Razakars, Memories and Political Benefits

రజాకార్ల జ్ఞాపకాలు రాజకీయ ప్రయోజనాలు
22-09-2017 04:06:09

1947–1948 మధ్య రాజ్యేతర సాయుధ బలగాలు అన్నివైపులా తమ తమ పోరాటాల పేరుతో హింసకి పాల్పడ్డాయి. రాజ్యేతర సాయుధ బలగాలన్నీ ప్రమాదభరితమే అయినప్పుడు కేవలం రజాకార్ల హింస గురించే అప్పుడూ, ఇప్పుడూ ఎక్కువగా రాశారు. సులువనేగా?

హైదరాబాదు రాజ్యాన్ని భారత దేశంలో కలిపిన తీరుని ఇరుకు జాతీయవాద పరిధి నుండి బయటకి తెచ్చి అది విలీనమా, విమోచనమా లేక విద్రోహమా అన్న సందిగ్ధాన్ని 2009లో మొదలయిన తెలంగాణ రాష్ట్ర పోరాట సందర్భం లేవనెత్తింది. ప్రజాస్వామిక తెలంగాణ కోరే వారందరూ విద్రోహంతో మొదలయ్యి నెమ్మదిగా విలీనమే అన్న వాదనకి రాజీ పడితే, విమోచన వాదానికి దాసోహం అయిన వారు ఒక పట్టాన దాన్ని వదలలేక పోతున్నారు. తెలంగాణ ప్రజల పోరాట స్ఫూర్తికి ప్రతీకలయిన భూస్వామ్య వ్యతిరేక తెలంగాణ సాయుధ పోరాటం, నక్సలైటు ఉద్యమాలని పక్కన పెట్టేసి, హైదరాబాదు రాజ్యంలో 1947–1948 మధ్య జరిగిన నిజాం ప్రభుత్వ వ్యతిరేక పోరాటంపై, ఆ సమయంలో రజాకార్లని వ్యతిరేకించిన తీరుపై మన దృష్టిని కేంద్రీకరించాలని వీరి ఆరాటం. క్షీణించిన రాచరిక వ్యవస్థపై కొత్త జాతి-రాజ్య (Nation State) విజయంగా మాత్రమే చూడవలసిన ఈ ఘటనని ‘ముస్లిం రాజు, ముస్లిం ప్రజల’పై ‘హిందువుల ప్రజాస్వామ్య’ విజయంగా చిత్రీకరించాలని వీరి ప్రయత్నం. అయితే చరిత్రని ఇలా పాక్షికంగా గుర్తుంచుకోలేం. గడచిన డెబ్బై ఏళ్లలో రజాకార్ల వ్యతిరేకత, వారి జ్ఞాపకం, దాని కేంద్రంగా చేసుకున్న చరిత్ర రచనలు, ఆ రెండిటినీ బలపరిచే సంస్కృతి ముస్లిం వ్యతిరేకతకు, హింసాత్మక పరిణామాలకు దారితీసాయి. వాటన్నింటినీ పరిశీలిస్తే, విమోచన వాదం కొత్త తెలంగాణ రాష్ట్రంలో ప్రజాస్వామ్య వ్యవస్థలు, సంబంధాల నిర్మాణానికి ఎంత మాత్రం ఉపయోగపడదని అర్థమవుతుంది.

మొదటగా కొన్ని వాస్తవాలు ప్రస్తావించాలి. కిశోరీలాల్ నీలకంఠ్ నవల ‘రజాకార్’లో వర్ణించినట్లు లేదా అనేక మంది ప్రచారం చేసినట్లు రజాకార్లు హైదరాబాదు రాజ్యంలో దశాబ్దాల తరబడి లేరు. కేవలం సంవత్సరం – 1947 నుండి 1948 మధ్య మాత్రమే వున్నారు. 1927లో పుట్టిన ఇత్తెహాదుల్ ముస్లిమీన్ 1936 వరకు హైదరాబాదు రాజ్యంలో ఒక మత సంస్కరణ సంస్థగా, ముస్లిం వర్గాల మధ్య ఐక్యత తీసుకురావటానికి, స్త్రీల చదువు, ముస్లింలలో రాజకీయ అవగాహన, ఒక రకంగా చెప్పాలంటే, ఆంధ్ర మహాసభ తీరులోనే పనిచేసింది. 1935లో భారత ప్రభుత్వ చట్టం వచ్చి ఎన్నికలు మొదలయిన తరువాత, హైదరాబాదు రాజ్యంలో రాజకీయ సంస్కరణల కోసం, బాధ్యతాయుత ప్రభుత్వం కోసం హైదరాబాదు రాష్ట్ర కాంగ్రెసుతోనూ, నిజాం ప్రభుత్వంతోనూ అనేక చర్చలు జరిపింది. ఈ చర్చలు 1944 వరకు కొనసాగాయి. 1946–47ల మధ్య పరిమిత ఓట్ల ఎన్నికలలో పాల్గొని, మంత్రివర్గంలో దళిత మంత్రులతో కలిసి పనిచేసింది. 1947లో బ్రిటిషు వారు భారత దేశానికి స్వతంత్రం ప్రకటించిన తరువాత, శాంతి భద్రతలు పూర్తిగా విచ్ఛిన్నమైన హైదరాబాదు రాజ్యంలో పోలీసులకి సహాయ పడటానికి ఆ పార్టీ అధ్యక్షుడు స్వచ్ఛంద రక్షణ దళం వుండాలని ప్రతిపాదించాడు. హైదరాబాదు రాజ్యాన్ని పరిరక్షించాలన్న ఆకాంక్షతో ఇటువంటి దళాన్ని సమర్థించిన వారిలో బి. శ్యామసుందర్ కూడా వున్నారు. ఇటువంటి ఆకాంక్ష అప్పట్లో అనేక మందిలో ఉందనటానికి నిదర్శనం వీరిలో ముస్లింలే కాక, దళితులు, బహుజనులు, రెడ్డి కులాల వారు కూడా వున్నారని చారిత్రకంగా రికార్డు చేయబడి వుంది. దీనికి నిజాం ప్రభుత్వం సహాయం చేసిందా, లేదా అన్నది ఇప్పటికీ తేలని చర్చ.

అయితే ఈ రజాకార్లలో చాలామందికి కర్రలు, కత్తులు తప్ప తుపాకులు లేవని అటువంటి వారు హైదరాబాదు రాజ్యాన్ని భారత సైన్యం నుండి రక్షిస్తారనుకోవటం హాస్యాస్పదమని బీబీసీ, టైమ్స్ పత్రికల జర్నలిస్టులు రాసారు. కానీ తెలంగాణ గ్రామాలలో రెడ్డి దొరలు ఇటువంటి వారిని ప్రయివేటు సైన్యంగా వాడుకుని కమ్యూనిస్టు ఉద్యమకారులని, కొంత మేరకి కాంగ్రెసు వారిని భయభ్రాంతులని చెయ్యటానికి, చంపటానికి వాడుకున్నారనేది వాస్తవం. ఈ భయం వల్ల రెండు, మూడు లక్షల మంది ప్రజలు హైదరాబాదు రాజ్యాన్ని వదిలి కొంత కాలం వేరే ప్రాంతాలకి వలస వెళ్లారనేది కూడా వాస్తవమే. దీనికి మందుముల నరసింగరావు, పుచ్చలపల్లి సుందరయ్య పుస్తకాలే సాక్ష్యాలు. వట్టికోట ఆళ్వారుస్వామి రాసిన గంగు నవల కూడా దీనికి అద్దం పడుతుంది.

అయితే, జరిగిన దమనకాండ, హింస గురించిన సమాచారం ఎంతమేరకు సహేతుకమైనదో, ఎంతమేరకు అసత్య ప్రచారంలో ఉన్నదో అన్నది చర్చనీయాంశం. ఒక పక్క భారత సైన్యం కాంగ్రెసు వాదులని, ఆర్య సమాజ్ వారినీ, హైదరాబాదు రాజ్య సరిహద్దుల్లో ‘సరిహద్దు కేంపులలో’ పెట్టి, తుపాకులు, శిక్షణ ఇచ్చి సరిహద్దు గ్రామాల ప్రజలపై దాడులు జరిపి, వాటిని రజాకార్ల హింసగా ప్రచారం చేసిందనటానికి అనేక సాక్ష్యాలున్నాయి. ప్రజలపై జరిపే దాడుల్ని కూడా విమోచన పోరాటంలో కలిపెయ్యటంలో వున్న అనర్థాన్ని మనమింకా అర్ధం చేసుకోలేదనిపిస్తుంది. రజ్వీని, ఇత్తెహాదుని తీవ్రంగా వ్యతిరేకించిన అప్పటి ఔరంగాబాదు కలెక్టరు మొహమ్మద్ హైదర్ 2012లో వచ్చిన ‘అక్టోబర్ కూ’ అన్న తన జ్ఞాపికలో ఈ విషయం గురించి వివరంగా రాసారు. సరిహద్దు గ్రామాల్లో నివసించిన కుటుంబాలకి ఇప్పటికీ ఆ ‘స్వతంత్ర పోరాట యోధులు’ తమపై రాత్రులు జరిపిన ఆ దాడులు బాగా జ్ఞాపకమే. హైదరాబాదు చరిత్రపై వచ్చిన అనేక సాధికారిక పుస్తకాల్లో హైదరాబాదు స్వాతంత్ర పోరాట యోధులు చేసిన అల్లర్లు, దాడుల గురించి బాహాటంగానే రాసారు. నిజమైన రజాకార్ల దాడుల్ని తెలంగాణ గ్రామాల్లో తిప్పికొట్టిన ఉదంతాలు సాయుధ పోరాట లిఖిత చరిత్రలోనూ మనకి చాలానే కనిపిస్తాయి. మరోపక్క, కమ్యూనిస్టు పార్టీ కార్యకర్తలు రజాకార్లన్న అనుమానంతో అమాయకులైన ముస్లింలని చంపిన సంఘటనలు ఉన్నాయని స్వయంగా రావి నారాయణరెడ్డి, భీంరెడ్డి నరసింహారెడ్డి వంటి పెద్ద నాయకులే ఒప్పుకున్నారు. అంటే, 1947–1948 మధ్య రాజ్యేతర సాయుధబలగాలు అన్నివైపులా తమ తమ పోరాటాల పేరుతో హింసకి పాల్పడ్డాయి. రాజ్యేతర సాయుధబలగాలన్నీ ప్రమాదభరితమే అయినప్పుడు కేవలం రజాకార్ల హింస గురించే అప్పుడూ, ఇప్పుడూ ఎక్కువగా రాయబడింది. సులువనేగా?

