India Does Not Need CAA-NPR-NRC, Say 106 Former Civil Servants in Open Letter
The Constitutional Conduct Group said it is their "duty" to inform the citizens that the three issues are linked and emphasised why they "need to be resolutely opposed".
India Does Not Need CAA-NPR-NRC, Say 106 Former Civil Servants in Open Letter
Representative image. Photo: PTI
The Wire Staff
The Wire Staff
GOVERNMENTPOLITICSRIGHTS
10/JAN/2020
New Delhi: The Constitutional Conduct Group, comprising former civil servants from the All-India and Central Services, have written an open letter to the citizens of India, saying that the country does not need any of the three contentious policies that have sparked nationwide protests: the Citizenship (Amendment) Act, the National Register of Citizens (NRC) and the National Population Register (NPR).
The letter, which is signed by 106 former civil servants, says it is their “duty to inform” the citizens that the three issues are linked and emphasises why they measures “need to be resolutely opposed”.
Read the full statement, along with the list of signatories, below.
§
AN OPEN LETTER TO THE CITIZENS OF INDIA:
INDIA DOES NOT NEED THE CAA-NPR-NRIC
9 January 2020
Dear Fellow Citizens of India,
Over the past few weeks, many of you have been understandably agitated over the enactment of the Citizenship Amendment Act, 2019 (“CAA“). Your fears have been compounded by the contradictory and confusing statements made by spokespersons of the Government of India on the implementation of the National Register of Indian Citizens (“NRIC”), Though that government now seeks to delink the National Population Register (“NPR”) from the NRIC, we, the Constitutional Conduct Group, comprising former civil servants from the All-India and Central Services committed to the Constitution of India, consider it our duty to inform you that the three issues are linked, acquaint you with the facts regarding the NPR, NRIC and the CAA and emphasise why these measures need to be resolutely opposed. For easy comprehension, we are listing the issues pointwise:
1. There is no need for the NPR and NRIC
Both the NPR and NRIC exercises flow out of the amendments in 2003 to the Citizenship Act, 1955 (“1955 Act”) and the Citizenship (Registration of Citizens and Issue of National Identity Cards) Rules, 2003 (“2003 Rules”) framed by the then NDA government in 2003. The NPR has nothing to do with the Census of India, which is conducted every ten years and is next due in 2021. While the Census collects information about all residents of India without listing their names, the NPR is a list of names of all those who have lived in India for over six months, regardless of their nationality. A Population Register will contain the list of persons usually residing within a specified local area (village/town/ward/demarcated area).
The NRIC will effectively be a subset of the Population Registers for the entire country. The 2003 Rules provide for verification of the details in the Population Register by the Local Registrar (normally a taluka or town functionary) who will separate out cases of doubtful citizenship and conduct further enquiries. After carrying out enquiries in respect of residents whose citizenship status is suspect, the Local Registrar will prepare a draft Local Register of Indian Citizens, which would exclude those not able to establish, through documentary proof, their claim to be citizens of India.
It is at this stage that the experience of the citizens of Assam can cause apprehensions in the minds of those who are required to establish their citizenship, whether or not they profess any religion. The NPR 2020, unlike the NPR 2010, asks not only for the names of the parents of the resident, but also seeks to also record their dates and places of birth. A person who is not able to furnish these details for his/her parents or, for that matter, for himself/herself, could well be classified a “doubtful citizen”.
The 2003 amendments to the 1955 Act (vide Sections 3 (b), 3 (c) and 14A) and the consequent introduction of the 2003 Rules seem to indicate an undue obsession about illegal migrants, without any factual basis. We fail to understand the need for a nationwide identification of “illegal migrants”, which is what the NRIC in effect amounts to, when census statistics over the past seven decades do not show any major demographic shifts, except in certain pockets in some areas of North-Eastern and Eastern India adjoining our neighbouring countries.
We are apprehensive that the vast powers to include or exclude a person from the Local Register of Indian Citizens that is going to be vested in the bureaucracy at a fairly junior level has the scope to be employed in an arbitrary and discriminatory manner, subject to local pressures and to meet specific political objectives, not to mention the unbridled scope for large-scale corruption. Added to this is the provision for objections to the draft Local Register from any person. The Assam NRC exercise has thrown up the dangers of such a large-scale exercise: lakhs of citizens have been made to spend their life’s savings running from pillar to post to establish their citizenship credentials. Worrying reports are already coming in of people in different parts of India rushing in panic to obtain the necessary birth documents. The problem is magnified in a country where the maintenance of birth records is poor, coupled with highly inefficient birth registration systems. Errors of inclusion and exclusion have been a feature of all large-scale surveys in India, the Below Poverty Line survey and the Socio-Economic Caste Census being prime examples. The recently completed NRC exercise in Assam has been equally error-ridden and has led to major discontent. Indeed the State Government itself, with the BJP in power, has rejected its own NRC data, an extremely ludicrous scenario.
The provisions of the CAA, coupled with rather aggressive statements over the past few years from the highest levels of this government, rightly cause deep unease in India’s Muslim community, which has already faced discrimination and attacks on issues ranging from allegations of love jihad to cattle smuggling and beef consumption. That the Muslim community has had to face the brunt of police action in recent days only in those states where the local police is controlled by the party in power at the centre only adds credence to the widespread feeling that the NPR-NRIC exercise could be used for selective targeting of specific communities and individuals.
Added to the inconvenience that the NPR would put the common person through is the unnecessary expenditure on the NPR exercise, when data which is now to be gathered is already available through the Aadhaar system: these include name, address, date of birth, father/husband’s name and gender. Most Indian citizens are already covered by Aadhaar. The purpose of gathering a lot of the additional data (over and above the Aadhaar details) is unclear and will only give rise to the reasonable apprehension that the bona fide citizen could be enmeshed in an interminable, costly bureaucratic exercise if his/her citizenship status comes under doubt.
Our group of former civil servants, with many years of service in the public sphere, is firmly of the view that both the NPR and the NRIC are unnecessary and wasteful exercises, which will cause hardship to the public at large and will also entail public expenditure that is better spent on schemes benefiting the poor and disadvantaged sections of society. They also constitute an invasion of the citizens’ right to privacy, since a lot of information, including Aadhaar, mobile numbers and voter IDs will be listed in a document, with scope for misuse.
2. Why authorise widespread setting up of Foreigners’ Tribunals and detention camps?:
The Foreigners (Tribunals) Amendment Order, 2019 (issued on 30 May 2019) has unnecessarily stoked fears that Foreigners’ Tribunals can now be set up on the orders of any District Magistrate in India and is the precursor to a widespread exercise to identify “illegal migrants”. While the central government may contend that there is no such intention, it was surely impolitic, given the prevailing atmosphere in Assam and elsewhere, to issue such blanket orders delegating powers for constituting Foreigners’ Tribunals. The experience with Foreigners’ Tribunals in Assam has been, to put it bluntly, traumatic for those at the receiving end. After running the gamut of gathering documents and answering objections to their citizenship claims, “doubtful citizens” have also had to contend with these Tribunals, the composition and functioning of which were highly discretionary and arbitrary. Consequently, a number of citizens lost their lives in the quest for affirming citizenship or have had to suffer the indignity of incarceration in detention camps.
