Monday, 25 May 2020

Uighur Muslims across China are living in fear

We’re a people destroyed’: why Uighur Muslims across China are living in fear
 Uighur men at a teahouse in Kashgar in July 2017. Photograph: Kevin Frayer/Getty
Gene A Bunin has spent the past 18 months talking to Uighur restaurant workers all over China. These conversations reveal how this Muslim minority feel the daily threat of arrest, detention and ‘re-education’

Tue 7 Aug 2018 06.00 BSTLast modified on Fri 5 Apr 2019 06.30 BST
Shares
2,846
It was about a year ago that I first walked into Karim’s restaurant, intending to write about it as part of the food guide I was putting together about ethnic Uighur restaurants in the traditionally Chinese “inner China” of the country’s east and south. Having already spent a decade researching the Uighurs – a largely Muslim ethnic minority group based mainly in the westernmost Xinjiang region, outside inner China – this food-guide project was intended as a fun spin-off from my usual linguistic studies. Or even a “treasure hunt”, you might say, given the rarity of Uighur restaurants in such major inner-China cities as Shanghai, Beijing and Guangzhou, where the Uighurs are migrants and where the Han Chinese, the dominant ethnic group that account for more than 90% of China’s population, are the great majority.


Lose yourself in a great story: Sign up for the long read email
 Read more
While my travels for the guide would involve visiting almost 200 restaurants in more than 50 cities, Karim’s was particularly memorable. I found the usual pilau rice and hand-pulled laghmen noodles – central-Asian dishes that are staples of Uighur cuisine, and which Karim’s kitchen did very well. More important, though, were the sense of warmth and feeling of community, which made sitting there for an additional hour or two a real pleasure. Karim was a great host, and his diners would often chat with each other across the tables, touching upon serious issues while maintaining a certain levity and humour.

During one of my visits, the conversation turned to the discrimination that Uighurs faced in this large, Han-majority city. Several diners mentioned the difficulty of finding accommodation, as local hotels frequently rejected Uighur visitors by claiming there were no rooms available. Even a Uighur policeman had been denied a room, someone pointed out with a laugh. Karim, a worldly polyglot who could have easily passed for a Middle Easterner, mentioned how he would sometimes go to a hotel and speak to the front-desk staff in English. Mistaking him for a foreigner, they would tell him that there were rooms available, and then backtrack after asking him for his documents and seeing the word Uighur on his Chinese identification card.

A rally of suport for the Uighurs in Istanbul, Turkey.
FacebookTwitterPinterest A rally of suport for the Uighurs in Istanbul, Turkey. Photograph: Kemal Aslan/Rex/Shutterstock
As would soon become clear, however, such “mild” discrimination was to be the least of the Uighurs’ problems. While the regulars at Karim’s were having this discussion in the spring of 2017, their home region of Xinjiang – home to more than 10 million ethnic Uighurs – was already being subjected to what the Chinese state described as an “all-out offensive” against religious extremism and terrorism. The hard-line policies started shortly after the appointment of Chen Quanguo as Xinjiang’s party secretary, a strongman who had previously pursued similar policies in Tibet. While the government has justified its use of force as a response to a number of violent incidents, critics have claimed the measures are aimed at destroying Uighur identity.

Advertisement

Things would worsen considerably over the coming year, as Xinjiang was turned into an Orwellian police state and hundreds of thousands of Uighurs were gradually locked away in concentration camps for what the state calls “transformation through education”. Others have been thrown in prison or “disappeared”. Witness reports of life inside the camps and detention centres have told not only of unhealthy living conditions, but also of regular violence, torture and brainwashing. Writing in the New York Times in February, James A Millward, a scholar who has researched Xinjiang for three decades, argued that the “state repression in Xinjiang has never been as severe as it has become since early 2017”.

For many, last spring would mark the start of a period of great loss – the loss of rights, livelihoods and identities. Some would also lose their lives. Karim was particularly vulnerable, as Uighurs like him, who have lived abroad in Muslim-majority countries, have been especially targeted in the government crackdown. When I returned to the neighbourhood earlier this year, I was told that Karim had been handcuffed, taken away and jailed – and that he had “died after prolonged heavy labour”.

At least, that’s the politically proper way of putting it. You could also say that he was murdered by the state.

Advertisement
The state, for its part, has shut down all criticism of its actions in Xinjiang. Earlier this year, the foreign ministry spokeswoman, Hua Chunying, declared that concerns about the mistreatment of the Uighurs were “unjustified” and criticism amounted to “interference in China’s internal affairs”. In a memorable statement last summer, Xinjiang’s deputy foreign publicity director, Ailiti Saliyev, went so far as to suggest that “the happiest Muslims in the world live in Xinjiang”.

While it is probably best to let the Uighurs speak for themselves regarding their happiness, hearing their voices has been difficult, given the state’s determined efforts to turn Xinjiang into an information vacuum. Journalists, in particular, have been under very heavy scrutiny, with anyone they have managed to interview often too scared to speak honestly. The risks and retributions have been significantly higher for Uighur journalists abroad. In February, four Uighurs working for Radio Free Asia in the US learned that some of their close relatives in Xinjiang had been detained. It was, wrote the Washington Post, “an apparent attempt to intimidate or punish them for their coverage”.

Many foreign tourists I have spoken to in Xinjiang this year have reported being interrogated on the train into the region, as well as at checkpoints between cities. Two academic scholars told me stories of being denied entry or transportation to towns that have traditionally been accessible, without being provided with any real reason. While residing in Xinjiang’s westernmost city of Kashgar, an oasis town not far from the borders with Kyrgyzstan, Tajikistan and Pakistan, I was effectively chased out: the hostel where I was staying was suddenly closed for “fire safety” reasons, and I found myself blacklisted at every other place that could have offered me accommodation. After leaving Xinjiang, I spent a month in Yiwu, an international trade hub about 5,000km to the east, not far from Shanghai, but even here, my daily contact with the city’s Uighur population attracted special attention. On two occasions, the local police warned me to “obey Chinese law” and to “not go hanging out with any bad Xinjiang people” – a euphemism for Uighurs.

Advertisement

But nevertheless, between my linguistic research and the food guide, I spent the best part of 18 months precisely among those “bad Xinjiang people”, both in Xinjiang itself, and in inner China. During that time, I spoke to hundreds of Uighurs, the majority of them male restaurant workers, businessmen, small-time traders and street-food cooks, as well as their families. In the vast majority of cases, we did not talk about politics. Even so, almost everyone I talked to was affected by the repression in Xinjiang, and sometimes the only alternative to talking about it would have been not talking at all – and so we talked.

In synthesising what I have observed, I realise that I ultimately cannot speak for the Uighurs – that task should of course be left to the Uighurs themselves, in an environment that is free of fear. Still, I hope the image I present will allow the reader a glimpse of how the Uighurs in Xinjiang and the rest of China are reacting to the present situation.