ఆ సమయంలో అన్నిరకాల సాయుధబలగాలు చేసిన హింసగురించి దొరికిన సాధికారిక సాక్ష్యాధారాలని పోల్చిచూస్తే ఆ తరువాత రాసిన అనేక చరిత్రరచనల్లో రజాకార్లవల్ల జరిగిన హింసని ఎక్కువచేసి చూపించారని తెలుస్తుందని, రజాకార్లు చేసే హింసపై వచ్చినకథనాలు అప్పుడేపుట్టిన భారతరాజ్యానికి హైదరాబాదు రాజ్యంపైకి సైన్యాన్ని పంపటానికి ప్రధాన కారణంగా ఉపయోగపడ్డాయి అని, సునీల్ పురుషోత్తం అనే చరిత్రకారుడు సాధికారంగా వివరించారు. భారత ప్రభుత్వం ఆ సమయంలో హైదరాబాదుపై విడుదల చేసిన శ్వేత పత్రం చూస్తే, సాధారణ ప్రజలకు పోలీసుల నుంచి ఎదురయిన రోజువారీ వేధింపులు ఎక్కువగా, రజాకార్ల హింస తక్కువగా ఉంటుంది. ఇలా సైనికప్రయోగం చేసి ‘హైదరాబాదు రాజ్య విముక్తి’ కోసం ‘రజాకార్లని అణచివేయటాన్ని’ రాజకీయ ప్రయోజనాలకు ఉపయోగించుకున్న ఘనత భారత జాతి-రాజ్యానికి దక్కుతుంది. ఇలా, అప్రమేయంగా, రజాకార్లఅణచివేత సిద్ధాంతాన్ని అనేక రకాల రాజకీయ ప్రయోజనాలకు వాడుకోవటానికి నాంది పలికింది కూడా.

రజాకార్ల జ్ఞాపకాలు, రాజకీయ ప్రయోజనాలు - 2

http://www.andhrajyothy.com/artical?SID=467886

విస్తృత రాజకీయ, చారిత్రిక సందర్భం నుంచి విడదీసి దొరల పీడన, రజాకార్లుతో నిండిన హైదరాబాదు రాజ్యాన్ని తెలుగు సినిమాలు, సాహిత్యం ద్వారా ప్రజా సంస్కృతిలో భాగం చేసి, ప్రజల జ్ఞాపికల్లో నాటుకునేలా చేసారు. ఇటువంటి అమూర్త రజాకార్ల జ్ఞాపికలే ఇప్పుడు అనేక మంది మనస్సులో చరిత్రగా రూపుదిద్దుకుని ప్రస్తుత హిందూత్వ రాజకీయాలకి ముడి సరుకుగా ఉపయోగపడుతున్నాయి.

భారత సైన్యం హైదరాబాదు రాజ్యాన్ని స్వాధీనం చేసుకున్న వెనువెంటనే గ్రామాల్లో రజాకార్లని అంతమొందించే పేరుతో ముస్లిములపై పెద్దఎత్తున హింస, అత్యాచారాలు జరిగాయి. ‘రజాకార్లు’ చేసిన హింసకు ‘ప్రతి హింస’గా చెప్పుకుంటూ కాంగ్రెసు వాదులు, హైదరాబాదు ఉద్యమకారులు, కొన్ని హిందూ బృందాలు పాల్పడిన ఈ హత్యాకాండను ఖండిస్తూ... పద్మజా నాయుడు రాసిన ఉత్తరంతో స్పందించి అప్పటి ప్రధాని నెహ్రూ పంపిన సుందర్లాల్ ఇటువంటి మారణకాండలో 40,000 మందికి పైగా మరణించి వుంటారని తనరిపోర్టులో రాస్తే, ఆ నివేదికని బ్రిటిషు పార్లమెంటు చర్చించింది కానీ, భారత పార్లమెంటులో చర్చకు రాలేదు. ఈమధ్యే వచ్చిన ఏ.జి. నూరాని పుస్తకంలో ఆయన ఈ విషయాలని చర్చించారు. అట్లాగే సునీల్ పురుషోత్తం తనవ్యాసంలో ఈ దారుణ హింస ద్వారా కొత్తగా ఏర్పడిన భారత జాతి-రాజ్యం ముస్లింలని ఒక పెద్ద రాజకీయ సమూహ స్థాయి నుంచి ఒక మతపరమైన మైనారిటీగా కుదించి తనలో కలుపుకుందని ప్రతిపాదించారు. ఇది ‘రజాకార్లని అణిచేప్రక్రియ’లో ఒనకూడిన రెండవ రాజకీయ ప్రయోజనం.

ఆ తరుణంలో జనరల్ జయంతినాథ్ చౌదరి ఆధ్వర్యంలో ఏర్పడ్డ సైనిక ప్రభుత్వం అన్ని చోట్ల చెలరేగిన హింసని తగ్గించాలన్న ఉద్దేశంతో - రజాకార్ల సానుభూతి పరులు, రజాకార్లు, కాంగ్రెసు సభ్యులు, ఆర్య సమాజ్ ప్రచారకులు, హైదరాబాదు రాజ్య ఉన్నతాధికారులు - అందరినీ జైల్లో పెట్టింది. సాక్ష్యాధారాలు లేకపోవటం వల్ల రజాకార్ల సానుభూతి పరులని వదిలేస్తూ, వారితో పాటు, జైళ్లలో వున్న ‘హిందూ’ ఉద్యమకారులని కూడా తేలిక శిక్షలతో లేదా శిక్షలు లేకుండా వదిలేసింది. వారిది ప్రతి హింస మాత్రమే నని, వారు రజాకార్ల హింసని తట్టుకోలేక ప్రతి హింసకి పాల్పడ్డారని బలంగా అధికారులు నమ్మటమే దీనికి కారణమని టేలర్ షర్మన్ అనే చరిత్రకారిణి ఈ మధ్యే రాసిన పుస్తకంలో అప్పటి కేంద్ర, రాష్ట్ర అధికారుల మధ్య జరిగిన పలు ఉత్తర ప్రత్యుత్తరాలు, అప్పటి వార్తా పత్రికల నివేదికల ఆధారంగా నిర్ధారించారు . ఇలా 1950 లలో అనేక మంది నేరస్థులు శిక్షలు లేకుండా బయట పడ్డారు. ఇది విమోచన పోరాట చరిత్ర వల్ల నెరవేరిన మరొక పరోక్ష ప్రయోజనం.

ఈ చరిత్రకారిణే ఇంకొక విషయం కూడా సాక్ష్యాలతో సహా చెప్పారు. హిందువులు చేసింది ప్రతి హింసగా నమ్మటం వల్ల సైనిక ప్రభుత్వం ముస్లింలపై జరిగిన హింసా కాండని గుర్తించటానికి నిరాకరించింది అని. అప్పటి జనరల్ చౌదరి ప్రభుత్వం ప్రధాన మంత్రి నెహ్రు నుంచి, కేంద్ర ప్రభుత్వం నుంచి ఎన్ని ఉత్తరాలు వచ్చినా పట్టించుకోలేదు. స్థానిక ముస్లిం రాజకీయవేత్తలు, పెద్ద మనుషులు ఎన్ని సార్లు ప్రభుత్వాన్ని అర్థించినా లక్షలాది బాధిత ముస్లింలకు సహాయ కార్యక్రమాలు చేపట్టలేదు. ప్రకటించిన కార్యక్రమాలకి డబ్బులివ్వలేదు. దీని వల్ల ముస్లింల నుంచి భూములు, ఇళ్ళు లాక్కున్న వాళ్లకి సాధికారత లభించింది. ఇది రజాకార్లని అణచే వ్యూహం వల్ల లభించిన నాల్గవ రాజకీయ ప్రయోజనం.

ఈ ప్రతి హింస సిద్ధాంతాన్ని ఇంకా ముందుకి తీసుకెళ్లి, హిందువులకి సమన్యాయం చెయ్యాలంటే, ముస్లిం ఉద్యోగుల్ని బర్తరఫ్ చెయ్యాలని లేదా వారి స్థాయి తగ్గించాలని, మరి కొంత మందిని శిక్షించాలని కూడా ప్రభుత్వం నిర్ణయించింది. అలా కొన్ని నెలల్లో దాదాపు 75 వేల మంది ఉద్యోగుల్ని పదవుల్లోంచి అకారణంగా తొలగించింది. మొహమ్మద్ హైదర్ వంటి జిల్లా కలెక్టర్లని అరెస్టు చేసి జైళ్లలో పెట్టింది. పాత బస్తి ముస్లింల ఆర్థిక పతనంపై 1960 లలో రషీయుద్దీన్ ఖాన్ చేసిన సర్వేలో అంతకు ముందటి ఉస్మానియాలో పనిచేసిన అధ్యాపకులతో సహా అనేక మంది రిక్షాలు నడుపుతున్నారని, పేదరికం విపరీతంగా పెరిగిందని, అప్పటి రిక్షాలు లాగే వారిలో 80% ముస్లింలే నని తేలింది. అలా ముస్లింలని రజాకార్ల అణచివేత పేరుతో, నిజామ్ వ్యతిరేకత పేరుతో, కోలుకోలేని విధంగా దెబ్బ తియ్యటం, ఈ చరిత్ర వల్ల లభించిన ఐదవ రాజకీయ ప్రయోజనం.

ఇకపోతే, రజాకార్ల పేరుతో ఇప్పటికీ నెరవేరుతున్న పెద్ద ప్రయోజనం, ఏభయ్యేళ్ల నుండి హైదరాబాదు ముస్లిం ప్రజల మద్దతు వున్నమజ్లీస్ పార్టీని రజాకార్ల వారసులు అన్న పేరుతో మత తత్వ పార్టీగా చిత్రీకరించటం. స్వాతంత్ర్యానంతరం 1957లో పునర్జీవనం పొందిన ఈ పార్టీ భారత రాజ్యాంగ పరిధిలో పనిచేస్తామని, పార్టీ ఎజెండా ని మార్చుకుని లౌకిక సిద్ధాంతాన్ని ఎన్ని దశాబ్దాలు మోసినా, వీలున్నప్పుడల్లా వారిని స్వాతంత్ర పూర్వ రజాకార్ల వారసులు అనటం మామూలయి పోయింది. ఉదాహరణకి, 2010 లో అప్పటి ఆంధ్రప్రదేశ్ అసెంబ్లీ లో తెలంగాణ ఉద్యమకారులపై కేసులు ఎత్తివేయాలని పెద్ద చర్చ నడిచినప్పుడు, అక్బరుద్దీన్ ఒవైసి పాత బస్తీ యువకులు కూడా తెలంగాణ లో భాగమేనని, ఉగ్రవాదులనే పేరుతో పెట్టిన అబద్ధపు కేసుల వల్ల వారి జీవితం, చదువు నాశనమవుతోందని, కాబట్టి వాటిని కూడా ఎత్తివేయాలని అర్థిస్తే, అన్ని పార్టీలు బీజేపీ నుంచి వామపక్ష వాదులతో సహా కూడగట్టుకుని మజ్లీస్ని రజాకార్ల వారసులని నిందించాయి. ఇలా రజాకార్ల వారసులన్న నింద దీర్ఘ కాలంగా ముస్లింలు ఎన్నుకుంటున్న ఒక పార్టీని, వారు ప్రాతినిధ్యం వహిస్తున్న ముస్లింలని, తెలుగు సమాజం నుంచి వేరు చెయ్యటానికి, దూరంగా ఉంచటానికి ఉపయోగపడింది.