There have also been media reports, not denied by the Government of India, that orders for setting up detention camps have been given to all state governments. We are frankly bemused by the Prime Minister’s recent statement that no such camps are in existence, when reports have documented the construction of such camps in states as far apart as Goalpara in Assam and Nelamangala in Karnataka and the intention to construct a detention centre in Navi Mumbai in Maharashtra. The Government of India has not come out with any statistics to show that the “illegal migrants” problem in India is so severe that it requires the large-scale construction of detention camps all over the country.
3. The constitutional and moral untenability of the CAA:
We have our grave reservations about the constitutional validity of the CAA provisions, which we also consider to be morally indefensible. We would like to emphasise that a statute that consciously excludes the Muslim religion from its purview is bound to give rise to apprehensions in what is a very large segment of India’s population. A formulation that focused on those suffering persecution (religious, political, social) in any country in the world would not only have calmed local apprehensions but would also have been appreciated by the international community. In its current formulation, the CAA does not even mention the word “persecuted”, probably because using this word in the context of Afghanistan and Bangladesh would have marred India’s relations with these countries. Given that the Government of India has powers to grant citizenship after a migrant has completed eleven years in India, it would be instructive to know whether the Government of India has cleared all pending cases of “illegal migrants” till end-2008. Since the discretion to grant citizenship and to exempt individuals/groups from the purview of the Passport Act, 1920 and the Foreigners Act, 1946 lies entirely with the Government of India, this discretion could have been exercised on a case by case basis by the Government of India without any need to go through the exercise of the CAA and mentioning specific communities from specific countries.
What has given rise to grave apprehensions about the intentions of the Government of India has been the rash of statements by Ministers of the Government of India in recent times, linking the NRIC and the CAA. The Prime Minister’s statement at a public meeting in Delhi on 22 December that the CAA and the NRIC are not linked contradicts the averments of his Home Minister on repeated occasions in various fora. In such a welter of conflicting and confusing utterances, it is hardly surprising that the ordinary citizen is left bewildered and is overcome by unknown fears, more so when government has not entered into any dialogue on this issue. At a time when the economic situation in the country warrants the closest attention of the government, India can ill afford a situation where the citizenry and the government enter into confrontation on the roads. Nor is it desirable to have a situation where the majority of State Governments are not inclined to implement the NPR/NRIC, leading to an impasse in centre-state relations, so crucial in a federal set up like India. Above all, we see a situation developing where India is in danger of losing international goodwill and alienating its immediate neighbours, with adverse consequences for the security set-up in the sub-continent. India also stands to lose its position as a moral beacon guiding many other countries on the path to liberal democracy.
We, therefore, urge our fellow citizens to insist, as we do, that the Government of India pay heed to the voice of the citizens of India and take the following steps at the earliest:
Repeal Sections 14A and 18 (2) (ia) of the Citizenship Act, 1955, pertaining to the issue of national identity cards and its procedures and the Citizenship (Registration of Citizens and Issue of National Identity Cards) Rules, 2003 in its entirety.
Withdraw the Foreigners (Tribunals) Amendment Order, 2019 and withdraw all instructions for construction of detention camps.
Repeal the Citizenship Amendment Act, 2019.
SATYAMEVA JAYATE
CONSTITUTIONAL CONDUCT GROUP
పనికిమాలిన ‘పౌర’ ప్రక్రియలు
19-01-2020 02:16:53
బహిరంగ లేఖ
డిటెన్షన్ క్యాంపులను ఏర్పాటు చేయాలని రాష్ట్ర ప్రభుత్వాలన్నిటికి కేంద్రం ఆదేశాలు జారీ చేసినట్టు వార్తలు వెల్లడించాయి. అటువంటి క్యాంపులు దేశంలో ఎక్కడా లేవని ప్రధానమంత్రి ఇటీవల చేసిన ఒక ప్రకటన మమ్ములను విస్మయపరిచింది. అసోంలోని గోల్పార నుంచి కర్ణాటకలోని నెలమంగళ దాకా అటువంటి క్యాంపులను ఇప్పటికే నిర్మించినట్టు లేదా నిర్మాణం జరుగుతున్నట్టు బలమైన సాక్ష్యాధారాలు వున్నాయి. ఎందుకీ క్యాంపులు? ‘అక్రమ వలసదారుల’ సమస్య మన దేశంలో అంత తీవ్రంగా ఉన్నదా?
సహచర భారత పౌరులారా,
గత కొన్ని వారాలుగా పౌరసత్వ సవరణ చట్టం (సిఏఏ) కు వ్యతిరేకంగా మీరు చేస్తున్న ఆందోళన అర్థవంతమైనదీ, ఆవశ్యకమైనది అనడంలో సందేహం లేదు. జాతీయ భారత పౌరుల పట్టిక (నేషనల్ రిజిస్టర్ ఆఫ్ ఇండియన్ సిటిజెన్స్-–ఎన్ఆర్ఐసి) ప్రక్రియను అమలు పరిచే విషయమై భారత ప్రభుత్వ ప్రతినిధుల పరస్పర విరుద్ధ, గందరగోళ ప్రకటనలు మీ భయాందోళనలను మరింత తీవ్రం చేస్తున్నాయి. ఎన్ఆర్ఐసి నుంచి జాతీయ జనాభా పట్టిక (నేషనల్ పాపులేషన్ రిజిస్టర్–ఎన్పిఆర్) ప్రక్రియను వేరు చేసేందుకు ప్రభుత్వం ప్రయత్నిస్తున్నప్పటికీ, ఆ మూడు అంశాల మధ్య వున్న సంబంధాన్ని, వాస్తవాలను మీకు తెలియజేయడం మా బాధ్యతగా భావిస్తున్నాము.
అఖిల భారత సివిల్ సర్వీసెస్, సెంట్రల్ సర్వీసెస్లలో పనిచేసి విశ్రాంత జీవితంలో వున్న మేము ఈ బాధ్యత నిర్వహణకు ‘కాన్స్టిట్యూషనల్ కాండక్ట్ గ్రూప్’ గా సంఘటితమయ్యాము. ఎన్పిఆర్, ఎన్ఆర్ఐసి, సిఏఏ లను ఎందుకు కృతనిశ్చయంతో వ్యతిరేకించాల్సిన అవసరమున్నదో విశదం చేయదలుచుకున్నాం.