On a certain alley in Xinjiang stands a diner I particularly like, popular for its pigeon shish kebab and milk tea. I would always try to stop there when I was in the neighbourhood. The last time I did, I came with apologies, having not visited for a long time. But, far from being angry, the owner was just surprised that I was still in the region. “I was sure that you had gone back to your country,” he told me.

Almost a year had passed since our previous meeting, and a lot had changed. Most of his staff, about 10 of them in all, had been forced to return to their hometowns in southern Xinjiang, either for “re-education” or for “hometown arrest”. Gone were the shish kebabs and the tea, together with most of the clientele. Uighur kitchen staff were extremely scarce now, the owner said, and it was almost impossible to find substitutes.

I asked him about his nephew – another old friend – but was told that he was in jail for having previously spent a year in a Middle Eastern country. “Our mood is shattered,” the owner admitted to me.

This sense of gloom was also evident in the frank negativity I started to notice in many Uighur business-owners. While Uighurs generally consider it bad etiquette to complain when asked how they are doing, more and more often in recent times, I heard people telling me that things were “not that great” because “business was horrible”. When I ran into a tour guide acquaintance last year, I remarked to him that he had got really thin since I had last seen him. “We’ve all got really thin this past year,” he told me.

Uighur children taunt a local police officer in Kashgar.
 Uighur children taunt a local police officer in Kashgar. Photograph: Kevin Frayer/Getty
Advertisement

Equally pervasive was the constant sense of fear. On one evening in Kashgar, I watched five or six police snatch a drunken man off the streets just for waving his arms, without asking any questions, and even though he was with his wife and son. In inner China, young restaurant workers could seem relaxed one day and then visibly worried the next: it would emerge that the police had given them orders to go back to their hometowns in Xinjiang immediately – a three- or four-day train journey for most.

There was also the fear of always being watched. Once I sat down with a manager of a restaurant in eastern China and, unable to avoid the topic, spoke to him about how oppressive things had become in Xinjiang, telling him about a friend who had been sentenced to a decade in jail for owning the “wrong” books. No sooner did I say the word “jail” than the manager’s head began to twitch in the direction of the table behind ours. “There’s a policeman here!” he whispered, before standing up and walking away.

Concerned for their safety, many Uighurs have deleted all foreign contacts on China’s (highly monitored) WeChat app. At one point last year, I made an effort to see a friend in Xinjiang who had deleted me, by first getting in touch through a proxy, and then meeting in person. In retrospect, I almost wish I hadn’t. Our lunch together was silent and awkward. There was so much to say, but everything felt taboo, and there were whole minutes when we just sat there in silence. It didn’t seem like anyone was monitoring us, but my friend looked worried all the same. When I passed him samples of a book I was working on, he cast them a glance but didn’t flip through the pages. When I asked him if a mutual acquaintance of ours was still around, he told me that he “didn’t know” that person anymore, before adding: “Right now, I don’t even know you.”

When talking about the situation in Xinjiang, it is standard to use euphemisms. The most common by far is the word yoq, which means “gone” or “not around”. “Do you get what I’m saying?” a friend asked me once, as I tried to figure out what had happened to a person he was telling me about. “That guy is yoq. He’s got another home now.”

The phrase adem yoq (“everybody’s gone”) is the one I’ve heard the most this past year. It has been used to describe the absence of staff, clients and people in general. When referring to people who have been forced to return to their hometowns (for hometown arrest, camp or worse), it is typical to say that they “went back home”.

The concentration camps are not referred to as “concentration camps”, naturally. Instead, the people there are said to be occupied with “studying” (oqushta/öginishte) or “education” (terbiyileshte), or sometimes may be said to be “at school” (mektepte).

Advertisement

Likewise, people do not use words like “oppression” when talking about the overall situation in Xinjiang. Rather, they tend to say “weziyet yaxshi emes” (“the situation isn’t good”), or describe Xinjiang as being very “ching” (“strict”, “tight”).

Despite the euphemisms, there is no getting away from what is actually happening. It hit me just how unavoidable the topic was when, while chatting with an old friend in inner China, I made a genuine effort to avoid politics and talk about more normal or even mundane things. It proved impossible. When I asked him what he had done earlier that day, he brought up a political meeting that all the Uighurs in that city had to attend. When I asked him if he still tried to read books in his spare time, he told me that the police had cracked down on that, too, and that reading any book would invite unwanted attention. When I asked him about his aspirations for the future, he told me that, ideally, he would love to become a chef of Turkish food and open up his own restaurant, but, unfortunately, that act alone would get him jailed in Xinjiang, as the state continues to discourage and destroy all contact between the Uighurs and other Turkic and Muslim peoples abroad.

A paramilitary guard in Xinjiang capital Urumqi.
 A paramilitary guard in Xinjiang capital Urumqi. Photograph: AP
On a few occasions, I encountered people who seemed to have reached a degree of desperation, and just wanted to let everything out. The first such time was in Kashgar, in autumn last year, when a uniformed public-security worker – the mostly Uighur, lowest-rank uniformed authority in southern Xinjiang – invited me to sit across from him at a table in a teahouse. He was off duty that afternoon, having just returned from a medical checkup.

Advertisement

The conversation that followed was tense. He asked me what I knew of Uighur history, and then asked me what I thought of the Uighurs as a people. The latter question is one I have been asked several times during my years in Xinjiang, and has often struck me as a way of searching for some sort of outside verification of Uighurs’ identity. Unsure of how to reply, I tried to be noncommittal: “The Uighurs are a people like any other, with their good and bad.”

“You’re hiding what you really think,” he confronted me. “Just look all around you. You’ve seen it yourself [here in Kashgar]. We’re a people destroyed.”

Given my general distrust of uniformed people in China, I wasn’t ready to share any political views at the time, but have since come to see our conversation as a true moment of desperation. His words, I believe, were genuine. His post was close to Kashgar’s night market, but as of a few days after our meeting, I never saw him there, or anywhere else, ever again.

The other conversation that will always stay with me took place in inner China, while visiting a restaurant I had been to a few times before. With the exception of a single waiter, all of the old staff were gone. As soon as that waiter saw me, he dropped everything to sit down and chat. My telling him that I had been kicked out of Kashgar seemed to trigger him, and he would go on to say many things about the situation there, virtually all of them taboo.

“Millions of Uighurs” were being held in camps, he told me, where they were being fed 15-year-old leftover rice and subjected to beatings. (Precise numbers are hard to verify, but witness testimonies have confirmed both poor nutrition and violence in the camps.) He said that the Uighurs in this inner-China city now had to attend political meetings, and that they might soon have to take a test on political subjects such as the 19th party congress. Those who didn’t pass would be sent back to Xinjiang.