విస్తృత రాజకీయ, చారిత్రిక సందర్భం నుంచి విడదీసి దొరల పీడన, రజాకార్లుతో నిండిన హైదరాబాదు రాజ్యాన్ని తెలుగు సినిమాలు, సాహిత్యం ద్వారా ప్రజా సంస్కృతిలో భాగం చేసి, ప్రజల జ్ఞాపికల్లో నాటుకునేలా చేసారు. ఇటువంటి అమూర్త రజాకార్ల జ్ఞాపికలే ఇప్పుడు అనేక మంది మనస్సులో చరిత్రగా రూపుదిద్దుకుని ప్రస్తుత హిందూత్వ రాజకీయాలకి ముడి సరుకుగా ఉపయోగపడుతున్నాయి.

నిజాం వ్యతిరేకత లాగే, రజాకార్ల వ్యతిరేకత ముస్లిం వ్యతిరేకతకు చిహ్నంగా పనిచేస్తుంది. కుల వ్యతిరేక రాజకీయాలతో, ప్రాంతీయ స్పృహతో ప్రజాస్వామ్యీకరించబడిన తెలంగాణ సమాజాన్ని రజాకార్లనే (లేదా నిజాం) డెబ్బై ఏళ్ల ముసలి భూతం సహాయంతో ముస్లిం వ్యతిరేక హిందువులుగా ఐక్యం చెయ్యటానికి ‘విమోచన వాదం’ ఇప్పుడు ప్రయత్నిస్తోంది. ప్రతి ప్రాంతంలో, ప్రతి సందర్భంలో ‘ప్రతి హింస’ సిద్ధాంతాన్ని హిందుత్వ వాదులు ముస్లిం వ్యతిరేకత ని పెంపొందించటానికి అన్ని మాధ్యమాల (ముఖ్యంగా సామాజిక మాధ్యమాలు) ద్వారా వాడుకుంటున్న వాస్తవం ఈ రోజు మన ముందు వుంది. డెబ్బై ఏళ్ల పాటు నిరంతరాయంగా ముస్లిం వ్యతిరేక రాజకీయ ప్రయోజనాలకు ఉపయోగపడిన హైదరాబాదు రాజ్య రజాకార్ల అణచివేత సిద్ధాంతాన్ని - మళ్ళా అందరికీ గుర్తు చేస్తామని ప్రకటిస్తున్న విమోచన వాదులు, సెప్టెంబర్ 17 ని తెలంగాణ విమోచన దినంగా ప్రకటించాలని వాదిస్తున్న రాజకీయ శక్తులు ఏ ప్రయోజనాలకు వారిని ఉపయోగించుకుంటారో పెద్దగా ఊహించనక్కర్లేదు. కానీ అటువంటి రాజకీయాలని వ్యతిరేకిస్తున్న ప్రజాస్వామ్య తెలంగాణ వాదులు, సామాజిక తెలంగాణ వాదులు ఇటువంటి విమోచన చరిత్ర రచనలని, జ్ఞాపికలని నిర్ద్వంద్వంగా వ్యతిరేకించాల్సిన అవసరం వుంది.
(సమాప్తం)
డాక్టర్ ఏ. సునీత




(మిగతా భాగం రేపటి సంచికలో)
డాక్టర్‌ ఏ. సునీత

మరణ మృదంగం!

మరణ మృదంగం!
Sakshi | Updated: September 15, 2017 02:42 (IST)
మరణ మృదంగం!
రాష్ట్రంలో పెరిగిపోతున్న విద్యార్థుల బలవన్మరణాలు

► చంపాపేట్‌లో ఉన్న శ్రీగాయత్రి కాలేజీలో ఇంటర్‌ సెకండియర్‌ చదువుతున్న విద్యార్థి సంజయ్‌.. తనను కాలేజీ లెక్చరర్లు చితకబాద డంతో మనస్తాపం చెంది భవనం పైనుంచి దూకేశాడు. ప్రస్తుతం తీవ్ర గాయాలతో ఆస్పత్రిలో కొట్టుమిట్టాడుతున్నాడు.

► బీహెచ్‌ఈఎల్‌లోని రావూస్‌ హైస్కూల్లో పీఈటీ.. యూనిఫామ్‌ వేసుకురాలేదంటూ ఐదో తరగతి చదువుతున్న 11 ఏళ్ల విద్యార్థినిని బాలుర టాయిలెట్‌ వద్ద నిలబెట్టి అవమానానికి గురిచేసింది.

►  వనపర్తిలో పద్యం చెప్పనందుకు ఆనంద్‌ అనే 3వ తరగతి విద్యార్థిని టీచర్‌ కొట్టారు. దీంతో ఆ విద్యార్థి తాను చనిపోతాననగా.. అక్కడే ఉన్న మరొకరు ఎలా చనిపోతావంటూ కిరోసిన్‌ పోశారు. దీంతో మనస్తాపం చెందిన విద్యార్థి నిప్పంటించుకుని మూడు రోజుల తరువాత కన్నుమూశాడు.

కాలేజీలు, స్కూళ్లలో చదువు కోసం తీవ్రంగా ఒత్తిళ్లు టీచర్లు, లెక్చరర్లు, తోటి విద్యార్థుల వేధింపులు చిన్న చిన్న తప్పులకు అవమానించేలా శిక్షలు మనస్తాపంతో ఆత్మహత్యలకు పాల్పడుతున్న విద్యార్థులు

..రాష్ట్రంలో విద్యార్థులకు ఎదురవుతున్న అవమానాలు, ఇబ్బందికర పరిస్థితులు, వాటి పరిణామాలకు ఉదాహరణలివి. ఒక చోట టీచర్‌ వేధిస్తే.. ఇంకోచోట తోటి విద్యార్థుల వేధింపులు.. మరో చోట లెక్చరర్లు.. హాస్టళ్లలో సాటి విద్యార్థులు.. ఇలా వివిధ రకాల వేధింపులతో విద్యార్థుల బలవన్మరణాలు కొనసాగుతూనే ఉన్నాయి. చదవాలంటూ ఉపాధ్యా యులు తెస్తున్న ఒత్తిళ్లు తట్టుకోలేక కొందరు విద్యార్థు లు.. టీచర్లు, ప్రిన్సిపాళ్లు కొడతారేమోనన్న ఆందోళనతో మరికొందరు ఆత్మహత్యలకు పాల్పడుతున్నారు. మరికొందరు పాఠశాలలు, కాలేజీల పరిధిలో జరుగు తున్న ప్రమాదాల కారణంగా మరణిస్తున్నారు. అసలు విద్యార్థులు ఆత్మహత్యాయత్నాలకు పాల్పడుతున్న ఘటనలకు అయితే లెక్కేలేదు. అలాంటి ఘటనలు పెద్ద సంఖ్యలో జరుగుతున్నా.. అవి బయటికి రావడం లేదు. రాష్ట్రంలో విద్యార్థుల పరిస్థితి ఇంత దారుణంగా ఉన్నా కూడా  అటు విద్యాశాఖగానీ, ఇటు పోలీసు శాఖగానీ పకడ్బందీ చర్యలు చేపట్టలేకపోతున్నాయి.

ఫిర్యాదులు చేస్తే చర్యలు..
పాఠశాలల్లో వేధింపులపై ఫిర్యాదు చేసేందుకు టోల్‌ ఫ్రీ నంబర్‌ను ఏర్పాటు చేశామని, ఫిర్యాదులు వస్తే చర్యలు చేపడుతున్నామని పాఠశాల విద్యాశాఖ అధికారులు చెబుతున్నారు. కానీ ఫిర్యాదులు ఎక్కువగా రావడం లేదని అంటున్నారు. ఇప్పటికైనా తల్లిదండ్రులు, ఉపాధ్యాయులు స్పందించి విద్యార్థుల సమస్యలపై టోల్‌ఫ్రీ నంబర్‌ (18004257462)కు ఫిర్యాదు చేయాలని సూచిస్తున్నారు. అయితే స్కూల్‌ బయట జరిగే వేధింపులు మహిళా, శిశు సంక్షేమ శాఖ పరిధిలోకి వస్తాయని, దానిపై ఆ శాఖ టోల్‌ఫ్రీ నంబర్‌ (1098)కు సమాచారం ఇవ్వాలని చెబుతున్నారు. అయితే తల్లిదండ్రులు కూడా తమ పిల్లల నడవడిక, ప్రవర్తనపై దృష్టి పెట్టాలని స్పష్టం చేస్తున్నారు.

21గత ఏడాది∙మృతి చెందిన విద్యార్థులుసంఖ్య
రాష్ట్రంలో గతేడాది దాదాపు 21 మంది విద్యార్థులు మరణించారు. వారిలో ఎక్కువ మంది వేధింపుల కారణంగా బలవన్మరణానికి పాల్పడ గా.. కొందరు పిల్లలు స్కూల్‌ బస్సుల ప్రమాదాల్లో చనిపోయారు. ఈ ఏడాది గత నాలుగు నెలల్లోనే దాదాపు 8 మంది కన్నుమూశారు.

ఈ ఏడాది దుర్ఘటనలకు బలైన విద్యార్థులు
♦ కామారెడ్డిలోని ఓ ప్రభుత్వ పాఠశాలలో 6వ తర గతి చదివే బాలిక హోంవర్క్‌ చేయలేదు. దాంతో టీచర్,  ప్రిన్సిపాల్‌ కొడతారేమోనన్న భయంతో కిరోసిన్‌ పోసుకుని ఆత్మహత్య చేసుకుంది.



♦ హైదరాబాద్‌ పాతబస్తీలోని ఓ మదర్సాలో ఆరోతరగతి చదువుతున్న మహ్మద్‌ ఫయాజ్‌.. మదర్సాలో ఉపాధ్యాయులు కొట్టారన్న అవమానంతో ఉరివేసుకున్నాడు.

♦ ఘట్‌కేసర్‌లోని ఎస్‌పీఆర్‌ రెసిడెన్షియల్‌ పాఠశాలలో 9వ తరగతి చదువుతున్న నందకుమార్‌ అనే విద్యార్థి.. టీచర్‌ కొట్టడంతో అవమానంగా భావించి ఉరివేసుకున్నాడు.

♦ కరీంనగర్‌లో మధు అనే 8వ తరగతి విద్యార్థిని టీచర్‌ వెంబడించడంతో స్కూల్‌ భవనం పైనుంచి దూకి మరణించాడు.

♦ హైదరాబాద్‌లోని మియాపూర్‌లో ఉన్న ఓ రెసిడెన్షియల్‌ స్కూల్‌లో ఆరో తరగతి చదివే లీల, వికారాబాద్‌లోని ప్రభుత్వ గురుకుల పాఠశాలలో 8వ తరగతి చదివే సాయి అనే విద్యార్థులు కూడా టీచర్లు కొట్టారని ఉరి వేసుకొన్నారు.