ఎన్పిఆర్, ఎన్ఆర్ఐసి ప్రక్రియలను అమలుపరచవలసిన అవసరమే లేదు. 2003లో ఆనాటి ఎన్డిఏ ప్రభుత్వం పౌరసత్వ చట్టం 1955కు చేసిన సవరణలు; అదే సంవత్సరంలో అదే ప్రభుత్వం రూపొందించిన పౌరసత్వ (పౌరుల నమోదు, జాతీయ గుర్తింపుకార్డుల జారీ) నిబంధనలు–-2003 మేరకు ఈ రెండు ప్రక్రియలు అవసరమయ్యాయి. సెన్సెస్ ఆఫ్ ఇండియా (భారత జనాభా గణన)తో ఎన్పిఆర్కు ఎటువంటి సంబంధం లేదు. జనాభా గణనను ప్రతి పది సంవత్సరాల కొకసారి నిర్వహిస్తారు. తదుపరి గణన 2021లో జరగనున్నది.
భారతదేశంలో నివసిస్తున్న ప్రతి ఒక్కరి సమాచారాన్ని, వారి పేర్లను పేర్కొనకుండా జనాభా గణనలో సేకరిస్తారు.ఇక, ఏ జాతీయుడు అయినప్పటికీ భారత్లో ఆరునెలలకు పైగా నివసిస్తున్న వారందరి పేర్ల జాబితా ఎన్పిఆర్. ఒక నిర్దిష్ట ప్రాంతం (గ్రామం, పట్టణం,వార్డు,నిర్దేశిత ప్రాంతం)లో సాధారణంగా నివసిస్తున్న వ్యక్తుల పేర్లన్నీ ఎన్పిఆర్ లో వుంటాయి.
ఎన్ఆర్ఐసి దేశమంతటికీ జాతీయ జనాభా పట్టికలో ఒక ఉపసముదాయం (సబ్ సెట్) గా ఉంటుంది. ఎన్పిఆర్లోని వివరాలను స్థానిక రిజిస్ట్రార్ ధ్రువీకరించుకునేందుకు 2003 నిబంధనలు ఉపయోగపడతాయి. సాధారణంగా తహసీల్దార్ లేదా పురపాలక సంఘ కమిషనరే స్థానిక రిజిస్ట్రార్గా బాధ్యతలను నిర్వహిస్తుంటారు.సందేహాస్పద పౌరసత్వాలను గుర్తించి, లోతుగా దర్యాప్తు జరిపించడం ఆ అధికారి విధి. అటువంటి దర్యాప్తులు పూర్తయిన తరువాత స్థానిక భారతీయ పౌరుల పట్టిక ముసాయిదాను రూపొందిస్తారు.
తమ భారతీయ పౌరసత్వానికి డాక్యుమెంటరీ రుజువులు చూపించలేకపోయినవారి పేర్లను ఈ ముసాయిదా నుంచి మినహాయిస్తారు. పౌరసత్వ పట్టిక విషయంలో అసోం రాష్ట్ర ప్రజల అనుభవాల రీత్యా, ఈ దశలో ఎన్ పిఆర్ పై తీవ్ర భయాందోళనలు వ్యక్తమవుతున్నాయి. ఏ మతానికి చెందిన వారయినప్పటికీ తమ పౌర సత్వాన్ని ధ్రువీకరించుకోవడానికి రుజువులు స్పష్టంగా చూపవలసిరావడమే ఎన్పిఆర్పై భయోత్పాతానికి కారణం.
2019 మే 30న ఫారినెర్స్ (ట్రైబ్యునల్స్) అమెండ్మెంట్ ఆర్డర్–2019 ని జారీ చేశారు దీని కింద సదరు ట్రైబ్యునల్ ఏర్పాటు చేసి, ‘అక్రమ వలసదారుల’ను గుర్తించేందుకు జిల్లా కలెక్టర్/ మెజిస్ట్రేట్లకు అసాధారణ అధికారాలు కల్పించారు. వలసదారులు అక్రమంగా ప్రవేశించారా లేక చట్టబద్ధంగా ప్రవేశించారా అనే విషయాన్ని నిర్థారించే ఉద్దేశం లేదని కేంద్ర ప్రభుత్వం చెప్పుతున్నప్పటికీ సదరు ట్రైబ్యునల్స్ ఏర్పాటు నిర్ణయం నిస్సందేహంగా ఒక అనాలోచిత చర్య. ముఖ్యంగా అసోంలో నెలకొనివున్న పరిస్థితుల దృష్ట్యా ఆ నిర్ణయం యుక్తమైనది కాదు. ఫారినెర్స్ ట్రైబ్యునల్స్ విషయంలో అసోం ప్రజల అనుభవాలు బాధాకరమైనవి.
తమ పౌరసత్వానికి సంబంధించిన డాక్యుమెంట్లను సమర్పించేందుకు, వివిధ అభ్యంతరాలకు సమాధానమిచ్చేందుకు అసంఖ్యాక ప్రజలు చేదు అనుభవాలను చవి చూశారు. సదరు ట్రైబ్యునల్స్ నిర్మాణం, పనివిధానం ప్రజాస్వామ్యయుతంగా లేక పోవడంపై విమర్శలు వెల్లువెత్తాయి. అవి నిష్పాక్షికంగా పనిచేయకపోవడం వల్ల చాలా మంది డిటెన్షన్ క్యాంపుల పాలయ్యారు. డిటెన్షన్ క్యాంపులనేర్పాటు చేయాలని రాష్ట్ర ప్రభుత్వాలన్నిటికి కేంద్రం ఆదేశాలు జారీ చేసినట్టు మీడియా వార్తలు వెల్లడించాయి. అటువంటి క్యాంపులు దేశంలో ఎక్కడా లేవని ప్రధానమంత్రి ఇటీవల చేసిన ఒక ప్రకటన మమ్ములను విస్మయపరిచింది.
అసోంలోని గోల్పార నుంచి కర్ణాటకలోని నెలమంగళ దాకా అటువంటి క్యాంపులను ఇప్పటికే నిర్మించినట్టు లేదా నిర్మాణం జరుగుతున్నట్టు బలమైన సాక్ష్యాధారాలు వున్నాయి. నవీ ముంబైలో డిటెన్షన్ క్యాంప్ నిర్మించేందుకు ప్రభుత్వం సంకల్పించినట్టు మీడియా బహిర్గతం చేసింది. ఎందుకీ క్యాంపులు? ‘అక్రమ వలసదారుల’ సమస్య మన దేశంలో అంత తీవ్రంగా ఉన్నదా? ఉన్నట్టయితే అందుకు సంబంధించిన గణాంకాలను ప్రభుత్వం వెల్లడించాలి.