“When the police talk to us,” he said, “they are suspicious about everything: ‘Do you smoke? Do you drink?’ If you don’t, they’ll ask you why not. They’ll ask you if you pray. They’ll ask you if you want to go abroad, or if you’ve previously applied for or had a passport. If you look at the policeman, he’ll ask you what you’re looking at him for; if you look down at the floor, he’ll ask you why you’re looking down at the floor. Whenever we take a train, there’s always a separate room that we have to go through before we’re allowed to leave the station, where they check our documents and question us.”

I worried about him talking to me so openly, but it seemed he understood the risks, or perhaps had already concluded that he was going to be taken soon anyway. When another crackdown came a week later, sweeping a good chunk of the city’s Uighur youth with it, he would be among those forced to leave. “Back to his hometown.”

Occasionally, I did encounter people who had more positive things to say about the situation. At the risk of passing off my subjectivity as fact, the vast majority of these comments struck me as marked by a mix of cognitive dissonance, Stockholm syndrome and self-delusion – often evidenced by self-contradiction and an apparent lack of conviction behind the words.

At a time when I was still absorbing Xinjiang’s new reality, one of the hardest “rude awakening” moments came while catching up with a Uighur friend who worked in Xinjiang’s tourism industry. After chatting for a bit, I remarked on the city’s increasingly intense security procedures, in a manner that suggested that I found it all over the top. He, too, had his complaints about the new system, saying how he would be forced to stop and have his ID checked seven times while travelling just 2-3km on his electric scooter. Still, he was quick to add: “But the people all feel really safe now. Before, I used to worry about letting my daughter go to school alone, but now I don’t have to worry.”

Those words – which almost sounded prepared – stunned me, given that we were just speaking one-on-one. He then went on to say that this was all to protect the people from terrorism, and that as soon as Russia and the US hurried up and defeated Isis, all of this would be over. However, when I said that I didn’t think that terrorism could be defeated with force like this, he was quick to agree with that as well.

Another friend in another city complained to me about the arbitrary inspections that the local police carried out with regard to the Uighurs. I still remember how angry he got as he talked – saying that the individual policemen acted like they were the law – but nevertheless added that the upper layers of the government were good.

Uighur bakers in Kashgar, under a poster of Chinese leaders including Mao Zedong and Xi Jinping.
 Uighur bakers in Kashgar, under a poster of Chinese leaders including Mao Zedong and Xi Jinping. Photograph: Kevin Frayer/Getty
Advertisement

A curious phenomenon took place online at the time of the 19th party congress last October, when Uighur friends who hardly spoke any Mandarin suddenly started posting long messages in fluent Mandarin praising Xi Jinping and the congress. A few months later, I heard about a WeChat app that allowed users to “fasheng liangjian” (“to clearly demonstrate one’s stance” or, literally, “to speak forth and flash one’s sword”), by plugging their name into a prepared Mandarin- or Uighur-language statement. The statement pledged their loyalty to the Communist party and its leaders, and expressed, among other things, their determination in upholding “ethnic harmony” and standing opposed to terrorism. The generated image file could then be readily posted on their social network of choice as a show of loyalty.

In many of the inner-China restaurants I visited, this loyalty was much more visual than verbal. As a rule, Uighur restaurants would be the only ones on their street covered with Chinese flags and, occasionally, red banners proclaiming a determined struggle against terrorism. Sometimes, the interiors too would have little flags, as well as photos of Xi or plates bearing his image, or “ethnic harmony” slogans such as those calling for all of China’s ethnic groups to be “as tight as seeds in a pomegranate”. Some restaurants even had Uighur-language books about Xi and the party at the front counter. I never asked if such demonstrations were voluntary or mandated by the law, but suspect that, like China’s censorship in general, they were a mix of the two – some being anticipatory, some being forced.

Obedience and appeasement appear to have saved some people from the camps and prisons. Other factors – money, connections, Han-Chinese spouses and a formal Chinese education – although never an ironclad guarantee, appear to help also. Beyond that, bribing police or officials to avoid having one’s passport confiscated or being sent back to one’s hometown is an option that several people I spoke to had taken – a crack in a system that often feels hopelessly inescapable.

For the majority, however, the detentions and the fear of detention have become an unavoidable fact of daily life. Most, I would say, cope by simply enduring and “plodding along”. Despite the missing relatives, the financial losses and the fear that one day soon it could be their turn to go, many of my friends and acquaintances have done their best to focus on how they earn their livelihood, and to continue doing just that. For many, what seems most important now is their children’s future. Those without children are focusing on simpler and more concrete goals, such as graduating from university, finding a job or buying an apartment.

One friend manages a small shop in inner China where local police have recently confiscated entire shelves of import products for “not having Chinese labels”. He was able to stop them from confiscating more, he says, by telling them that he wasn’t feeling well and had to close the shop. With half the shelves empty and business having seen a sharp decline, he believes that it won’t be long now before the store is closed.

But, even as he describes how the state has started to target young Uighur men indiscriminately, he says he is not afraid. “I’ve already experienced a lot in life. So if they come and arrest me – fine. Whatever happens, happens.”

When talking of the situation in general, he takes a broader, grander view. “This is a trial for the Muslim world right now,” he says. “If you look at what’s happening in Syria, or in other places, the Muslim world as a whole is undergoing a test. But Allah knows everything that’s happening. We just have to get through this.” With praying all but forbidden for the Uighurs, he has found ways that the authorities won’t notice, such as praying covertly while sitting in a chair, or praying under one of the trees that line the sidewalk.


The great firewall of China: Xi Jinping’s internet shutdown
 Read more
For others, hope exists simply by necessity, and many Uighurs have told me that “things will get better soon” without offering any reason for believing this. Some seem to think that a friend or relative will be released in the near future “because they’ve been held for so many months already”. Others seem to think that the situation will revert to normal “once terrorism is defeated”. In some of the conversations I have had in inner China’s Uighur restaurants – which, again, have lost huge portions of their staff – I have been told that the staff would “come back soon after finishing their education”.

But time has been cruel to these optimistic voices. As the months have turned into a year, and more, the people interned are still interned, the restaurants are losing ever more staff and clients, and the situation only continues to worsen.

A longer version of this article first appeared on the website The Art of Life in Chinese Central Asia. Names and other identifying details have been changed to protect the people mentioned.

Tuesday, 19 May 2020

Darul Uloom Deoband issues fatwa, asks Muslims to offer Eid prayers at home

Darul Uloom Deoband issues fatwa, asks Muslims to offer Eid prayers at home

The fatwa said the Eid namaz can be offered in the same manner that the Friday prayers are now being read at home.
The fatwa said the Eid namaz can be offered in the same manner that the Friday prayers are now being read at home.   | Photo Credit: Getty Images

The directive comes amid a nationwide lockdown to slow down the spread of coronavirus.