పట్టించుకోని ఇంటర్‌ విద్యాశాఖ
బలవన్మరణానికి పాల్పడుతున్న విద్యార్థుల్లో ఎక్కువగా ఉన్న జూనియర్‌ కాలేజీల విద్యార్థులే. ముఖ్యంగా కార్పొరేట్‌ కాలేజీల్లో చదువుల కోసం ఒత్తిళ్లు, లెక్చరర్లు, తోటి విద్యార్థుల వేధింపులు ఎక్కువగా ఉన్నట్లు ఆరోపణలున్నాయి. దాంతో ఒత్తిడి తట్టుకోలేక విద్యార్థులు ఆత్మహత్యలకు పాల్పడుతున్నారు. కానీ దీనిపై ఇంటర్‌ విద్యాశాఖ స్పందించడం లేదు. కార్పొరేట్‌ కాలేజీల ముడుపులకు ఆశపడి ఇంటర్‌ బోర్డు అధికారులు పట్టించుకోవడం లేదన్న ఆరోపణలున్నాయి.

తల్లిదండ్రుల వైఖరే కారణం
‘‘ప్రైవేటు, కార్పొరేట్‌ కాలేజీల్లో విద్యార్థుల ఆత్మహత్యలు, వేధింపులకు తల్లిదండ్రుల వైఖరే ప్రధాన కారణం. విద్యార్థుల సామర్థ్యాలను తెలుసు కోకుండా, వారికి ఇష్టం లేని కోర్సుల్లో చేర్పిస్తుండటంతో తీవ్ర ఒత్తిడి ఉంటోంది. దానిని తట్టుకోలేక, తల్లి దండ్రులు ఏమం టారోనన్న భయంతో విద్యార్థులు ఆత్మహత్యలకు పాల్పడుతున్నారు. ఇక చదవాలంటూ లెక్చరర్లు విద్యార్థులను కొడుతున్న ఘటనలు కూడా జరుగుతున్నాయి..’’
– చుక్కా రామయ్య, ప్రముఖ విద్యావేత్త

కౌన్సెలర్లను నియమించడం లేదు
‘‘నిబంధనల ప్రకారం ప్రైవేటు, కార్పొరేట్‌ కాలేజీల్లో మానసిక వి«శ్లేషకులను, కౌన్సెలర్లను నియ మించాలి. కానీ అది అమలు కావడం లేదు. మార్కుల పోటీలో విద్యార్థులపై ఒత్తిడి పెరుగుతోంది. వారికి కౌన్సెలిం గ్‌ ఇస్తే ఒత్తిడిని అధిగమించవచ్చు. ఆత్మహత్యలను నివారించవచ్చు..’’
– పి.మధుసూదన్‌రెడ్డి, ప్రభుత్వ జూనియర్‌ లెక్చరర్ల సంఘం అధ్యక్షుడు

ప్రేమ, ఆప్యాయతలు ముఖ్యం
‘‘యుక్తవయసు పిల్లల్లో అడ్రినలిన్‌ అనే హార్మోన్‌ ఉత్పత్తి ఎక్కువగా ఉంటుంది. దాంతో వారిలో క్షణికావేశం ఎక్కువగా ఉండి ఆత్మహత్యలకు పురిగొల్పుతోంది. తల్లిదండ్రులు సరిగా పట్టించుకోకపోవడం, పిల్లలకు సమయం కేటాయిం చకపోవడం, ప్రేమ, ఆప్యాయ తలతో మెలగకపోవడం వల్ల పిల్లలు తమ సమస్యను చెప్పుకోలే కపోతున్నారు. డిప్రెషన్‌ పెరిగిపోతోంది. అందువల్ల తల్లిదండ్రులు ప్రేమగా మసలుకుంటూ.. పిల్లల సమస్యలు తెలుసుకుని, మంచి చెడులను వివరించాలి..’’
– డాక్టర్‌ కల్యాణ్‌ చక్రవర్తి, మానసిక వైద్య నిపుణుడు

Myanmar: Who are the Rohingya?

Myanmar: Who are the Rohingya?
Why are the more than one million Rohingya in Myanmar considered the 'world's most persecuted minority'?
Listen to this page using ReadSpeaker
Share via Facebook
Share via Twitter
Print
Newly arrived Rohingya refugees sit inside a shelter at the Kutupalang refugee camp in Cox's Bazar, Bangladesh [Mohammad Ponir Hossain/Reuters]
byAl Jazeera Staff
THE ROHINGYA

Who are they?
Where are they from? 
How are they persecuted?
How many have fled?
What does Myanmar say? 
What does Bangladesh say?
What does the international community say? 
What is the ARSA?
Who are the Rohingya?

The Rohingya are often described as "the world's most persecuted minority". 

They are an ethnic group, majority of whom are Muslim, who have lived for centuries in the majority Buddhist Myanmar. Currently, there are about 1.1 million Rohingya who live in the Southeast Asian country.

The Rohingya speak Rohingya or Ruaingga, a dialect that is distinct to others spoken in Rakhine State and throughout Myanmar. They are not considered one of the country's 135 official ethnic groups and have been denied citizenship in Myanmar since 1982, which has effectively rendered them stateless.

WATCH: The Rohingya - Silent Abuse (45:33)

Nearly all of the Rohingya in Myanmar live in the western coastal state of Rakhine and are not allowed to leave without government permission. It is one the poorest states in the country with ghetto-like camps and a lack of basic services and opportunities.

Due to ongoing violence and persecution, hundreds of thousands of Rohingya have fled to neighbouring countries either by land or boat over the course of many decades.

Where are the Rohingya from?

Muslims have lived in the area now known as Myanmar since as early as the 12th century, according to many historians and Rohingya groups.

The Arakan Rohingya National Organisation has said, "Rohingyas have been living in Arakan from time immemorial," referring to the area now known as Rakhine.

During the more than 100 years of British rule (1824-1948), there was a significant amount of migration of labourers to what is now known as Myanmar from today's India and Bangladesh. Because the British administered Myanmar as a province of India, such migration was considered internal, according to Human Rights Watch (HRW).

The migration of labourers was viewed negatively by the majority of the native population.

After independence, the government viewed the migration that took place during British rule as "illegal, and it is on this basis that they refuse citizenship to the majority of Rohingya," HRW said in a 2000 report. 

This has led many Buddhists to consider the Rohingya to be Bengali, rejecting the term Rohingya as a recent invention, created for political reasons.


A new Rohingya refugee walks with her belongings towards the makeshift Kutupalang refugee camp in Cox's Bazar, Bangladesh [Mohammad Ponir Hossain/Reuters]
How and why are they being persecuted? And why aren't they recognised?

Shortly after Myanmar's independence from the British in 1948, the Union Citizenship Act was passed, defining which ethnicities could gain citizenship. According to a 2015 report by the International Human Rights Clinic at Yale Law School, the Rohingya were not included. The act, however, did allow those whose families had lived in Myanmar for at least two generations to apply for identity cards. 

Rohingya were initially given such identification or even citizenship under the generational provision. During this time, several Rohingya also served in parliament. 

READ MORE: The faces of Myanmar's internally displaced

After the 1962 military coup in Myanmar, things changed dramatically for the Rohingya. All citizens were required to obtain national registration cards. The Rohingya, however, were only given foreign identity cards, which limited the jobs and educational opportunities they could pursue and obtain.

In 1982, a new citizenship law was passed, which effectively rendered the Rohingya stateless. Under the law, Rohingya were again not recognised as one of the country's 135 ethnic groups. The law established three levels of citizenship. In order to obtain the most basic level (naturalised citizenship), there must be proof that the person's family lived in Myanmar prior to 1948, as well as fluency in one of the national languages. Many Rohingya lack such paperwork because it was either unavailable or denied to them.

As a result of the law, their rights to study, work, travel, marry, practice their religion and access health services have been and continue to be restricted. The Rohingya cannot vote and even if they jump through the citizenship test hoops, they have to identify as "naturalised" as opposed to Rohingya, and limits are placed on them entering certain professions like medicine, law or running for office.

Since the 1970s, a number of crackdowns on the Rohingya in Rakhine State have forced hundreds of thousands to flee to neighbouring Bangladesh, as well as Malaysia, Thailand and other Southeast Asian countries. During such crackdowns, refugees have often reported rape, torture, arson and murder by Myanmar security forces.

IN PICTURES: Rohingya: Chased from Myanmar, unwelcome in Bangladesh

After the killings of nine border police in October 2016, troops started pouring into villages in Rakhine State. The government blamed what it called fighters from an armed Rohingya group. The killings led to a security crackdown on villages where Rohingya lived. During the crackdown, government troops were accused of an array of human rights abuses, including extrajudicial killing, rape and arson - allegations the government denied.

In November 2016, a UN official accused the government of carrying out "ethnic cleansing" of the Rohingya. It was not the first time such an accusation has been made.

In April 2013, for example, HRW said Myanmar was conducting a campaign of ethnic cleansing against the Rohingya. The government has consistently denied such accusations.

Most recently, Myanmar's military has imposed a crackdown on the country's Rohingya population after police posts and an army base were attacked in late August.

Residents and activists have described scenes of troops firing indiscriminately at unarmed Rohingya men, women and children. The government, however, has said nearly 100 people were killed after armed men from the Arakan Rohingya Salvation Army (ARSA) launched a raid on police outposts in the region.

Since the violence erupted, rights groups have documented fires burning in at least 10 areas of Myanmar's Rakhine State. More than 370,000 people have fled the violence, with thousands trapped in a no-man's land between the two countries, according to the UN refugee agency (UNHCR). 

The UN has also said that hundreds of civilians who have tried to enter Bangladesh have been pushed back by patrols. Many have also been detained and forcibly returned to Myanmar. 


Members of Bangladesh's border guards gesture towards Rohingya stranded in the no man's land between the Myanmar and Bangladesh borders [Mohammad Ponir Hossain/Reuters]
How many Rohingya have fled Myanmar and where have they gone?

Since the late 1970s, nearly one million Rohingya have fled Myanmar due to widespread persecution.

According to the most recently available data from the United Nations in May, more than 168,000 Rohingya have fled Myanmar since 2012.

Following violence that broke out last year, more than 87,000 Rohingya fled to Bangladesh from October 2016 to July 2017, according to the International Organization for Migration. 

WATCH: Fresh violence forces 18,000 Rohingya to cross into Bangladesh (2:40)

Many Rohingya also risked their lives trying to get to Malaysia by boat across the Bay of Bengal and the Andaman Sea. Between 2012 and 2015, more than 112,000 made the dangerous journey.

Prior to the violence that began in August, the UN estimated that there are as many as 420,000 Rohingya refugees in Southeast Asia. Additionally, it said there were around 120,000 internally displaced Rohingya.

Since the violence in Myanmar's northwest began, more than 370,000 Rohingya have fled to Bangladesh, UNHCR said. It added that more than 1,000 people, mostly Rohingya, may have been killed in Myanmar. 

Rohingya Muslims fleeing Myanmar

What do Aung San Suu Kyi and the Myanmar government say about the Rohingya?

State Chancellor Aung San Suu Kyi, who is the de facto leader of Myanmar, has refused to really discuss the plight of the Rohingya.

Aung San Suu Kyi and her government do not recognise the Rohingya as an ethnic group and have blamed violence in Rakhine, and subsequent military crackdowns, on those they call "terrorists".

The Nobel Peace Prize laureate does not have control over the military but has been criticised for her failure to condemn indiscriminate force used by troops, as well as to stand up for the rights of the more than one million Rohingya in Myanmar.