పౌరసత్వ సవరణ చట్టం నిబంధనలు నైతికంగా సమర్థించలేనివి. ఆ చట్టం ముస్లిం మతాన్ని మినహాయించడం సహజంగానే తీవ్ర భయాందోళనలకు కారణమయింది. దేశజనాభాలో పెద్ద సంఖ్యలో వున్న మతస్థులపై అటువంటి వివక్ష చూపడం రాజ్యాంగ బద్ధంకాదు. ప్రపంచంలోని ఏదేశంలోనైనా మత, రాజకీయ, సామాజిక పీడనకు గురవుతున్న వారికి భారత్లో పౌరసత్వం కల్పించేందుకు హామీ ఇచ్చివుంటే ఆ చట్టానికి అంతర్జాతీయ సమాజం ఆమోదం లభించివుండేది. వాస్తవానికి సిఏఏలో ‘పీడన’కు గురవుతున్న అనే పదాన్ని ప్రస్తావించలేదు.అటువంటి పదాన్ని ఉపయోగించివుంటే అఫ్ఘానిస్తాన్, బంగ్లాదేశ్లతో మన సంబంధాలకు హాని జరుగుతుందనే ఉద్దేశంతో బహుశా వాడివుండరు.
ఒక వలసదారు భారత్లో పదకొండు సంవత్సరాల పాటు నివసించడం పూర్తయిన తరువాత అతనికి భారతీయ పౌరసత్వం కల్పించే అధికారం ప్రభుత్వానికి వున్నది. మరి, 2008 సంవత్సరాంతం వరకు పెండింగ్ లో వున్న ‘అక్రమ వలసదారుల’ కేసులన్నిటినీ పరిష్కరించడం జరిగిందా అనే విషయాన్ని ప్రభుత్వం స్పష్టం చేయవలసిన అవసరమున్నది. పౌరసత్వాన్ని ప్రసాదించడం లేదా పాస్ పోర్ట్ చట్టం–1920, ఫారినర్స్ చట్టం–1946 కింద వ్యక్తులు/ సమూహాలను మినహాయించేందుకు భారత ప్రభుత్వం తన విచక్షణాధికారాలను వినియోగించి నిర్ణయం తీసుకోవచ్చు.
ఈ విచక్షణను వ్యక్తుల ప్రాతిపదికన చూపవలసివుంటుంది. పౌరసత్వానికి లేదా మినహాయింపునకు ఎవరు అర్హులు, ఎవరు కాదనేది ప్రతి వ్యక్తి విషయంలో ప్రత్యేక పరిశీలనతో నిర్ణయం తీసుకోవాలి. ఈ దృష్ట్యా సిఏఏ అవసరం లేదు. అందునా ఆ చట్టంలో నిర్దిష్ట దేశాలను, నిర్దిష్ట మతాల వారిని ప్రస్తావించవలసిన అవసరం లేదు. ఎన్ఆర్ఐసితో సిఏఏను ముడిపెడుతూ కేంద్రమంత్రులు కొంతమంది చేసిన ప్రకటనలు ప్రజల్లో కలవరాన్ని కలిగిస్తున్నాయి. ప్రధానమంత్రి,హోం మంత్రి ప్రకటనలు సైతం పరస్పర విరుద్ధంగా ఉండడం ఈ ఆందోళనను మరింత తీవ్రతరం చేసింది.
మంద గమనంలో పడిన దేశ ఆర్థికాభివృద్ధిపై ప్రభుత్వం తన దృష్టిని కేంద్రీకరించవలసిన సందర్భమిది. ఇటువంటి పరిస్థితిలో పౌరసత్వం విషయమై ప్రజలు ప్రభుత్వంతో ఘర్షించడం దేశ శ్రేయస్సుకు దోహదం చేయదు. పలు రాష్ట్ర ప్రభుత్వాలు ఎన్పిఆర్-, ఎన్ఆర్ఐసి ని అమలుపరచడానికి విముఖత చూపుతున్నాయి. ఇది కేంద్రం–-రాష్ట్రాల సంబంధాల ప్రతిష్టంభనకు దారితీయవచ్చు. మనది సమాఖ్య వ్యవస్థ గనుక అటువంటి ధోరణులు వాంఛనీయం కాదు. మరీ ముఖ్యంగా పౌరసత్వ సవరణ చట్టంతో మన దేశం పట్ల అంతర్జాతీయ సుహృద్భావం సన్నగిల్లిపోయే పరిస్థితులు నెలకొన్నాయి.
ఇరుగు పొరుగు దేశాలలో మన పట్ల వ్యతిరేకత ప్రబలిపోయే అవకాశమున్నది. దీని పర్యవసానాలు విషమంగా ఉండడం ఖాయం. ఉదారవాద ప్రజాస్వామ్య వ్యవస్థ నిర్మాణంలో ప్రపంచ దేశాలకు నైతిక మార్గదర్శకత్వం వహించే అర్హతను మన దేశం కోల్పోగలదు.
ఈ వాస్తవాల దృష్ట్యా భారత ప్రభుత్వం ఈ క్రింది చర్యలను తక్షణమే చేపట్టాలని డిమాండ్ చేస్తున్నాం. అవి: (1) పౌరసత్వ చట్టం-1955లోని జాతీయ గుర్తింపుకార్డుల జారీకి సంబంధించిన నిబంధనలు 14 ఏ, 18 (2) (1 ఎ) లను రద్దుచేయాలి. అలాగే పౌరసత్వం (పౌరుల నమోదు, జాతీయ గుర్తింపు కార్డుల జారీ) నిబంధనలు- 2003ను రద్దు చేయాలి. (2) ఫారినర్స్ (ట్రైబ్యునల్స్) అమెండ్మెంట్ ఆర్డర్–2019ని ఉపసంహరించాలి. డిటెన్షన్ క్యాంపుల నిర్మాణానికి సంబంధించిన అన్ని ఆదేశాలను ఉపసంహరించాలి. (3) పౌరసత్వ సవరణ చట్టం–2019ని రద్దుచేయాలి.
సత్యమేవ జయతే
కాన్స్టిట్యూషనల్ కాండక్ట్ గ్రూప్
(కె. సుజాతరావు, కేశవ్ దేశరాజు, రవి బుధిరాజా, సుందర్ బుర్రా, సత్వంత్ రెడ్డి, హర్ష్ మందర్, వాజాహత్ హబీబుల్లా, కె.పి.ఫెబియన్, శివశంకర్ మీనన్, జూలియో రిబెరో, అరుణా రాయ్, శ్యామ్ శరణ్, సుజాతా సింగ్, నజీబ్ జంగ్, ఎస్.కె. లాంబా, రేఛల్ చటర్జీ, నరేశ్వర్ దయాళ్ సహా 106 మంది విశ్రాంత అధికారులు ఈ బహిరంగలేఖపై సంతకాలు చేశారు. లేఖలోని కొన్ని భాగాలకు స్వేచ్ఛానువాదం ఇది)
The Constitutional Conduct Group said it is their "duty" to inform the citizens that the three issues are linked and emphasised why they "need to be resolutely opposed".