Islamic seminary Darul Uloom Deoband has issued a fatwa asking Muslims to offer their Eid prayers this time at home, instead of congregating at mosques.
The directive comes amid a nationwide lockdown to slow down the spread of coronavirus.
Despite the relaxations announced in the lockdown, religious and other large gatherings are still banned.
The fatwa was issued in response to a query put to the seminary, its spokesman Ashraf Usmani told PTI.
The fatwa said the Eid namaz can be offered in the same manner that the Friday prayers are now being read at home.
It said, not holding the namaz in the usual manner is pardonable in circumstances such as these.
Eid falls on May 24 or 25 this year.

Tuesday, 12 May 2020

అయోమయంలో ఉన్నావు ఎక్బాలూ! = SKY

అయోమయంలో ఉన్నావు ఎక్బాలూ!
~~~
ఇక్బాల్‌చంద్‌ పేరు విన్నారా ఎపుడైనా? ఇన్నాళ్లు ఎక్కడికి పోయాడు? సాహిత్యం నుంచి ఎందుకు పారిపోయాడు? ఒక్క ఆరోవర్ణం కవిత తప్ప ఇతనిది ఒక్క ముస్లిం కవిత కూడా ఎందుకు గుర్తుకురాదు? ఇలాంటి అందరూ వేసే ప్రశ్నలు నేను వేయబోవడం లేదు.

కాని ఇక్బాల్‌ ను ఒక ప్రశ్న అడగాలి- అతను ముస్లిం కవా? కాదా? జవాబు సూటిగా ఉండాలి. డొంకతిరుగుడు పూలొద్దు. ఎందుకంటే మనలో చాలామంది ముస్లిం రచయితలుగా కాక జనరల్‌ రచయితలుగా గుర్తింపు పొందడానికే ఎక్కువ తాపత్రయపడ్డారు. ఇక్బాల్ కూడా అదే కోవ!

పద్దెనిమిదేళ్లు తెలుగు సాహిత్యం నుంచి మాయమైపోయి ఇప్పుడొచ్చి బరిలోకి దూకిన ఇక్బాల్ కు ముస్లింవాదం మీద కనీస అవగాహన లేకుండా పోయింది. ఎప్పటికి ఏది తోస్తే అది రాసేయగల 'బహదూర్‌'! మైనారిటీ వాదం అని వాడడం 1997 ముచ్చట. అక్కడే ఆగిపోయాడు ఇతను! ఇన్నాళ్లకు ఈ అవాకులు చెవాకులు పేలుతున్నాడు? ఎటూ కాకుండా పోయానని తన ఉనికి గురించి బెంగపట్టుకుందేమో!

రాత్రి రెండు గంటలకు పోస్టు పెట్టి దాన్ని గడికింత గడికింత చేరుస్తూ వచ్చినట్లు తెలిసింది. చివరికి నలుగురు నాలుగు చీవాట్లు పెడితే మల్లి ఆ తప్పులన్నీ పొద్దంతా సర్దినట్లున్నాడు. మైనారిటీ, ముస్లిం కవులు అని బహువచనంలో ఎత్తుకొని పొద్దటినుంచి సాయంత్రానికి వచ్చేసరికి నేనొక్కడినే మిగిలాను! సరే, నేను ఈవెంట్ మేనేజర్ నే అనుకుందాం. అకవినే అనుకుందాం. ఇతగాడిలాగా 18 ఏళ్ళు మాయమైపోయి ఉజ్జోగం చేసుకొని, కుటుంబాన్ని జాగ్రత్తగా చూసుకొని, సంపాయించుకొని మళ్ళా రంగంలోకి దూకి పేరుకోసం పాకులాడడం నాకు చేతకాలేదు.. ఏం చేద్దాం చెప్ప0డి ?!

ఇతనికి అసలు ముస్లింవాద సాహిత్యం మీద సదభిప్రాయమే లేదట! అయినప్పుడు ఈ సోదంతా ఎందుకు? అని చదివినవాళ్లకు అనిపించడం సహజమే! కాని అతనికే ఆ క్లారిటీ లేదు. అఫ్సర్‌ను పొగడాలి. అందుకు ఏదో ఒకటి రాయాలి. పనిలో పనిగా కొందరిని తను అసలు గుర్తించడమే లేనట్లు ఫోజు కొట్టాలి. ఈ ప్రాసెస్‌లో పెన్ను ఎటు తడబడితే అటు అడుగేసి నాలుగు వాక్యాలు గెలికాడు. పాపం, మొదటి నుంచి ముస్లింవాదం గురించి తెలీనివాళ్లు నిజమే కాబోలు అనుకోవాలి!

తనకు నచ్చిన అఫ్సర్‌ గురించి, నస్రీన్‌, వాహెద్‌ గురించి ఒక మంచి వ్యాసం లేదా విడి విడి వ్యాసాలు రాస్తే బాగుండేది. వారి కోసం ముస్లింవాదాన్నే తూలనాడుతున్నాననే సోయి కోల్పోయాడు. దాంతోనే ఈ గందరగోళ రాత!

తెలుగు సాహిత్యంలో ముస్లింవాద సాహిత్యం ప్రాముఖ్యత తెలిసిందే. స్త్రీ, దళిత వాదాల వరుసలో ముస్లింవాదం ఒక వాదంగా స్థిరపడి ఇవాళ దానిపై పరిశోధనలు జరుగుతున్నాయి. యూనివర్సిటీల్లో పాఠ్యాంశాలుగా ఈ సాహిత్యముంది. ముస్లింవాదం ఒక కొత్త ఎరుక. ఒక కొత్త ఒరవడి. అదొక ఒక పెనుప్రకంపన. ఒక జల్‌జలా! అలావాగుండం! అజాఁ! రజ్మియా! ముల్కీ ఉద్యమం! తమ వతన్‌ ఇదని, ఈ దేశ 'ముఖామీ'లం మేమని నినదించడం ముస్లింవాదం. ముఖానికి వేలాడేసిన 'నఖాబ్‌' ఎత్తిచూపింది ముస్లింవాదం. ముస్లింలకు ఇదొక 'జగ్‌నే కీ రాత్‌' అని మేల్కొలిపింది. 'ఫత్వా'ల్ని ధిక్కరించడం ముస్లింవాదం ప్రత్యేకత.