OPINION: Aung San Suu Kyi's inexcusable silence

The government has also repeatedly rejected accusations of abuses. In February 2017, the UN published a report that found that government troops "very likely" committed crimes against humanity since renewed military crackdowns began in October 2016.

At the time, the government did not directly address the findings of the report and said it had the "the right to defend the country by lawful means" against "increasing terrorist activities", adding that a domestic investigation was enough.

In April, however, Aung San Suu Kyi said in a rare interview with the BBC that the phrase "ethnic cleansing" was "too strong" a term to describe the situation in Rakhine.

"I don't think there is ethnic cleansing going on," she said. "I think ethnic cleansing is too strong an expression to use for what is happening."

WATCH: Will Myanmar heed advocacy for Rohingya rights? (24:35)

In September 2016, Aung San Suu Kyi entrusted former UN chief Kofi Annan with finding ways to heal the long-standing divisions in the region. While many welcomed the commission and its findings, which were released this August, Azeem Ibrahim, a senior fellow at the Center for Global Policy, argued it was just a way for Aung San Suu Kyi to "pacify the global public opinion and try to demonstrate to the international community that she is doing what she can to resolve the issue".

Annan was not given the mandate to investigate specific cases of human rights abuses, but rather one for long-term economic development, education and healthcare.

When setting up the commission, Aung San Suu Kyi's government said it would abide by its findings. The commission urged the government to end the highly militarised crackdown on neighbourhoods where Rohingya live, as well as scrap restrictions on movement and citizenship.

Following the release of the August report, the government welcomed the commission's recommendations and said it would give the report "full consideration with the view to carrying out the recommendations to the fullest extent ... in line with the situation on the ground". 

On the latest round of violence, Aung San Suu Kyi condemned a "huge iceberg of misinformation" on the crisis, without mentioning the Rohingya who have fled to Bangladesh. 

The government has often restricted access to northern Rakhine States for journalists and aid workers. Aung San Suu Kyi's office has also accused aid groups of helping those it considers to be "terrorists".

OPINION: Myanmar needs to get serious about peace

In January, Yanghee Lee, a UN special rapporteur on human rights in Myanmar, said she was denied access to certain parts of Rakhine and was only allowed to speak to Rohingya who had been pre-approved by the government. 

The country has also denied visas to members of a UN probe investigating the violence and alleged abuses in Rakhine.

What does Bangladesh say about the Rohingya?

There are nearly half a million Rohingya refugees living in mostly makeshift camps in Bangladesh. The majority remain unregistered.

Bangladesh considers most of those who have crossed its borders and are living outside of camps as having "illegally infiltrated" the country. Bangladesh has often tried to prevent Rohingya refugees from crossing its border. 

OPINION: Regional actors should take a stand against Myanmar

In late January, the country resurrected a plan to relocate tens of thousands of Rohingya refugees from Myanmar to a remote island that is prone to flooding and has also been called "uninhabitable" by rights groups. Under the plan, which was originally introduced in 2015, authorities would move undocumented Myanmar nationals to Thengar Char in the Bay of Bengal.

Rights groups have decried the proposal, saying the island completely floods during monsoon season. The UN also called the forced relocation "very complex and controversial".

Most recently, Bangladesh's foreign minister labelled the violence against the Rohingya in Myanmar "a genocide". The country's National Commission for Human Rights also said it was considering "pressing for a trial against Myanmar, and against the Myanmar army at an international tribunal" on charges of genocide. 

Bangladesh's Prime Minister Sheikh Hasina visited a Rohingya refugee camp in September and called on the UN and the international community to pressure Myanmar's government to allow the return of hundreds of thousands Rohingya refugees. 

She said that Bangladesh would offer the refugees temporary shelter and aid, but that Myanmar should soon "take their nationals back". 

Rohingya refugees in Bangladesh have told Al Jazeera that the government's aid thus far as been inadequate, with many saying they haven't received any kind of government help. 


Rohingya children cross the Bangladesh-Myanmar border fence as they try to enter Bangladesh in Bandarban [Mohammad Ponir Hossain/Reuters]
What does the international community say about the Rohingya?

The international community has labelled the Rohingya the "most persecuted minority in the world".

The UN, as well as several rights groups such as Amnesty International and Human Rights Watch, have consistently decried the treatment of the Rohingya by Myanmar and neighbouring countries.

The UN has said that it is "very likely" that the military committed grave human rights abuses in Rakhine that may amount to war crimes, allegations the government denies.

OPINION: Only international pressure can save Rohingya now

In March, the UN adopted a resolution to set up an independent, international mission to investigate the alleged abuses. It stopped short of calling for a Commission of Inquiry, the UN's highest level of investigation.

The UN investigators must provide a verbal update in September and a full report next year on their findings.

Rights groups have criticised the government's reluctance to accept the UN investigators.

Human Rights Watch warned that Myanmar's government risked getting bracketed with "pariah states" like North Korea and Syria if it did not allow the UN to investigate alleged crimes.

READ MORE: Myanmar - UN probe 'can only aggravate' Rakhine tension

In response to the latest round of violence, UN Secretary-General Antonio Guterres warned of the risk of ethnic cleansing, calling on Aung San Suu Kyi and the country's security forces to end the violence.

In early September, Guterres also warned of a looming "humanitarian catastrophe" if the violence does not end. 

UN human rights chief Zeid Ra'ad al Hussein urged Myanmar to end its "brutal security operation" against the Rohingya in Rakhine, calling it a "textbook example of ethnic cleansing". 

Both UN officials said they completely supported the findings of the advisory commission, led by Kofi Annan, and urged the government to fulfil its recommendations.

OPINION: The Rohingya crisis and the role of the OIC

What is the Arakan Rohingya Salvation Army?

The Arakan Rohingya Salvation Army (ARSA), formerly known as the al-Yaqeen Faith Movement, released a statement under its new name in March 2017, saying it was obligated to "defend, salvage and protect [the] Rohingya community".

The group said it would do so "with our best capacities as we have the legitimate right under international law to defend ourselves in line with the principle of self defence".

The group is considered a "terrorist" organisation by the Myanmar government. 

In its March statement, the ARSA added that it does "not associate with any terrorist group across the world" and does "not commit any form of terrorism against any civilian[s] regardless of their religious and ethnic origin".

The statement also said: "We […] declare loud and clear that our defensive attacks have only been aimed at the oppressive Burmese regime in accordance with international norms and principles until our demands are fulfilled."

The group has claimed responsibility for an attack on police posts and an army base in Rakhine State. According to the government nearly 400 people were killed, the majority of whom were members of the ARSA. Rights groups, however, say hundreds of civilians have been killed by security forces. 

Rights group Fortify Rights said it has documented that fighters with the ARSA "are also accused of killing civilians - suspected government 'informants' - in recent days and months, as well as preventing men and boys from flee Maungdaw Township". 

On September 9, the group declared a month-long unilateral ceasefire in Rakhine to enable aid groups to address the humanitarian crisis in the area. 

"ARSA strongly encourages all concerned humanitarian actors resume their humanitarian assistance to all victims of the humanitarian crisis, irrespective of ethnic or religious background during the ceasefire period," the group said in a statement, adding that it calls on Myanmar's military to also temporarily lay down arms. 

According to the International Crisis group, the ARSA has ties to Rohingya living in Saudi Arabia.

The Myanmar government formally categorised the group as a "terrorist" organisation on August 25.

‘Textbook example of ethnic cleansing’: 370,000 Rohingyas flood Bangladesh as crisis worsens

‘Textbook example of ethnic cleansing’: 370,000 Rohingyas flood Bangladesh as crisis worsens

A man stretches his arms out for food at a refu­gee camp for Rohingya Muslims in Bangladesh on Sept. 9. (Bernat Armangue/Associated Press)
By Annie Gowen September 12 
DHAKA, Bangladesh — The number of Rohingya refugees fleeing a military crackdown in Burma has now topped 370,000, a crisis the United Nations human rights chief called “a textbook example of ethnic cleansing.”

Hundreds of thousands of the long-persecuted ethnic minority continued to stream via land and rickety boats into Bangladesh this week, arriving exhausted, dehydrated and recounting tales of nightmarish horrors at the hands of the Burmese military, including friends and neighbors shot dead and homes torched before their eyes.

“It seems they wanted us to leave the country,” said Nurjahan, an elderly Rohingya woman who escaped her burning village 10 days ago and ended up camped by the side of the road, unsure of where to go.

In Geneva on Tuesday, the International Organization for Migration put the number fleeing Burma at 370,000 but admitted it could rise sharply.

“Clearly the estimates have been bypassed several times over,” said spokesman Leonard Doyle. “I’m reluctant to give a number, but obviously people fear that it could go much higher.”

 Play Video 2:02
What's behind the Rohingya crisis in Burma?

0:00

More than 300,000 people, most belonging to Burma's Rohingya ethnic group, have fled their country for neighboring Bangladesh. Here's why the crisis is unfolding. (Jason Aldag, Max Bearak / The Washington Post)
[The Rohingya exodus from Burma is arduous — and sometimes lethal]

As the refugees continue to inundate the area, ferry operators are charging about $122 for a river crossing — far out of reach for many of them.


Relief efforts have been rapidly overwhelmed, with stocks of food, temporary shelter kits and other supplies running low. Prices of vegetables, bamboo and plastic sheeting used to make shelters are soaring.

With camps full, many of the Rohingya refugees like Nurjahan have simply sat down on the roadside.

On Tuesday, Bangladesh’s prime minister, Sheikh Hasina, visited the camps in the Cox’s Bazar area of the country, which has sheltered thousands of the stateless Rohingya refugees since an earlier exodus in the 1990s. Her foreign minister has accused Burma of committing “genocide.”

She said Burma, also known as Myanmar, would have to take back its Rohingya refugees, since Burmese authorities “created this problem, and they will have to solve it.”

International condemnation of Burma’s leader, Aung San Suu Kyi, has intensified, along with repeated calls for her Nobel Peace Prize, which she won in 1991 as a result of her long fight for democracy in Burma, to be rescinded — something the Nobel Committee has said will not happen.


On Monday, the White House issued a statement condemning the attacks and the ensuing violence, saying it was “deeply troubled” by the ongoing crisis and “alarmed” by “allegations of human rights abuses, including extrajudicial killings, burning of villages, massacres, and rape, by security forces and by civilians acting with these forces’ consent.”

Matthew Smith, chief executive of Fortify Rights, a human rights group, said investigators from the group spent nine days at the border documenting atrocities.


Suu Kyi has long had strong supporters in the U.S. Congress and in the Obama administration, who saw her as the one leader who could bridge the country’s tentative transition from military junta to civilian government.

But with Suu Kyi’s continued reluctance to speak out on the plight of the Rohingya and the ensuing human rights crisis, her star has begun to dim. Her supporters say the episode has demonstrated how limited her powers are, as the military still controls 25 percent of the seats in the parliament as well as the security forces.

[The shameful silence of Aung San Suu Kyi]

Burma’s more than 1 million Rohingya Muslims are essentially stateless, and the Burmese government considers them illegal immigrants from Bangladesh.