India Does Not Need CAA-NPR-NRC, Say 106 Former Civil Servants in Open Letter
Representative image. Photo: PTI
The Wire Staff
The Wire Staff
GOVERNMENTPOLITICSRIGHTS
10/JAN/2020
New Delhi: The Constitutional Conduct Group, comprising former civil servants from the All-India and Central Services, have written an open letter to the citizens of India, saying that the country does not need any of the three contentious policies that have sparked nationwide protests: the Citizenship (Amendment) Act, the National Register of Citizens (NRC) and the National Population Register (NPR).
The letter, which is signed by 106 former civil servants, says it is their “duty to inform” the citizens that the three issues are linked and emphasises why they measures “need to be resolutely opposed”.
Read the full statement, along with the list of signatories, below.
§
AN OPEN LETTER TO THE CITIZENS OF INDIA:
INDIA DOES NOT NEED THE CAA-NPR-NRIC
9 January 2020
Dear Fellow Citizens of India,
Over the past few weeks, many of you have been understandably agitated over the enactment of the Citizenship Amendment Act, 2019 (“CAA“). Your fears have been compounded by the contradictory and confusing statements made by spokespersons of the Government of India on the implementation of the National Register of Indian Citizens (“NRIC”), Though that government now seeks to delink the National Population Register (“NPR”) from the NRIC, we, the Constitutional Conduct Group, comprising former civil servants from the All-India and Central Services committed to the Constitution of India, consider it our duty to inform you that the three issues are linked, acquaint you with the facts regarding the NPR, NRIC and the CAA and emphasise why these measures need to be resolutely opposed. For easy comprehension, we are listing the issues pointwise:
1. There is no need for the NPR and NRIC
Both the NPR and NRIC exercises flow out of the amendments in 2003 to the Citizenship Act, 1955 (“1955 Act”) and the Citizenship (Registration of Citizens and Issue of National Identity Cards) Rules, 2003 (“2003 Rules”) framed by the then NDA government in 2003. The NPR has nothing to do with the Census of India, which is conducted every ten years and is next due in 2021. While the Census collects information about all residents of India without listing their names, the NPR is a list of names of all those who have lived in India for over six months, regardless of their nationality. A Population Register will contain the list of persons usually residing within a specified local area (village/town/ward/demarcated area).
The NRIC will effectively be a subset of the Population Registers for the entire country. The 2003 Rules provide for verification of the details in the Population Register by the Local Registrar (normally a taluka or town functionary) who will separate out cases of doubtful citizenship and conduct further enquiries. After carrying out enquiries in respect of residents whose citizenship status is suspect, the Local Registrar will prepare a draft Local Register of Indian Citizens, which would exclude those not able to establish, through documentary proof, their claim to be citizens of India.
It is at this stage that the experience of the citizens of Assam can cause apprehensions in the minds of those who are required to establish their citizenship, whether or not they profess any religion. The NPR 2020, unlike the NPR 2010, asks not only for the names of the parents of the resident, but also seeks to also record their dates and places of birth. A person who is not able to furnish these details for his/her parents or, for that matter, for himself/herself, could well be classified a “doubtful citizen”.
The 2003 amendments to the 1955 Act (vide Sections 3 (b), 3 (c) and 14A) and the consequent introduction of the 2003 Rules seem to indicate an undue obsession about illegal migrants, without any factual basis. We fail to understand the need for a nationwide identification of “illegal migrants”, which is what the NRIC in effect amounts to, when census statistics over the past seven decades do not show any major demographic shifts, except in certain pockets in some areas of North-Eastern and Eastern India adjoining our neighbouring countries.
We are apprehensive that the vast powers to include or exclude a person from the Local Register of Indian Citizens that is going to be vested in the bureaucracy at a fairly junior level has the scope to be employed in an arbitrary and discriminatory manner, subject to local pressures and to meet specific political objectives, not to mention the unbridled scope for large-scale corruption. Added to this is the provision for objections to the draft Local Register from any person. The Assam NRC exercise has thrown up the dangers of such a large-scale exercise: lakhs of citizens have been made to spend their life’s savings running from pillar to post to establish their citizenship credentials. Worrying reports are already coming in of people in different parts of India rushing in panic to obtain the necessary birth documents. The problem is magnified in a country where the maintenance of birth records is poor, coupled with highly inefficient birth registration systems. Errors of inclusion and exclusion have been a feature of all large-scale surveys in India, the Below Poverty Line survey and the Socio-Economic Caste Census being prime examples. The recently completed NRC exercise in Assam has been equally error-ridden and has led to major discontent. Indeed the State Government itself, with the BJP in power, has rejected its own NRC data, an extremely ludicrous scenario.
The provisions of the CAA, coupled with rather aggressive statements over the past few years from the highest levels of this government, rightly cause deep unease in India’s Muslim community, which has already faced discrimination and attacks on issues ranging from allegations of love jihad to cattle smuggling and beef consumption. That the Muslim community has had to face the brunt of police action in recent days only in those states where the local police is controlled by the party in power at the centre only adds credence to the widespread feeling that the NPR-NRIC exercise could be used for selective targeting of specific communities and individuals.
Added to the inconvenience that the NPR would put the common person through is the unnecessary expenditure on the NPR exercise, when data which is now to be gathered is already available through the Aadhaar system: these include name, address, date of birth, father/husband’s name and gender. Most Indian citizens are already covered by Aadhaar. The purpose of gathering a lot of the additional data (over and above the Aadhaar details) is unclear and will only give rise to the reasonable apprehension that the bona fide citizen could be enmeshed in an interminable, costly bureaucratic exercise if his/her citizenship status comes under doubt.
Our group of former civil servants, with many years of service in the public sphere, is firmly of the view that both the NPR and the NRIC are unnecessary and wasteful exercises, which will cause hardship to the public at large and will also entail public expenditure that is better spent on schemes benefiting the poor and disadvantaged sections of society. They also constitute an invasion of the citizens’ right to privacy, since a lot of information, including Aadhaar, mobile numbers and voter IDs will be listed in a document, with scope for misuse.
2. Why authorise widespread setting up of Foreigners’ Tribunals and detention camps?:
The Foreigners (Tribunals) Amendment Order, 2019 (issued on 30 May 2019) has unnecessarily stoked fears that Foreigners’ Tribunals can now be set up on the orders of any District Magistrate in India and is the precursor to a widespread exercise to identify “illegal migrants”. While the central government may contend that there is no such intention, it was surely impolitic, given the prevailing atmosphere in Assam and elsewhere, to issue such blanket orders delegating powers for constituting Foreigners’ Tribunals. The experience with Foreigners’ Tribunals in Assam has been, to put it bluntly, traumatic for those at the receiving end. After running the gamut of gathering documents and answering objections to their citizenship claims, “doubtful citizens” have also had to contend with these Tribunals, the composition and functioning of which were highly discretionary and arbitrary. Consequently, a number of citizens lost their lives in the quest for affirming citizenship or have had to suffer the indignity of incarceration in detention camps.