ముస్లింవాదం తెలుగు సాహిత్యానికి కొత్త జీవితాలను పరిచయం చేసింది. కొత్త సంస్కృతిని, కొత్త నుడికారాన్ని, కొత్త భాషను, కొత్త ఇమేజరీని ఇచ్చింది. కొత్త ట్రెండ్స్‌ని ఎన్నింటినో అందించింది. ముస్లింవాదంలో ముస్లిం స్త్రీల కవిత్వం, దూదేకుల కవిత్వం, ముస్లిం సంస్కృతి కవిత్వం, ఛాందసత్వాన్ని ఎత్తిచూపే కవిత్వం, సంస్కరణ కోరే కవిత్వం, ముస్లిం పేదరికంపై ప్రత్యేకమైన కవిత్వం, మూలవాసి కవిత్వ0, బహుజన మిత్ర కవిత్వం, ఇలా ఎన్నెన్నో కోణాలున్నాయి. ఎందరో కవులు తమ ప్రత్యేక శైలీ శిల్పాలతో సృజించిన కవిత్వాన్ని ఆస్వాదిస్తాం. సున్నితత్వం, ఆ సొగసు, తాజాదనం, అవసరమైన చోట తీవ్రత ఎన్నో ముస్లింవాదంలో చూడొచ్చు.

ముస్లింవాదానికి భారతదేశంలోనే ఒక ప్రత్యేకత ఉంది. ఏ రాష్ట్రంలోనూ ముస్లిం వాయిస్‌ ఒక వాదంగా స్థిరపడలేదు. ఒక ప్రాంతీయ భాషలో ముస్లిం కవులు, రచయితలు తమ రచనల ద్వారా తమ సాహిత్యాన్ని ఒక వాదం స్థాయిలో నిలబెట్టడం మామూలు విషయం కాదు.

అస్తిత్వవాదాలంటే బాహిర్‌ యుద్ధమే కాదు అంతర్యుద్ధం కూడా చేయడమని ముస్లింవాదం స్పష్టం చేసింది. తమ మధ్యే ఉంటున్న మరో ప్రపంచాన్ని ముస్లిమేతరులకు చూపిన వాదం. ముస్లింల గురించి సమాజంలో పెంచిపోషించబడుతున్న అపోహలను, అపార్ధాలను, అబద్ధాలను తునాతునకలు చేస్తూ ముస్లింల పట్ల మిగతా సమాజాన్ని సెన్సిటైజ్‌ చేసింది ముస్లింవాదం. ముస్లింలను సెన్సిటైజ్‌ చేయడం అంతర్యుద్ధం అయితే ముస్లిమేతర సమాజాన్ని సెన్సిటైజ్‌ చేయడమే పెద్ద పని. ఆ పని విజయవంతంగా చేసింది ముస్లింవాదం. నిజానికి ఆ పని చేయడం ముస్లింలకు ఇప్పుడున్న పరిస్థితుల్లో ఎంతో మేలు చేసిన అంశం. మెజారిటీ భావజాలం, మనువాద భావజాలం పర్సెంటేజీల తేడాతో చాలామందిలో ఉంటుందనే స్పష్టతను ఇచ్చింది ముస్లింవాదం. ఇవాళ తెలుగు రాష్ట్రాల్లో ముస్లిం రిజర్వేషన్‌ పొందడంలో దీని ప్రభావముంది. అలాగే నేటి రెండు రాష్ట్రాల్లో బహుజన, విప్లవ ఉద్యమకారులు, సాహిత్య జీవులంతా ముస్లింవాద ప్రభావంతో ముస్లింలకు ఎంతో దగ్గరయ్యారు.

అలాంటి ముస్లింవాదం మీద తనకు సదభిప్రాయం లేదని వాగేవాడిని ఎలా అంచనా వేద్దాం?

మొదట్లో తన ముస్లిం కవిత్వం 'బ్లాక్‌ వాయిస్‌' పేరుతో అచ్చేశాడు ఇక్బాల్‌. తన అకడమిక్‌ గురువు ఈ పుస్తకం బయటికి వస్తే నీకు ఉద్యోగం రాదని భయపెడితే అచ్చయిన పుస్తకాన్నే పాతిపెట్టేసుకున్నాడు. ఇట్లాంటి గాలి మనిషి, ఎంతో ముస్లింవాద సాహిత్యం సృజించడమే కాకుండా పెద్ద యుద్ధమే చేసి వాదాన్ని నిలబెట్టుకున్నవారిని అవహేళన చేస్తుండడం, అందుకు పుస్తకాలేసి, సభలు సదస్సులు పెట్టిన వారిని ఈవెంట్ మేనేజర్లని, ముస్లింవాదానికి వెన్నుదన్నుగా నిలబడ్డ విమర్శకులు మాయ చేశారని దిగజారుడు మాటలనడాన్ని ఎలా అర్ధం చేసుకుందాం? ముస్లింవాదంపై చర్చోపచర్చలు నడుస్తుంటే, మాలాంటి వాళ్లం యుద్ధరంగంలో పోరాడుతుంటే పద్దెనిమిదేళ్లు కనిపించకుండా పోయిన ఈ తాలు మనిషి ఇప్పుడొచ్చి ముస్లింవాదుల మధ్య చిచ్చు పెట్టాలని చూడడం ఎందుకు? ముస్లింవాదాన్ని తూలనాడడం ఎందుకు?

ముస్లింవాదంపై దాడి చేస్తూ వచ్చిన ఒక గ్రూప్‌ తమ పుస్తకానికి ఇతనితో ముందుమాట రాయించింది. అందులో ముస్లింవాదులు బెల్లం చుట్టూ ఈగలు అని సులువుగా రాసేసిన బాధ్యతారహితుడు ఈ మనిషి.

ఇప్పటి ఈ రైటప్‌ లో తన పేరు కోసం పాకులాట కనిపిస్తోంది. కవి సొంత సమూహం ఒప్పుకోకుంటే అది కవిత్వం కాదని స్టేట్ మెంట్ ఇస్తున్నాడు. ఉదా.కు ఈయణగారు కోట్ చేసిన కొందరు కవులు మద్యం మీద మంచి కవిత్వం రాశారు. దాన్ని ముస్లింలు ఒప్పుకుంటారా?

ముస్లింవాదాన్ని ముస్లింలు ఒప్పుకోనిదే ఇవాళ ఇంతమంది కొత్త కవులు రచయితలు పుట్టుకొచ్చారా? ఇవాళ రాస్తున్న నస్రీన్‌ ఖాన్‌ కావచ్చు, వాహెద్‌ కావచ్చు ఇంకా చాలామంది ముస్లింవాదాన్ని ముందుకు తీసుకువెళ్తున్న వారసులే!