The minority group has endured decades of discrimination and neglect, which worsened in 2012 after Rohingya clashed with Buddhists in Burma’s western Rakhine State. More than 100,000 were then confined to camps where their movement, access to jobs and education were severely restricted.


A mother of two, Khadiza, 35, said that they were used to living with violence but that this latest episode was different: “Both the army and the Buddhists attacked us this time.”

At first, her husband convinced her things would improve, but when a neighboring village was burned, they decided to leave. As they were fleeing overland, their group came under fire and the couple were separated, she said. She has not seen her husband since.

“I have no idea where he is now,” she said. “I only came to save my two children.”

The exodus began Aug. 25 after an insurgent group of Rohingya militants called the Arakan Rohingya Salvation Army (ARSA) attacked dozens of police outposts and an army camp, killing 12 and igniting days of violent retribution.

In addition to torching hundreds of villages and killing civilians, the Burmese military has been accused by Amnesty International and other human rights groups of planting land mines at the border, based on the wounds suffered by some of those escaping.


World News Alerts
Breaking news from around the world.
Sign up
U.N. high commissioner for human rights Zeid Ra’ad al-Hussein on Monday pointed to satellite imagery and reports of “security forces and local militia burning Rohingya villages.”

“The Myanmar government should stop pretending that the Rohingyas are setting fire to their own homes and laying waste to their own villages,” he said, a swipe at Suu Kyi’s government, which has accused the Rohingya of doing the torching themselves. He called it a “complete denial of reality.”

Since the emergence of armed Rohingya rebels, Suu Kyi’s government has shifted its position, framing the issue as a matter of national security rather than a humanitarian crisis. On Monday, her government spokesman, Zaw Htay, reiterated that position, saying in a statement the government shares the concern of the international community over the “violence ignited by the acts of terrorism.”

Mushfique Wadud in Cox’s Bazar contributed to this report.

Dalai Lama condemns alleged ethnic cleansing in Myanmar

Dalai Lama condemns alleged ethnic cleansing in Myanmar

BY LILLY GREENBLATT| SEPTEMBER 13, 2017

Click to share on Facebook (Opens in new window)Click to share on Twitter (Opens in new window)Click to email this to a friend (Opens in new window)More
dalai lama aung san suu kyi rohingya crisis migrant boats myanmar burma news interview the australian buddhist muslims rakhine refugees water lion's roar buddhism newsTenzin Gyatso - Trento 2013 01" by Niccolò Caranti. via Wikimedia Commons. "Aung San Suu Kyi (December 2011). Licensed under Public Domain via Wikimedia Commons.
The Dalai Lama has joined others in urging Myanmar leader Aung San Suu Kyi to halt violence against the predominantly-Muslim Rohingya ethnic group.

His Holiness the Dalai Lama has reportedly sent a letter to Myanmar leader Aung San Suu Kyi. According to VOA News, the Dalai Lama urged his fellow Nobel peace laureate to end the alleged ethnic cleansing of the Rohingya ethnic group in Myanmar.

“May I take the liberty of writing to you once again to tell you how dismayed I am by the distressing circumstances in which the situation seems to have deteriorated further,” His Holiness wrote.

“I appeal to you and your fellow leaders to reach out to all sections of society to try to restore friendly relations throughout the population in a spirit of peace and reconciliation.”

As the The Independent reports, His Holiness has also told reporters that the violence in Myanmar makes him “very sad,” and that he believes those harassing the Rohingya “should remember Buddha.”

On August 25, militants from the predominantly Muslim Rohingya ethnic group attacked government forces. The military, which is predominantly Buddhist, responded swiftly. It is estimated that roughly 1,000 people have been killed in the alleged massacres and arson attacks that ensued, which have been called ethnic cleansing.

At least 270,000 people have fled Rakhine State since August 25, crossing the border to Bangladesh, according to the United Nations. An estimated 20,000 people are crossing the border into Bangladesh per a day. Many have drowned attempting to leave Myanmar by boat.

Rohingya family on the side of the road.
A Rohingya refugee family lives on the side of the road without shelter in Bangladesh. Photo © UNHCR/Adam Dean.
Other leaders have also publicly condemned the violence against the Rohingya minority, urging Suu Kyi to speak out, including Nobel laureates Malala Yousafzai and Archbishop Desmond Tutu.

Zen teacher Roshi Joan Halifax, who is currently in Kathmandu visiting Rohingya refugee camps, wrote about the suffering of the Rohingya people at the camps she has visited, which Upaya Zen Center published on their website. She writes:

These people have nothing, no recourse, no justice. They tell me that they are grateful that Nepal is not hostile to them. But Nepal won’t give them aid, as its struggles are so deep and they cannot support Rohingyas…or really their own. The UN has withdrawn support and they are an abandoned people. Throughout, I returned to my practice to be with their plight. I cannot imagine how deep the sadness to see their people systematically murdered, the country of their birth being cruelly purged of their people.

Triratna Buddhist Order also released a statement, urging Buddhist leaders in Myanmar “to do everything in their power to halt the anti-Muslim violence in their country.”

Leaders of the Indonesian Buddhist Council have called on the people of Indonesia to “come together in solidarity to solve the humanitarian crisis in Rakhine State,” and have requested the government of Myanmar to provide “protection, aid and uphold human rights of all Rohingya Muslims in Rakhine State.”

As the CBC reports, Suu Kyi’s office said Wednesday that she will not attend the upcoming United Nations General Assembly due to the Rohingya crisis. She is expected to address the nation regarding the Rohingya crisis next Tuesday.

Wrong to rail against Dalai Lama for not condemning violence on Rohingya Muslims

Wrong to rail against Dalai Lama for not condemning violence on Rohingya Muslims
He has no responsibility in this tragedy beyond that of being a moral and religious teacher.
POLITICS |  6-minute read |   12-09-2017
Omair AhmadOMAIR AHMAD  @omairtahmad
1.36k
Total Shares
As the situation in Myanmar worsens day by day, and the United Nations calls it "a textbook example of ethnic cleansing", a level of condemnation that is rarely used by the international body, people are looking for people to blame. Blaming the military junta, which is directly responsible for the horror given the powers it holds under the 2008 Constitution, is passé. Lambasting Aung San Suu Kyi, winner of the Nobel Peace Prize in 1991, who has over the last few years offered one pathetic excuse or another as this atrocity has unfolded, has also palled.

So now the people have turned to blame the 14th Dalai Lama, Tenzin Gyatso, in one of the cases of moral blindness that is shocking in its idiocy. Of all things, they have latched onto the Dalai Lama's condemnation of the unfolding horror and how un-Buddhist it is. His detractors suggest that this condemnation is mild and not enough, some go so far as to suggest that he and other Tibetans should not have been given refuge as they fled the horrors they faced in Chinese-governed Tibet.

To say this is ill-informed and nauseating would be to put it too mildly.

lamasmall690_091217020506.jpg
The Dalai Lama has spoken to Aung San Suu Kyi personally and he has spoken about the issue publicly, not just once, but multiple times.

For the record, the Dalai Lama has condemned the horrid treatment of the Rohingyas at the hands of the Myanmarese state, and his fellow Buddhists since at least 2012. He has spoken to Aung San Suu Kyi personally and he has spoken about the issue publicly, not just once, but multiple times. He has neither waited until now, nor has he been silent, unlike some of his fellow Nobel laureates such as former US president Barack Obama whose secretary of state, Hillary Clinton, is the one who lobbied for Aung San Suu Kyi to enter the government under a constitution that gave the military full power.

Even if he had not, this condemnation of the Dalai Lama would have been idiotic in the extreme. He is not responsible for the actions of fellow Buddhists in Myanmar. He has no political power over them, and he has done nothing, nor said anything, that would encourage such violent, immoral actions. If anything, he has spoken in favour of non violence in even the most difficult circumstances.

When more than a hundred Tibetans, both monks and ordinary citizens, self-immolated in protest, he empathised with their distress but did not approve of the violence - directed towards themselves - as a form of protest.

In fact, the Dalai Lama has no political power at all, not in Myanmar, not in Tibet, nor even among the Tibetan exiled community. He disassociated all political power from his religion in 2011, when the Tibetans in exile voted for their first Sikyong, or political leader, Dr Lobsang Sangay. It was a step that he had been working towards for a long time.

At a reception after the elections, he expressed his delight at finally doing so, saying that since the religious role had been merged with political powers in the time of the 5th Dalai Lama there had always been controversies, and he hoped that with dispensing with the remnants of political role - he had been slowly passing power to elected representatives since the foundation of the Central Tibetan Administration - the controversies would end.

Obviously his expectations for good sense were not in line with what people display.

He has no responsibility in this tragedy beyond that of being a moral and religious teacher. In that regard, his behaviour has been exemplary. He has gone out of his way to explain to Buddhists over whom he has no political power, that the harassment and targeting of the Rohingyas is against Buddhist teachings and, in fact, the Buddha would have stood by the Rohingyas.

This is a remarkable condemnation, only comparable to Pope Francis washing the feet of non-Christian refugees in Europe.

rohingyas1690_091217020611.jpg
The Dalai Lama has said that the harassment and targeting of the Rohingyas is against Buddhist teachings.

What is even more pathetic about those condemning his "silence" (when he has been, by far, the most consistently vocal global figure on this topic) and his "weak condemnation", is that these people would be the first to say that all Muslims are not responsible for the attacks of ISIS, and don't have to line up to condemn each and every ugly attack made in the name of Islam. Or that all Hindus are not responsible for the reprehensible lynching and harassment being undertaken in the name of cow protection, only a small violent minority are. Or that Jews all over the world are not to blame for the war crimes that Israel indulges in.

If this consideration is extended to people of all faiths, why are Buddhists, and the Dalai Lama, being singled out? This is hypocritical and ugly.

For some ignorant people it is because the Dalai Lama is the "leader of all Buddhists". This is sheer nonsense. He is the most important figure of Gelugpa school of Himalayan Buddhism. It is only one of four main schools of thought of Himalayan Buddhism, even if it is the most influential among them. Himalayan Buddhism is only a small part of the larger body of Buddhism. His influence and position is a reflection of a moral path he has followed - though not unlinked with the politics that afflicts his homeland.

But maybe the worst, the absolutely worst, of all the criticism that I have heard is that he, and other Tibetans, should not have been granted refuge if they aren't fighting for the rights of the Rohingyas.

rohingyas690_091217020756.jpg
Condemning violence, the Dalai Lama said that the Buddha would have stood by the Rohingyas.

The support given to the persecuted is not a reflection on them, but on those who offer - or do not offer - that support. If you have the capacity to help those in need, and you do, that is a moral act. If you have the capacity and do not, frankly, you're acting like an a*****e.

Stop suggesting that anybody should have behaved like an a******e to the Tibetans seeking refuge.

In the end, all of this is a distraction from the tragedy which is unfolding so that one set of persecuted people are set to hate another set. Focus on those who are carrying out the persecution, the crimes, focus on who is aiding the persecution, who is justifying the crimes.

Those are the people that need to be called out, and called to account.

Directing hate at those already marginalised, who have pursued a path of rare morality, is the exact opposite of moral.