There have also been media reports, not denied by the Government of India, that orders for setting up detention camps have been given to all state governments. We are frankly bemused by the Prime Minister’s recent statement that no such camps are in existence, when reports have documented the construction of such camps in states as far apart as Goalpara in Assam and Nelamangala in Karnataka and the intention to construct a detention centre in Navi Mumbai in Maharashtra. The Government of India has not come out with any statistics to show that the “illegal migrants” problem in India is so severe that it requires the large-scale construction of detention camps all over the country.
3. The constitutional and moral untenability of the CAA:
We have our grave reservations about the constitutional validity of the CAA provisions, which we also consider to be morally indefensible. We would like to emphasise that a statute that consciously excludes the Muslim religion from its purview is bound to give rise to apprehensions in what is a very large segment of India’s population. A formulation that focused on those suffering persecution (religious, political, social) in any country in the world would not only have calmed local apprehensions but would also have been appreciated by the international community. In its current formulation, the CAA does not even mention the word “persecuted”, probably because using this word in the context of Afghanistan and Bangladesh would have marred India’s relations with these countries. Given that the Government of India has powers to grant citizenship after a migrant has completed eleven years in India, it would be instructive to know whether the Government of India has cleared all pending cases of “illegal migrants” till end-2008. Since the discretion to grant citizenship and to exempt individuals/groups from the purview of the Passport Act, 1920 and the Foreigners Act, 1946 lies entirely with the Government of India, this discretion could have been exercised on a case by case basis by the Government of India without any need to go through the exercise of the CAA and mentioning specific communities from specific countries.
What has given rise to grave apprehensions about the intentions of the Government of India has been the rash of statements by Ministers of the Government of India in recent times, linking the NRIC and the CAA. The Prime Minister’s statement at a public meeting in Delhi on 22 December that the CAA and the NRIC are not linked contradicts the averments of his Home Minister on repeated occasions in various fora. In such a welter of conflicting and confusing utterances, it is hardly surprising that the ordinary citizen is left bewildered and is overcome by unknown fears, more so when government has not entered into any dialogue on this issue. At a time when the economic situation in the country warrants the closest attention of the government, India can ill afford a situation where the citizenry and the government enter into confrontation on the roads. Nor is it desirable to have a situation where the majority of State Governments are not inclined to implement the NPR/NRIC, leading to an impasse in centre-state relations, so crucial in a federal set up like India. Above all, we see a situation developing where India is in danger of losing international goodwill and alienating its immediate neighbours, with adverse consequences for the security set-up in the sub-continent. India also stands to lose its position as a moral beacon guiding many other countries on the path to liberal democracy.
We, therefore, urge our fellow citizens to insist, as we do, that the Government of India pay heed to the voice of the citizens of India and take the following steps at the earliest:
Repeal Sections 14A and 18 (2) (ia) of the Citizenship Act, 1955, pertaining to the issue of national identity cards and its procedures and the Citizenship (Registration of Citizens and Issue of National Identity Cards) Rules, 2003 in its entirety.
Withdraw the Foreigners (Tribunals) Amendment Order, 2019 and withdraw all instructions for construction of detention camps.
Repeal the Citizenship Amendment Act, 2019.
SATYAMEVA JAYATE
CONSTITUTIONAL CONDUCT GROUP
పనికిమాలిన ‘పౌర’ ప్రక్రియలు
19-01-2020 02:16:53
బహిరంగ లేఖ
డిటెన్షన్ క్యాంపులను ఏర్పాటు చేయాలని రాష్ట్ర ప్రభుత్వాలన్నిటికి కేంద్రం ఆదేశాలు జారీ చేసినట్టు వార్తలు వెల్లడించాయి. అటువంటి క్యాంపులు దేశంలో ఎక్కడా లేవని ప్రధానమంత్రి ఇటీవల చేసిన ఒక ప్రకటన మమ్ములను విస్మయపరిచింది. అసోంలోని గోల్పార నుంచి కర్ణాటకలోని నెలమంగళ దాకా అటువంటి క్యాంపులను ఇప్పటికే నిర్మించినట్టు లేదా నిర్మాణం జరుగుతున్నట్టు బలమైన సాక్ష్యాధారాలు వున్నాయి. ఎందుకీ క్యాంపులు? ‘అక్రమ వలసదారుల’ సమస్య మన దేశంలో అంత తీవ్రంగా ఉన్నదా?
సహచర భారత పౌరులారా,
గత కొన్ని వారాలుగా పౌరసత్వ సవరణ చట్టం (సిఏఏ) కు వ్యతిరేకంగా మీరు చేస్తున్న ఆందోళన అర్థవంతమైనదీ, ఆవశ్యకమైనది అనడంలో సందేహం లేదు. జాతీయ భారత పౌరుల పట్టిక (నేషనల్ రిజిస్టర్ ఆఫ్ ఇండియన్ సిటిజెన్స్-–ఎన్ఆర్ఐసి) ప్రక్రియను అమలు పరిచే విషయమై భారత ప్రభుత్వ ప్రతినిధుల పరస్పర విరుద్ధ, గందరగోళ ప్రకటనలు మీ భయాందోళనలను మరింత తీవ్రం చేస్తున్నాయి. ఎన్ఆర్ఐసి నుంచి జాతీయ జనాభా పట్టిక (నేషనల్ పాపులేషన్ రిజిస్టర్–ఎన్పిఆర్) ప్రక్రియను వేరు చేసేందుకు ప్రభుత్వం ప్రయత్నిస్తున్నప్పటికీ, ఆ మూడు అంశాల మధ్య వున్న సంబంధాన్ని, వాస్తవాలను మీకు తెలియజేయడం మా బాధ్యతగా భావిస్తున్నాము.
అఖిల భారత సివిల్ సర్వీసెస్, సెంట్రల్ సర్వీసెస్లలో పనిచేసి విశ్రాంత జీవితంలో వున్న మేము ఈ బాధ్యత నిర్వహణకు ‘కాన్స్టిట్యూషనల్ కాండక్ట్ గ్రూప్’ గా సంఘటితమయ్యాము. ఎన్పిఆర్, ఎన్ఆర్ఐసి, సిఏఏ లను ఎందుకు కృతనిశ్చయంతో వ్యతిరేకించాల్సిన అవసరమున్నదో విశదం చేయదలుచుకున్నాం.