ఖాదర్ మొహియుద్దీన్ పుట్టుమచ్చ నుంచి ఖాజా, స్కైబాబ, షాజహానా, అఫ్సర్, హనీఫ్, యాకూబ్, ఖదీర్ బాబు, బా రహమతుల్లా, వేంపల్లె షరీఫ్, సయ్యద్ గఫార్, అలీ, షంషాద్ మహమ్మద్, అన్వర్, నస్రీన్ ఖాన్ పుస్తకాలేసిన ముస్లింవాదులు. వీరందరికన్నా ముందుగానే షేక్ హుసేన్ సత్యాగ్ని 'పాచికలు' కథలు వేశారు. కరీముల్లా, వాహెద్ పుస్తకాలేశారు. వీరు ముస్లింవాదులో కాదో వారే చెప్పాలి. ఇక్బాల్ ఆరోవర్ణం పేర కవిత్వం వేశాడు. మరి ఆ ఒక్క కవితను ముస్లింవాదం లెక్కలోకి తీసుకోవాలా వద్దా? ఆయనే చెప్పాలి. అసలు ఆయన ముస్లింవాదో కాదో కూడా చెప్పేస్తే మాకు కాస్త క్లారిటీ వస్తుంది. ఊరికెనే తేనె తుట్టె ను కదిపి వదిలేస్తే కుదరదు.

ఇంకా పుస్తకాలేయనివారు నబి కరీమ్ ఖాన్, షేక్ పీర్ల మహమూద్, సయ్యద్ ఖుర్షీద్, రెహానా, వతన్, జల్ జలా, అజా, ముల్కి, అలావా, ముఖామి, కథామినార్ సంకలనాల్లో దాదాపు 100 మంది దాకా ముస్లిం రచయితలున్నారు.

ఎక్బాలూ.. చంద్‌ ముక్త్‌ లు రాసుకుంటూ ముక్తి పొందు నాయనా! నీకెవరైనా అడ్డం పడ్డారా చెప్పూ!? ఎన్నడూ ముస్లింల గురించి చింతించని నువ్వు, ఏవో రెండు కవితలు, ఓ కథ రాసిన నువ్వు ఎన్ని కుట్ర రాతలు రాసినా పెద్దగా ఫరక్‌ పడేదేమీ లేదు. కాని నువ్వు ఏకంగా ముస్లింవాదాన్నే టార్గెట్ చేయాలని చూశావు చూడూ.. అది నీలోని మనువాదిని పట్టిస్తున్నది. నువ్వు చాలా డేంజర్‌ గాడివని సాహిత్యకారులకు తెలియజేస్తున్నది. అందుకే ఈ మాత్రం స్పందన.

కాకపోతే నువ్వు కూడా సక్సెస్ ఫుల్ ఈవెంట్ మేనేజర్ వి కావచ్చు. నువ్వనుకునే స్థాయిలో కవిత్వం ఉన్న పుస్తకాలు వేయొచ్చు. సమస్యలు వదిలి ఫక్తు కవిత్వం చర్చలు చేయొచ్చు. నీకిష్టమైన గ్రూపును, ముస్లింలను వెనక్కు నడిపించే గ్రూపును మెయిన్ టెయిన్ చేయొచ్చు. మైదానం ఖాళీగుంది ఎక్బాల్ ! నువ్వు బొందపెట్టిన బ్లాక్ వాయిస్ ను మళ్ళా బయటికి తేవచ్చు. ఎవరైనా ఏమైనా చేయొచ్చు.. చేసేవాళ్ల మీద పడి ఏడవకుండా ఉంటే చాలు! సరేనా!
*

నోట్ : ముస్లింవాద సాహిత్యంలో మైలురాళ్లుగా నిలిచే కవితా సంకలనాలు అతని దగ్గర లేనట్లుంది. జల్‌జలా, అజాఁ, అలావా, ముఖామి వెతుక్కుని మరోసారి చదవడం మంచిది. అలాగే వతన్‌ లో అతని మంచి కథ కూడా ఉంది, వతన్ కూడా మరోసారి చదవడం మంచిది.
*
మచ్చుకు అతని మొఖాన కొన్ని ముస్లింవాద కవితలు, కవితా పంక్తులు విసురుతున్నా-షాజహానాను భావుకురాలు మాత్రమే అన్నాడు కదా, తను రాసిన కాలీ దునియా చదివితే అతనికి దిమ్మతిరగడం ఖాయం!

కాలీ దునియా
– షాజహానా

బురఖా వేసుకున్నపుడు
ప్రపంచం నల్లగ అవుపించేది
బుర్ఖాలని చీల్చేసి
శరీరాలతో సహా తగలబెడుతున్నపుడు
బిత్తర పోయిన ప్రాణాలకు ఒక్క సారిగా
ఈ దునియా మొత్తం నల్లగా … ఎండిన రక్తం ముద్దలా

ఇప్పుడు బురఖా వేసినా వేయకున్నా
ప్రపంచమంటే కాషాయ శిల
కత్తి మొన
పొడుచుకొచ్చిన ........

ఇంత క్రూరత్వం దాగుంటుంది అనే కదా
మమ్మల్ని బయటికి రానివ్వడం లేదంటున్నారు
ఈ భయానక నిజం స్వప్నమైతే
కళ్ళు, బూసుల్ని దులుపుకున్నట్టు తుడిచేసేవి
కానీ, నిజం నిప్పై కాల్చింది
నీరై ముంచింది
కాషాయమై దింపుడు గల్లెం లేకుండా చేసింది

ప్రపంచం ‘మాయిపొర’ లో ఇరుక్కుని
ఉమ్మ నీరు తాగి
ఇవ్వాళ కాషాయం కక్కుతోంది

***
మా కాళ్ళ సందుల్లోంచి వొచ్చి
మమ్మల్ని బరిబత్తల పరిగెత్తించారు
నీ యింట్లో ఆడది కూడా
రహస్యంగా మా కోసం కన్నీళ్లు కార్చి వుంటుంది
మగ నా కొడుకుల ఊపిరి
బయటికి రాకుండా నొక్కేస్తే
పీడా పోతుందని ఒక్క సారైనా
మీ అమ్మ అనుకునే వుండాలి

స్త్రీకి పురుషుడి నగ్నత్వం ఎంత పాతో
అరాచకం అమానుషం క్రూరత్వం అంతే పాత
సృష్టికి ఒక్కరే తల్లీ తండ్రీ అని నమ్ముతున్న దాన్ని
నీకూ నాకు మధ్య రక్త సంబంధం లేదంటావా ?

గుండెల్ని పెకిలించి
పొట్టలు చీల్చి
యోనుల్లో ఆయుధాలు పొడిచి
ఇవ్వాళ నువ్వు చావుల విందు చేసుకుని ఉండొచ్చు
కానీ ‘నన్ను’ హత్య చేయలేవు
అనంతంగా సాగే జీవనదిని
నేను బతకడమే కాదు
నిన్ను పుట్టించి బతికించేది నేనే

అయినా స్త్రీ తప్ప మగవాడిని క్షమించేది యెవరు?
ఎప్పటికీ ప్రపంచం నా రొమ్ము తాగుతున్న బిడ్డే !

*

రెహాల్
- స్కైబాబ