Please, stop.

ROHINGYAS Massacre

రోహింగ్యాలపై మారణకాండ

13-09-2017 04:20:08

ఓఐసీ ఏంచేస్తోందో, ముస్లిం దేశాధినేతలు ఎక్కడ ఉన్నారో అర్థంకావడం లేదు. సాధారణ ముస్లిం సమాజమూ చలించడంలేదు. వ్యక్తిగతంగా ఏమైనా కష్టనష్టాలు సంభవిస్తే, లేక తమ నేతలకు ఏమైనా జరిగితే వెంటనే రోడ్లెక్కుతారు. కాని ఒక జాతి జాతినే నిర్మూలించాలన్నంత రాక్షసత్వంతో మారణకాండ కొనసాగిస్తుంటే కనీసం చీమకుట్టినట్లు లేకపోవడం సిగ్గుచేటు.

మయన్మార్ (బర్మా)- ఆగ్నేసియాలోని ఓ చిన్నదేశం. రెండున్నర లక్షల చదరపు మైళ్ళ విస్తీర్ణం. దీని రాజధాని నైపీడా. ఒక అంచనా ప్రకారం బర్మా దేశ జనాభా ఏడు కోట్లు. మెజారిటీ వర్గం బౌద్ధమతావలంబీకులు. మొత్తం పద్నాలుగు రాష్ట్రాలున్న బర్మాను 1989లో మయన్మార్‌గా పేరు మార్చారు. థీన్ సేన్ అనే సైన్యాధిపతి చాలాకాలంగా దేశంలో మార్షల్ లాను నెలకొల్పి, రాచరిక వ్యవస్థను ఏర్పరచుకున్నాడు. అవినీతి, నియంతృత్వ సైనిక వ్యవస్థ, దోపిడీ దౌర్జన్యాల కారణంగా దేశ ఆర్థిక వ్యవస్థ సర్వనాశనమైంది. ఫలితంగా బర్మా ప్రపంచంలోని పేద దేశాల జాబితాలో చేరిపోయింది. నిజానికి ఒకదశలో ఆహార ధాన్యాలు ఎగుమతి చేసే పెద్దదేశాల్లో ఒకటిగా పరిగణించబడేది. కాని పాలనా వైఫల్యం, అవినీతి తదితర కారణాల వల్ల వాణిజ్య వ్యవస్థ పూర్తిగా నిర్వీర్యమైంది.

అరాకాన్ అనేది బర్మాలోని ఒక పెద్ద రాష్ట్రం. అక్కడ ముస్లిమ్ జనాభా ఎక్కువ. వీళ్ళే రోహింగ్యా తెగ ముస్లిములు. ఒక కాలంలో అరాకన్ పూర్తిస్థాయి స్వేఛ్ఛాయుత ఇస్లామీయ రాజ్యంగా ఉండేది. 1784లో బర్మా రాజు అరాకన్‌పై దండెత్తి దాన్ని ఆక్రమించుకున్నాడు. బలవంతంగా బర్మాలో కలిపేసుకున్నాడు. 1886 నుంచి 1948 వరకు బర్మా ఆంగ్లేయుల ఏలుబడిలో ఉంది. అరాకన్ రాష్ట్రం బంగ్లాదేశ్ సరిహద్దు ప్రాంతమైన చాట్ గామ్ సమీపంలో ఉంది. 1948లో స్వాతంత్ర్య సమయాన అరాకన్ ముస్లిములు తమను పశ్చిమ పాకిస్థాన్‌లో ఒక భాగం చెయ్యమని మొరపెట్టుకున్నారు. కానీ ఆంగ్ల పాలకులు, బర్మా బుద్ధిస్టులు దీనికి అంగీకరించలేదు. మొన్నమొన్నటి వరకు బర్మాలో నియంతృత్వ రాచరిక పాలనే కొనసాగింది.

2010లో అంతర్జాతీయంగా పెరిగిపోయిన ఒత్తిళ్ళకు తలొగ్గి సైనిక నియంత ఎట్టకేలకు ఎన్నికలు జరిపించాడు. ఈ ఎన్నికల్లో ప్రతిపక్షానికి చెందిన మహిళ ఆంగ్ సాన్ సూచీ విజయం సాధించింది. ఈమె బర్మా ముస్లిముల పట్ల కాస్త సానుభూతి వైఖరితో ఉన్నట్లు కనిపించింది. కానీ చాలామంది ముస్లిమ్ నాయకులు అదొక కపట ప్రేమగా, రాజకీయ ఎత్తుగడగా పరిగణించారు. అనుకున్నట్లుగానే రాజకీయ ప్రసంగాలకే పరిమితమైన సూచీ ఆచరణాత్మకంగా ముస్లిములకు ఏమీ చేయలేకపోయింది. సూచీ తండ్రి ఆంగ్ సాన్ ఆంగ్లేయులకు వ్యతిరేకంగా పోరాడిన సమరయోధుడు. ఆయనకు ముస్లింలు అన్నివిధాలా సహాయసహకారాలు అందించి అండగా నిలబడ్డారు. ఈ ఎన్నికల్లో ముస్లిములు పద్నాలుగు అసెంబ్లీ స్థానాలను గెలుచుకున్నారు. అయినా వారికి ఏవిధమైన ప్రయోజనం చేకూరలేదు.

ఇప్పుడు బర్మాలోని రోహింగ్యా ముస్లిములు ఇంతవరకూ చరిత్ర చూడని భయానక దౌర్జన్యాలను ఎదుర్కొంటున్నారు. భూప్రపంచంలోని ఏదేశంలో, ఏప్రదేశంలో కూడా అక్కడి మైనారిటీల పట్ల ఇంతటి క్రూరత్వం, అమానుషత్వం జరగలేదు. అక్కడి ముస్లిములు ఒకచోటి నుండి మరోచోటికి వెళ్ళాలంటే ఎన్నో కష్టనష్టాలను చవిచూడవలసి ఉంటుంది. ప్రత్యేకించి ఒక రాష్ట్రం నుండి మరో రాష్ట్రానికి వెళ్ళాలంటే ప్రమాదాన్ని ఆహ్వానించడమే. ముస్లిముల విద్యాభ్యాసానికీ ద్వారాలు మూసుకుపొయ్యాయి. సర్కారు కొలువులకూ దిక్కులేదు. చివరికి వారు వివాహం చేసుకోవాలన్నా కత్తిమీద సామే, ప్రాణాలతో చెలగాటమే. పెళ్ళికి ప్రభుత్వం నుండి అనుమతి తీసుకోవాలి. వధూవరులను ప్రభుత్వాధికారుల ముందు హాజరుపరచాలి. వారి వెకిలి చేష్టలను భరించాలి. ఎన్నో అవమానాలను దిగమింగుకోవాలి. ఇలాంటి దుర్మార్గాలు అనేకం జరుగుతున్నా, ముస్లింల నిర్మూలనే ధ్యేయంగా దారుణ మారణకాండ కొనసాగుతున్నా ఏ ఒక్క అంతర్జాతీయ సంస్థ నోరుతెరిచిన పాపాన పోలేదు. ఏ మానవ హక్కుల సంస్థ పెదవి విప్పలేదు. మానవ హక్కుల ధ్వజ వాహకులమని చెప్పుకునే సంస్థలకు కనీసం చీమకుట్టినట్లయినా లేదు. జాతీయ మీడియా పూర్తి మౌనం పాటిస్తోంది. కనీసం ముస్లిం దేశాధినేతలు, ఆయా దేశాల మీడియా సంస్థలు కూడా రెండు సానుభూతి వచనాలైనా పలకలేదంటే వారికి ఏదైనా విషపురుగు ముట్టడమో, నోట్లో వ్రణం పుట్టడమో జరిగి ఉంటుంది. ఒక్క టర్కీ ప్రధాని తయ్యిబ్ ఏర్దొగాన్ తప్ప ఏ ముస్లిం దేశాధినేతా పెదవి విప్పలేదంటే ఇంతకంటే సిగ్గుచేటు, ఇంతకన్నా దౌర్భాగ్యం ఇంకేమీ ఉండదు.

ఇదిలా ఉంచితే, 2010లో జరిగిన ఎన్నికల్లో సూకీ విజయం సాధించడం, అసెంబ్లీలో ముస్లింలు పద్నాలుగు స్థానాలను గెలుచుకోవడం చూసి చాలా మంది సైనిక ప్రభుత్వ వైఖరిలో మార్పు వచ్చిందని భావించారు. కాని ఇదొక వికృతమైన రాజకీయ కుట్ర అని తెలుసుకోలేకపోయారు. కొన్నాళ్ళపాటు కొంతమంది ముస్లిములు ఒకప్రాంతం నుండి మరో ప్రాంతానికి వెళ్ళినా ఎటువంటి ఇబ్బందులు, అవరోధాలు ఎదురుకాలేదు.

బర్మాలోని ముస్లిములు కూడా తమ ధార్మిక కార్యక్రమాలను కాస్తంత ముమ్మరం చేశారు. నియంతృత్వ సైనిక పాలనలో దుర్మార్గాలకు భయపడి మతం మార్చుకున్న కొన్ని కుటుంబాలు తిరిగి ధర్మపరివర్తన చెందాయి. అలా మారిన వారిలో ఓ కుటుంబానికి చెందిన ఇద్దరు మహిళలు కూడా ఉన్నారు. ముస్లింల రక్తపిపాసులైన బుద్ధిస్టులు ఈ ఇద్దరు మహిళలను దారుణంగా హత్యచేశారు. పథకం ప్రకారం ముస్లింలే వీళ్ళను చంపారని గోబెల్స్‌ను మించిన దుష్ప్రచారం మొదలుపెట్టి, మళ్ళీ మత కలహాల మారణకాండకు తెరతీశారు. అరాకన్‌లోని ప్రధాన పట్టణం తన్ గూక్ జామె మస్జిద్‌లో ఇజ్తెమాలో పాల్గొనడానికి బస్సులో వస్తున్న37 మంది ముస్లింలను బౌద్ధ దుండగులు బస్సును అటకాయించి అక్కడికక్కడే పదిమందిని చంపేశారు. మిగతా 27 మంది తీవ్ర గాయాలపాలయ్యారు. ఈ విధంగా మతకలహాల మారణకాండ బర్మా అంతటా వ్యాపించింది. నిర్దాక్షిణ్యంగా ముస్లింల ఊచకోత ప్రారంభమైంది. మహిళల గౌరవం మంటగలిసింది. నడిచేటప్పుడు కూడా చీమల్లాంటి అల్పప్రాణులు పాదాల కింద నలగకుండా సున్నితంగా నడవాలని చెప్పుకునే బుద్ధిస్టుల చేతుల్లో కేవలం నెలరోజుల స్వల్పవ్యవధిలో సుమారు ఇరవై ఐదు వేల మంది ముస్లింలు చంపబడడమో, మాయం కావడమో జరిగింది. వందలాది మహిళలు అత్యాచారాలకు బలయ్యారు. ఇళ్ళు, ఊళ్ళు కాల్చబడ్డాయి. నిస్సహాయులైన అభాగ్యులు ప్రాణాలు అరచేతిలో పట్టుకొని బంగ్లాదేశ్‌కు వలస వెళ్ళే క్రమంలో కూడా అనేక అవరోధాలు, ప్రమాదాలు.