ఎన్పిఆర్, ఎన్ఆర్ఐసి ప్రక్రియలను అమలుపరచవలసిన అవసరమే లేదు. 2003లో ఆనాటి ఎన్డిఏ ప్రభుత్వం పౌరసత్వ చట్టం 1955కు చేసిన సవరణలు; అదే సంవత్సరంలో అదే ప్రభుత్వం రూపొందించిన పౌరసత్వ (పౌరుల నమోదు, జాతీయ గుర్తింపుకార్డుల జారీ) నిబంధనలు–-2003 మేరకు ఈ రెండు ప్రక్రియలు అవసరమయ్యాయి. సెన్సెస్ ఆఫ్ ఇండియా (భారత జనాభా గణన)తో ఎన్పిఆర్కు ఎటువంటి సంబంధం లేదు. జనాభా గణనను ప్రతి పది సంవత్సరాల కొకసారి నిర్వహిస్తారు. తదుపరి గణన 2021లో జరగనున్నది.
భారతదేశంలో నివసిస్తున్న ప్రతి ఒక్కరి సమాచారాన్ని, వారి పేర్లను పేర్కొనకుండా జనాభా గణనలో సేకరిస్తారు.ఇక, ఏ జాతీయుడు అయినప్పటికీ భారత్లో ఆరునెలలకు పైగా నివసిస్తున్న వారందరి పేర్ల జాబితా ఎన్పిఆర్. ఒక నిర్దిష్ట ప్రాంతం (గ్రామం, పట్టణం,వార్డు,నిర్దేశిత ప్రాంతం)లో సాధారణంగా నివసిస్తున్న వ్యక్తుల పేర్లన్నీ ఎన్పిఆర్ లో వుంటాయి.
ఎన్ఆర్ఐసి దేశమంతటికీ జాతీయ జనాభా పట్టికలో ఒక ఉపసముదాయం (సబ్ సెట్) గా ఉంటుంది. ఎన్పిఆర్లోని వివరాలను స్థానిక రిజిస్ట్రార్ ధ్రువీకరించుకునేందుకు 2003 నిబంధనలు ఉపయోగపడతాయి. సాధారణంగా తహసీల్దార్ లేదా పురపాలక సంఘ కమిషనరే స్థానిక రిజిస్ట్రార్గా బాధ్యతలను నిర్వహిస్తుంటారు.సందేహాస్పద పౌరసత్వాలను గుర్తించి, లోతుగా దర్యాప్తు జరిపించడం ఆ అధికారి విధి. అటువంటి దర్యాప్తులు పూర్తయిన తరువాత స్థానిక భారతీయ పౌరుల పట్టిక ముసాయిదాను రూపొందిస్తారు.
తమ భారతీయ పౌరసత్వానికి డాక్యుమెంటరీ రుజువులు చూపించలేకపోయినవారి పేర్లను ఈ ముసాయిదా నుంచి మినహాయిస్తారు. పౌరసత్వ పట్టిక విషయంలో అసోం రాష్ట్ర ప్రజల అనుభవాల రీత్యా, ఈ దశలో ఎన్ పిఆర్ పై తీవ్ర భయాందోళనలు వ్యక్తమవుతున్నాయి. ఏ మతానికి చెందిన వారయినప్పటికీ తమ పౌర సత్వాన్ని ధ్రువీకరించుకోవడానికి రుజువులు స్పష్టంగా చూపవలసిరావడమే ఎన్పిఆర్పై భయోత్పాతానికి కారణం.
2019 మే 30న ఫారినెర్స్ (ట్రైబ్యునల్స్) అమెండ్మెంట్ ఆర్డర్–2019 ని జారీ చేశారు దీని కింద సదరు ట్రైబ్యునల్ ఏర్పాటు చేసి, ‘అక్రమ వలసదారుల’ను గుర్తించేందుకు జిల్లా కలెక్టర్/ మెజిస్ట్రేట్లకు అసాధారణ అధికారాలు కల్పించారు. వలసదారులు అక్రమంగా ప్రవేశించారా లేక చట్టబద్ధంగా ప్రవేశించారా అనే విషయాన్ని నిర్థారించే ఉద్దేశం లేదని కేంద్ర ప్రభుత్వం చెప్పుతున్నప్పటికీ సదరు ట్రైబ్యునల్స్ ఏర్పాటు నిర్ణయం నిస్సందేహంగా ఒక అనాలోచిత చర్య. ముఖ్యంగా అసోంలో నెలకొనివున్న పరిస్థితుల దృష్ట్యా ఆ నిర్ణయం యుక్తమైనది కాదు. ఫారినెర్స్ ట్రైబ్యునల్స్ విషయంలో అసోం ప్రజల అనుభవాలు బాధాకరమైనవి.
తమ పౌరసత్వానికి సంబంధించిన డాక్యుమెంట్లను సమర్పించేందుకు, వివిధ అభ్యంతరాలకు సమాధానమిచ్చేందుకు అసంఖ్యాక ప్రజలు చేదు అనుభవాలను చవి చూశారు. సదరు ట్రైబ్యునల్స్ నిర్మాణం, పనివిధానం ప్రజాస్వామ్యయుతంగా లేక పోవడంపై విమర్శలు వెల్లువెత్తాయి. అవి నిష్పాక్షికంగా పనిచేయకపోవడం వల్ల చాలా మంది డిటెన్షన్ క్యాంపుల పాలయ్యారు. డిటెన్షన్ క్యాంపులనేర్పాటు చేయాలని రాష్ట్ర ప్రభుత్వాలన్నిటికి కేంద్రం ఆదేశాలు జారీ చేసినట్టు మీడియా వార్తలు వెల్లడించాయి. అటువంటి క్యాంపులు దేశంలో ఎక్కడా లేవని ప్రధానమంత్రి ఇటీవల చేసిన ఒక ప్రకటన మమ్ములను విస్మయపరిచింది.
అసోంలోని గోల్పార నుంచి కర్ణాటకలోని నెలమంగళ దాకా అటువంటి క్యాంపులను ఇప్పటికే నిర్మించినట్టు లేదా నిర్మాణం జరుగుతున్నట్టు బలమైన సాక్ష్యాధారాలు వున్నాయి. నవీ ముంబైలో డిటెన్షన్ క్యాంప్ నిర్మించేందుకు ప్రభుత్వం సంకల్పించినట్టు మీడియా బహిర్గతం చేసింది. ఎందుకీ క్యాంపులు? ‘అక్రమ వలసదారుల’ సమస్య మన దేశంలో అంత తీవ్రంగా ఉన్నదా? ఉన్నట్టయితే అందుకు సంబంధించిన గణాంకాలను ప్రభుత్వం వెల్లడించాలి.