కన్నీటి దారాల్తో జీవన వస్త్రానికి మాసికలేస్తూ
తరాల చీకటి కమ్మేసిన గోషా లో
పాలిపోయిన చంద్రశిలా దేహంతో
అనుక్షణం
'బిస్మిల్లా ఇర్రహ్మాన్ నిర్రహీమ్' అనే కదులుతుంది అమ్మీజాన్

మొహంపై వేలాడుతున్న నైరాశ్యాన్ని
'వజూ' నీళ్ళతో పుక్కిలించి
తలనిండా చిరుగుల 'దుపట్టా' కప్పుకొని
నమాజ్ చదువుతున్నపుడు...

మెరుపు వెలిసిన అమ్మీ దోసిలిలో
రాలిన కన్నీటి తడిపై
ఏ దేవుడూ సాక్షాత్కరించడు
ఒక అపనమ్మకాల బొమికల గూడు ప్రతిబింబిస్తుంది

అస్తమయం వైపుకు మోకరిల్లి ప్రార్ధిస్తూ
మా జిందగీల్లో సుర్యోదయమౌతున్దనుకుంటుంది అమ్మీ

మాకోసం 'దువా' చేసి చేసి
అమ్మీ గొంతు తడారిపోతుందే తప్ప...
ముందు కూర్చున్న నీడ విస్తరించి
కటిక రాత్రై పరచుకుంటుందే తప్ప...
....... ......... ......... ......... .......!

'తల్లి పాదాల వద్ద స్వర్గం ఉందంటారు'
మా అమ్మీ పాదాలకై వంగిన ప్రతిసారీ
చెమరిన నా చూపు
ఆమె పాదాల పగుళ్ళలో చిక్కుకుని గిలగిలలాడుతుంది

అబ్బాజాన్ అసహాయత చెల్లిని ఎవడికో
రెండో పెళ్ళాంగా అంటగడితే
ఆ చిట్టితల్లి కళ్ళల్లో ఉబికిన కన్నీళ్ళ మీద
వణికే దృశ్యమై తల్లడిల్లుతుంది అమ్మే

కాన్వెంట్ కు బదులు కార్ఖానా కెళ్ళే తమ్ముడు
సాయంత్రానికి కమిలిన దేహంతో అల్లుకుపోతే
పగిలిన లేత స్వప్నం గుచ్చుకొని విలవిల్లాడేదీ అమ్మే

కడుపులో మా భారాన్ని మోసి
కష్టాల మా బాధ్యతలు మోసి
కళ్ళ గుమ్మానికి కట్టిన పరదాల వెనక పాతివ్రత్యాన్ని మోసి
తన కనుబొమ్మల నెలవంకల మీద
చీకటి రాశుల్ని మోస్తున్న అమ్మ
చివరకు
ఖురాన్ ను మోసే 'రెహాల్' మిగిలిపోవలసిందేనా ?

(రెహాల్ : వ్యాస పీఠం)

*
నరం తెగిన కవాను
-ఖాజా

సెంచురీ నా కంచంలోని అన్నం ముద్దని తన్నుకుపోయింది
పాలిష్డ్‌ స్పాంజ్‌ పిల్లో
నా గొంతుమీద తన సుతిమెత్తని చేతులుంచి నులుముతుంది

నా ఊపిరి చుట్టూ ఒక ఉచ్చు
దేశ సరిహద్దుల్లో పాతిన ముళ్ల కంచెలా బిగుసుకుంటుంది
నైపుణ్యం నిండిన నా చేతివేళ్ల మీద
ఒక విదేశీ ఫోమ్‌ పాదం నాడా బూట్లతో నృత్యం చేస్తుంది

పగలని పత్తికాయలా నా కవాను తీగల్లో ఒక అత్యాధునిక అపశృతి
పంటి కింద పలుకు రాయిలా తగులుతుంది
ముడి దూదిని మీటే నరం తెగి
గుండె పరుపులోంచి రక్తం ధారలు కడుతుంది
పోలియో సోకిన పసిబిడ్డలా
వాలుదూది వెలిసిపోయి సతికిలబడుతుంది
* * *
'ఒక కాలంలో పని లేకపోతే
ఇంకో కాలం కోసం ఎదురు చూడొచ్చు,
ఉన్న ఊళ్లో పని దొరక్క పోతేమరో ఊరికి వలస పోవచ్చు
-నమ్ముకున్న వృత్తే పోతే...'
* * *
నా జాతి జాతినంతా నిట్టాడిగా కాసిన కుదప
ఇవాళ నడివికి విరిగిపోయి బిక్కచచ్చింది
నా బడుగుతనానికి గంజినీళ్లై నిలిచిన పడుగు పేక
ఫారిన్‌ పరిశ్రమల పదఘట్టనలో నలిగి అవిదైంది

నిన్నటి దాకా
నా చీనీ పళ్లెంలో అన్నం ముద్దయిన తెల్ల దూది
ఇవాళ నా కళ్లలో ఘనీభవించిన తెల్లపొరైంది
నా బతుక్కొక ఆమీ అయిన ఊతకండె
పాత డబ్బాను తన్నినట్టు నన్ను సాచి తన్నింది
* * *
సుతిమెత్తని దూదేకిన చేతులతోనే
ఇప్పుడు సుతారి పనిలో గమేలా మోస్తూ-
అందమైన చమ్కీ పరుపులు కుట్టిన చేతులతోనే
ఇప్పుడు ఇటుకలు పేర్చిమట్టి పోసి దిమ్మెస కొడుతూ -

(కాయర్‌ పరిశ్రమల ధాటికి కులవృత్తిని కోల్పోయిన నా వేలాది దూదేకుల కార్మికులకు)

*

అవ్వల్‌ కల్మ
-యాకూబ్‌

మీ ఇళ్ళల్లో నీళ్ళు నింపి 'బెనిస్తీ' లమై
గుడ్డలుతికి 'దోబీ, ధోబన్‌' లమై
జుట్టు గొరిగి 'హజ్జామ్‌' లమై
దొడ్లు కడిగి 'మెహతర్‌', 'మెహతరానీ' లమై పోయాం

లద్దాఫ్‌, దూదేకుల, కసాబు, పింజారీ-
వృత్తిని కులమై కరిచిన కాలపు గుర్తులమయ్యాం

చెప్పకుంటే నమ్మరు కానీ
చెబితే పలుచనై పోతామని భయం

షేక్‌, సయ్యద్‌, పఠాన్‌....
మీ దర్పాల హోదాల కాంథానులదగ్గరికైనా చేరనిచ్చారా!

మా బాధనెవరూ మాట్లాడ్డం లేదు
మీరు కోల్పోయిన వైభవాల తలపోతల్నే
అందరి భాషగా మాట్లాడుతున్నారు

రెక్కకూ డొక్కకూ బతుకు బందిఖానా అయిన వాళ్ళం
ఎప్పుడూ మిగుల్చుకోవడానికే ఏమీలేనివాళ్ళం
చెప్పుకోడానికి మాకేం మిగుల్తుంది

హవేలీ, చార్‌దివారే, ఖిల్వత్‌, పరదాలంటే ఏమిటో
మా తడికెల అంత:పురం గాళ్ళ కేమెరుక