ఈ రోజు యూరప్, అమెరికా దేశాలతో పాటు మరికొన్ని దేశాల్లో క్రూరమృగాల సంరక్షణకు సంస్థలు ఏర్పడి పనిచేస్తున్నాయి. సంతోషం. కానీ ఎక్కడైతే ముస్లింల రక్తం ఏరులై పారుతోందో, అక్కడ అది ఆయా దేశాల అనుమతి, అభీష్టం మేరకే పారుతుందన్న విషయాన్నీ మనం గమనించాలి. ఎందుకంటే, వాటికి అసలు సమస్య ఇస్లామ్, ముస్లిం సమాజం.

ఓఐసీ ఏంచేస్తోందో, ముస్లిం దేశాధినేతలు ఎక్కడ ఉన్నారో అర్థంకావడం లేదు. కనీసం సాధారణ ముస్లిం సమాజం కూడా చలించడం లేదు. వ్యక్తిగతంగా ఏమైనా కష్టనష్టాలు సంభవిస్తే, లేక తమ నేతలకు ఏమైనా జరిగితే వెంటనే రోడ్లెక్కుతారు. కాని సమాజానికి ఇంత హాని జరుగుతుంటే, జాతి జాతినే నిర్మూలించాలన్నంత రాక్షసత్వంతో మారణకాండ కొనసాగిస్తుంటే కనీసం చీమకుట్టినట్లు లేకపోవడం సిగ్గుచేటు. వేదికలెక్కి ముస్లింల ఐక్యత, పరాధీనత గురించి గొంతుచించుకునే పండితవర్గం కూడా నోరు మెదపకపోవడం ఆశ్చర్యకరం. అంతర్జాతీయ స్థాయిలో టర్కీ ప్రధాని తయ్యిబ్ఎర్దొగాన్ రోహింగ్యాల పక్షాన గర్జించడం, జాతీయస్థాయిలో జమాతె ఇస్లామీ హింద్ సంస్థ స్పందించి, మిగతాసంస్థలు, సంఘాలతో కలిసి ఐక్యకార్యాచరణకు పూనుకోవడం ఎంతైనా అభినందించదగ్గ విషయం.

ఇకపోతే, మీడియా – ముఖ్యంగా పాకిస్థాన్ మీడియా అమెరికా అనుమతిస్తేనే తప్ప గళం విప్పదు. పాక్ మీడియాపై అమెరికా, తనహక్కు అన్నంత స్థాయిలో పెత్తనం చేస్తోంది. దేశంలోని మరే మీడియా సంస్థ కూడా బహుశా ఇంతగా దిగజారిపోలేదేమో! భారత ప్రధాని మోదీ, మయన్మార్ శాంతిదూత సూచీ ముస్లింల ఊచకోత తప్ప మిగతా విషయాలన్నీ మాట్లాడుకున్నారు. అందుకని రోహింగ్యా ముస్లింలు కేవలం దైవాన్ని మాత్రమే నమ్ముకోవాలి. దైవంపై భరోసాతో శక్తిని కూడగట్టుకొని బౌద్ధ టెర్రరిస్టులపై, దుష్ట సైన్యంపై తిరగబడాలి. దైవం తప్పకుండా వారికి తోడ్పడతాడు. ఒక్క టర్కీ తప్ప, ముస్లిం దేశాలు కూడా కళ్ళు తెరుస్తాయన్న ఆశ ప్రస్తుతానికైతే లేదు. తమ అధికారాన్ని ఎలా కాపాడుకోవాలి, అమెరికాకు ఎలా ఊడిగం చెయ్యాలి అన్న ధ్యాస తప్ప వారికి మరోధ్యాస లేదు. వారి అధికారం పాశ్చాత్య దేశాల ఇష్టాయిష్టాలపై ఆధారపడి ఉంటుంది.

ఏదిఏమైనా దౌర్జన్యం ఎల్లకాలం సాగదు. విర్రవీగితే వినాశం తప్పదు. దేవుని దగ్గర ఆలస్యం ఉందేమోగాని, అంధకారం లేదు. దుర్మార్గాల అంతానికి తప్పకుండా ఓ ప్రత్యామ్నాయ తార ఉదయిస్తుంది. సత్యాసత్యాల మధ్య ఓ నిరర్ణయాత్మకమైన ఘర్షణ తప్పదు. అమెరికా నమ్మిన బంట్లుగా, వారి మోచేతి కింద నీళ్ళుతాగే ముస్లిం దేశాధినేతలు తీవ్ర పరాభవంతో, ఘోరమైన పరాజయం మూటకట్టుకునే రోజులు సమీపంలోనే ఉన్నాయి.

రోహింగ్యా అభాగ్యులపై జరుగుతున్న దారుణ మారణ కాండ సమసిపోవాలని ఆశిద్దాం.
యండి. ఉస్మాన్ ఖాన్
అక్షర సాహితి అధ్యక్షులు

Utkoor - Peace March

శాంతి ఉద్యమాన్ని విజయవంతం చేద్దాం
Sakshi | Updated: August 27, 2016 18:31 (IST)
శాంతి ఉద్యమాన్ని విజయవంతం చేద్దాం కరపత్రాలు పంపిణీ చేస్తున్న నాయకులు
ఊట్కూర్‌ : శాంతి మానవత ఉద్యమాన్ని విజయవంతం చేద్దామని జమాతే ఇస్లామీ హింద్‌ మండల అధ్యక్షుడు కల్వాల్‌ ఖాలిక్‌ అన్నారు. శనివారం మండల కేంద్రంలో ఆయన మాట్లాడుతూ ఈ నెల 21నుంచి సెప్టెంబర్‌ 4 వరకు తమ సంస్థ ఆధ్వర్యంలో శాంతి మానవత ఉద్యమం చేపపట్టనున్నట్లు తెలిపారు. భిన్నత్వంలో ఏకత్వం మన దేశ ప్రత్యేకత అన్నారు. నేడు కొందరు సంఘవిద్రోహ శక్తులు తమ స్వార్థంకోసం సమాజంలో చిచ్చు పెడుతున్నారని ఆరోపించారు. సమాజంలో శాంతికోసం అందరూ సమైక్యంగా ఉద్యమించాలని కోరారు. అనంతరం గ్రామంలో కరపత్రాలను పంపిణీ చేశారు. కార్యక్రమంలో జేఐహెచ్‌ ప్రచార కార్యదర్శి జావిద్, ఎస్‌ఐఒ మండల అధ్యక్షుడు అబ్దుల్‌ రషీద్‌ తదితరులు పాల్గొన్నారు.
టాగ్లు: Zamathe Islam, Peace Protest, Utkur, ఊట్కూరు, శాంతి ఉద్యమం, జమాతే ఇస్లామీ హింద్, కల్వాల్‌ ఖాలిక్‌

4th September 2017 

https://www.youtube.com/watch?time_continue=101&v=bG8L8LD3Dz0

TDP - Muslims

ఫరూక్‌కే పట్టం
05-09-2017 03:09:15

శాసనమండలి చైర్మన్‌గా నియామకం: సీఎం
అమరావతి, సెప్టెంబరు 4 (ఆంధ్రజ్యోతి): ఆంధ్రప్రదేశ్‌ శాసనమండలి చైర్మన్‌గా మాజీ మంత్రి ఎన్‌ఎండీ ఫరూక్‌ పేరును ముఖ్యమంత్రి చంద్రబాబు ఖరారు చేశారు. ఈ విషయాన్ని సోమవారమిక్కడ హ్యాపీ రిసార్ట్స్‌లో జరిగిన టీడీపీ అంతర్గత సమావేశంలో ఆయన ప్రకటించారు. ఈ పదవి వరుసగా రెండోసారి కర్నూలు జిల్లాను వరించడం విశేషం. నిన్నటిదాకా చైర్మన్‌గా అదే జిల్లాకు చెందిన చక్రపాణి ఉన్నారు. ఆయన పదవీ విరమణ తర్వాత ఆ పదవి ఖాళీ అయింది. నంద్యాలకు ఉప ఎన్నిక రావడంతో అదే నియోజకవర్గానికి చెందిన ఫరూక్‌ను మండలి చైర్మన్‌ను చేసే ఆలోచన ఉన్నట్లు ఎన్నికల ముందు చంద్రబాబు సంకేతాలిచ్చారు. ఉప ఎన్నికలో ఘన విజయం సిద్ధించడంతో ఇప్పుడు ఫరూక్‌ పేరును బహిరంగంగా ప్రకటించారు.

ముస్లిం మైనారిటీల్లో రాజకీయ నాయకత్వాన్ని పెంపొందించడంలో భాగంగా నంద్యాలకు చెందిన ఫరూక్‌కు మండలి చైర్మన్‌ పదవిని, నౌమాన్‌కు ఉర్దూ అకాడమీ పదవిని ఇచ్చామని చంద్రబాబు ఈ సందర్భంగా తెలిపారు. ‘నంద్యాలలో ముస్లిం మైనారిటీలు టీడీపీకి బలంగా మద్దతు ఇచ్చారు. వారిలో ఎనభై శాతం ఓట్లు మనకే పడ్డాయి. వారి విశ్వాసాన్ని నిలుపుకొంటాం. వారి ఆర్థిక, సామాజిక ప్రగతికి బాసటగా నిలుస్తాం’ అని పేర్కొన్నారు. ఫరూక్‌ గతంలో మంత్రిగా, శాసనసభ ఉప సభాపతిగా పనిచేశారు. పదమూడేళ్ల తర్వాత మళ్లీ ఆయనకు ఇప్పుడు పదవీయోగం కలగడం గమనార్హం. ఈ ప్రకటన తర్వాత ఫరూక్‌ అక్కడే మీడియా ప్రతినిధులతో మాట్లాడారు.

ముస్లిం మైనారిటీలు టీడీపీ వైపు ఆకర్షితులవుతున్నారని, నంద్యాల, కాకినాడ ఫలితాలే దీనికి నిదర్శనమని చెప్పారు. ‘టీడీపీ ఎన్డీఏలో భాగస్వామిగా ఉన్నందువల్ల ముస్లిం మైనారిటీలు, దళితులు వ్యతిరేకంగా ఉన్నారన్న అభిప్రాయం సరికాదు. ఈ రెండు వర్గాలు నంద్యాల, కాకినాడల్లో పూర్తిగా టీడీపీకి మద్దతు ఇచ్చాయి. అన్ని వర్గాల ప్రజలు అభివృద్ధిని కోరుకుంటున్నారు. దానిని టీడీపీ ఇస్తోంది. అందుకే మా వైపు మొగ్గు చూపుతున్నారు’ అని వివరించారు. హ్యాపీ రిసార్ట్స్‌లో తనకు హ్యాపీనెస్‌ కలిగించే ప్రకటనను ముఖ్యమంత్రి చేశారని, ఆయనకు ధన్యవాదాలని ఫరూక్‌ చెప్పారు.