పౌరసత్వ సవరణ చట్టం నిబంధనలు నైతికంగా సమర్థించలేనివి. ఆ చట్టం ముస్లిం మతాన్ని మినహాయించడం సహజంగానే తీవ్ర భయాందోళనలకు కారణమయింది. దేశజనాభాలో పెద్ద సంఖ్యలో వున్న మతస్థులపై అటువంటి వివక్ష చూపడం రాజ్యాంగ బద్ధంకాదు. ప్రపంచంలోని ఏదేశంలోనైనా మత, రాజకీయ, సామాజిక పీడనకు గురవుతున్న వారికి భారత్లో పౌరసత్వం కల్పించేందుకు హామీ ఇచ్చివుంటే ఆ చట్టానికి అంతర్జాతీయ సమాజం ఆమోదం లభించివుండేది. వాస్తవానికి సిఏఏలో ‘పీడన’కు గురవుతున్న అనే పదాన్ని ప్రస్తావించలేదు.అటువంటి పదాన్ని ఉపయోగించివుంటే అఫ్ఘానిస్తాన్, బంగ్లాదేశ్లతో మన సంబంధాలకు హాని జరుగుతుందనే ఉద్దేశంతో బహుశా వాడివుండరు.
ఒక వలసదారు భారత్లో పదకొండు సంవత్సరాల పాటు నివసించడం పూర్తయిన తరువాత అతనికి భారతీయ పౌరసత్వం కల్పించే అధికారం ప్రభుత్వానికి వున్నది. మరి, 2008 సంవత్సరాంతం వరకు పెండింగ్ లో వున్న ‘అక్రమ వలసదారుల’ కేసులన్నిటినీ పరిష్కరించడం జరిగిందా అనే విషయాన్ని ప్రభుత్వం స్పష్టం చేయవలసిన అవసరమున్నది. పౌరసత్వాన్ని ప్రసాదించడం లేదా పాస్ పోర్ట్ చట్టం–1920, ఫారినర్స్ చట్టం–1946 కింద వ్యక్తులు/ సమూహాలను మినహాయించేందుకు భారత ప్రభుత్వం తన విచక్షణాధికారాలను వినియోగించి నిర్ణయం తీసుకోవచ్చు.
ఈ విచక్షణను వ్యక్తుల ప్రాతిపదికన చూపవలసివుంటుంది. పౌరసత్వానికి లేదా మినహాయింపునకు ఎవరు అర్హులు, ఎవరు కాదనేది ప్రతి వ్యక్తి విషయంలో ప్రత్యేక పరిశీలనతో నిర్ణయం తీసుకోవాలి. ఈ దృష్ట్యా సిఏఏ అవసరం లేదు. అందునా ఆ చట్టంలో నిర్దిష్ట దేశాలను, నిర్దిష్ట మతాల వారిని ప్రస్తావించవలసిన అవసరం లేదు. ఎన్ఆర్ఐసితో సిఏఏను ముడిపెడుతూ కేంద్రమంత్రులు కొంతమంది చేసిన ప్రకటనలు ప్రజల్లో కలవరాన్ని కలిగిస్తున్నాయి. ప్రధానమంత్రి,హోం మంత్రి ప్రకటనలు సైతం పరస్పర విరుద్ధంగా ఉండడం ఈ ఆందోళనను మరింత తీవ్రతరం చేసింది.
మంద గమనంలో పడిన దేశ ఆర్థికాభివృద్ధిపై ప్రభుత్వం తన దృష్టిని కేంద్రీకరించవలసిన సందర్భమిది. ఇటువంటి పరిస్థితిలో పౌరసత్వం విషయమై ప్రజలు ప్రభుత్వంతో ఘర్షించడం దేశ శ్రేయస్సుకు దోహదం చేయదు. పలు రాష్ట్ర ప్రభుత్వాలు ఎన్పిఆర్-, ఎన్ఆర్ఐసి ని అమలుపరచడానికి విముఖత చూపుతున్నాయి. ఇది కేంద్రం–-రాష్ట్రాల సంబంధాల ప్రతిష్టంభనకు దారితీయవచ్చు. మనది సమాఖ్య వ్యవస్థ గనుక అటువంటి ధోరణులు వాంఛనీయం కాదు. మరీ ముఖ్యంగా పౌరసత్వ సవరణ చట్టంతో మన దేశం పట్ల అంతర్జాతీయ సుహృద్భావం సన్నగిల్లిపోయే పరిస్థితులు నెలకొన్నాయి.
ఇరుగు పొరుగు దేశాలలో మన పట్ల వ్యతిరేకత ప్రబలిపోయే అవకాశమున్నది. దీని పర్యవసానాలు విషమంగా ఉండడం ఖాయం. ఉదారవాద ప్రజాస్వామ్య వ్యవస్థ నిర్మాణంలో ప్రపంచ దేశాలకు నైతిక మార్గదర్శకత్వం వహించే అర్హతను మన దేశం కోల్పోగలదు.
ఈ వాస్తవాల దృష్ట్యా భారత ప్రభుత్వం ఈ క్రింది చర్యలను తక్షణమే చేపట్టాలని డిమాండ్ చేస్తున్నాం. అవి: (1) పౌరసత్వ చట్టం-1955లోని జాతీయ గుర్తింపుకార్డుల జారీకి సంబంధించిన నిబంధనలు 14 ఏ, 18 (2) (1 ఎ) లను రద్దుచేయాలి. అలాగే పౌరసత్వం (పౌరుల నమోదు, జాతీయ గుర్తింపు కార్డుల జారీ) నిబంధనలు- 2003ను రద్దు చేయాలి. (2) ఫారినర్స్ (ట్రైబ్యునల్స్) అమెండ్మెంట్ ఆర్డర్–2019ని ఉపసంహరించాలి. డిటెన్షన్ క్యాంపుల నిర్మాణానికి సంబంధించిన అన్ని ఆదేశాలను ఉపసంహరించాలి. (3) పౌరసత్వ సవరణ చట్టం–2019ని రద్దుచేయాలి.
సత్యమేవ జయతే
కాన్స్టిట్యూషనల్ కాండక్ట్ గ్రూప్
(కె. సుజాతరావు, కేశవ్ దేశరాజు, రవి బుధిరాజా, సుందర్ బుర్రా, సత్వంత్ రెడ్డి, హర్ష్ మందర్, వాజాహత్ హబీబుల్లా, కె.పి.ఫెబియన్, శివశంకర్ మీనన్, జూలియో రిబెరో, అరుణా రాయ్, శ్యామ్ శరణ్, సుజాతా సింగ్, నజీబ్ జంగ్, ఎస్.కె. లాంబా, రేఛల్ చటర్జీ, నరేశ్వర్ దయాళ్ సహా 106 మంది విశ్రాంత అధికారులు ఈ బహిరంగలేఖపై సంతకాలు చేశారు. లేఖలోని కొన్ని భాగాలకు స్వేచ్ఛానువాదం ఇది)
No comments:
Post a Comment