నమాజులంటే వంగిలేవటమేనని మా తాత చెప్పేవాడు
ఈ బిస్మిల్లా యిర్రహిమాన్‌....., అల్లాహో అక్బర్‌, జీహాద్‌ల
భాషనెప్పుడూ నేర్వనేలేదు
మాదనే భాష మాకు రాదు
కన్నీళ్ళు తెలుగే ఆర్తనాదం తెలుగే
ఆకలై అన్నం అడిగితే తెలుగే
తెలుగులో మ్లాడి వెలివేయబడ్డాం

'దు ఆ' లు చేయమంటే దిక్కులు చూశాం
'సూరా' ల శృతుల్లో రాగాలు మాత్రమే వెతుక్కున్నాం

పెదమౌలా, చిన ఆదాం, నాగులూ, దస్తగిరి, లాలు, పెంటుసాబు
షేకు శ్రీనివాసూ, పాటికట్ట మల్సూరు, బేతంచెర్ల మొయిను
మీరన్నట్లు అందరమూ 'ముసల్మాన్‌'లమే
కాని ఈ వివక్ష సంగతేమిటి ?

ఉమ్మడి శత్రువు సరే
ఉమ్మడి మితృత్వ మర్మమూ తేలాలి
అణచివేయబడ్డ వాళ్ళంతా దళితులే
అణచి వేతల నిర్వచనమూ తేలాలిప్పుడు
*
ఆత్మగౌరవం అందరిముందు పరిచిన దస్తర్‌ఖాన్‌
అది అయినింటివాళ్ళు మాత్రమే అనుభవించే హక్కు కాదు

*

మరికొన్ని ముస్లింవాద కవితా పాదాలు:

''మాదిగ వాడలూ తురక బజార్లూ
మురిక్కాలువల్ని 'నీసు కంపు'ల్నీ ఒక్కలాగే మోస్తుాంయ్‌ ఆని గుడిసెలో ఎండు తునకలై మా సాయమాన్లో కవాబులై
దండేనికి వేలాడే 'కౌసువాసన' మా బంధుత్వాన్ని చెబుతోంది''
***
పిన్నీసుతో అంటు కట్టిన హవాయి చప్పల్‌
గూడల మీద పిగిలిన కుర్తా పైజామాల జవానీ..
ఏ నెలవంక నవ్వునీ అందుకోని నైరాశ్యం...!
***
''అంటరాని వాయిద్యాలన్నీ
స్వరపురి విప్పుకుంటున్న తాన
నిప్పుల్ని తొక్కే అడుగుల గుండెల్లో
అలావా గుండం రాజుకుంటున్న సయ్‌మాన..
ఇక మౌనంగా వేలాడే నెలవంకలం కాదు
నిండు చంద్రుణ్ణే 'మర్ఫా' గా మలుస్తున్నాం''

***
తెల్లని షేర్వాని-ఆకుపచ్చని తలపాగా
దర్పంగా నిలబడి చూస్తుంటది దర్గా!

గుడి అంటని ఇక్కడి మట్టి బిడ్డల కాడికే
నడిచొచ్చిన దేవుళ్ళు సూఫీలు!

***
యాప మండలు ఝళిపిస్తూ నడుస్తున్న మైసమ్మ - ముత్యాలమ్మ - పోలేరమ్మ... మగస్వాముల పునాదుల పెకలింపు... అంటరాని జాతంతా లేస్తోంది - నల్లసముద్రమై... వెంట సూదర్ల ఊరేగింపు... రంజాన్‌ చంద్రుళ్ల కవాతు...
బేచైనీ ...
కాయితాల మీద వ్యోమనౌకనౌతూ...
పీనుగై నిద్రపోతున్న ప్రపంచాన్ని చుడుతూ...''
***
దళిత వాడలు ఊర్లలో కలుస్తున్న ఆనందం
ఒళ్ళంతా పారకముందే
ఇప్పుడక్కడ ఊరిబైట ముస్లిం వాడలు వెలిశాయి

***
రామ బాణంతో వాళ్ళు
విష్ణు చక్రంతో కృష్ణ చక్రంతో వాళ్ళు
శివుని త్రిశూలంతో వాళ్ళు
హనుమంతుని గదతో వాళ్ళు

అయ్‌ అల్లాహ్‌!
ఈ చేతులు ఉట్టి దువాకేనా?!
-స్కైబాబ

''ఇక్కడి దారం గాళ్ళంతా నన్ను రాక్షసుడని
నాకు లేని కోరల్ని కొమ్ముల్ని తోకల్ని నాకు తగిలించినప్పుడు
అతనొచ్చి నన్నో మనిషిగా ప్రకించాడు
ఇక్కడి బేపనోళ్ళంతా గుడి తలుపులు మూసుకున్నప్పుడు
అతను మజీదులో నాకోసం జానిమాస్‌ పరిచాడు''

''చరిత్ర సాక్షిగా
ఇకపై మతానికి సాయిబునైనా
కులానికి దళితుణ్ణని నిర్ధారిస్తున్నాను.
- ఖాజా

హమ్‌ మర్కేభి జగాతే హై
సోయీ హుయి దునియాకో
***
ఈ దేశపు గోడ మీద
ఉమ్మేసిన పాన్‌ మరకలా నేనిలా...!
-పాన్‌ మరక అలీ

కాకుల గ్లూట్లో పొదగబడ్డా
అది కోకిల అని భ్రమించాం
గొంతు అరువు తెచ్చుకుందని
ఇప్పటిగ్గాని బయట పడలేదు
మావి చిగురు కాదు
మానవ కసరు దాని ఆహారం
-హనీఫ్‌

ఆమె ముఖం
శాశ్వత గ్రహణం పట్టిన చంద్రబింబం
చేయని నేరానికి శిక్షించబడుతున్న
జీవిత ఖైదీ-ఆమె
-షెహనాజ్‌ ఫాతిమా

ఏకుతున్న దూది పింజెలు పింజెలుగా విడిపోయి
అమ్మ ముఖం ముందు గాల్లో ఎగురుతుంటే
చంద్రుని ముందు మబ్బుతునకలు తార్లాడినట్లుంటుంది
-ఖాజా

''రెప్పల కొమ్మల్లోంచి వీచిన వాళ్ళ సుడిగాలుల చూపుల్లో
నేనో దూదిపింజనై హాలు హాలంతా
ఉన్నచోటి నుంచే గిరికీలు కొట్టబడతాను
వాళ్ళ ఉరుదూ జరీ సమూహాల గలగలల మెరుపుల ముందు
నా గొంతు కాటన్‌ చీరై బిక్కుబిక్కుమంటూ
ఒంటరిగా ముడుచుకుంటుంది
దారిద్య్రం నా కలల్ని - ఆకలి కాలన్నీ మింగేస్తుంటే
పరుపులు కుట్టడమే నేర్చుకుంది
నేర్చుకోలేని ఉర్దూ అరబ్బీల గురించి నేనెందుకు దుఃఖించాలి?
అబ్‌ సౌబార్‌ సబ్‌కే సామ్‌నే చిల్లావూంగి
హా.... మై లద్దాఫ్ని హూఁ....!
లద్దాఫ్ని హీ రహూఁంగీ!!''
- షాజహానా

*ఇంకా ఇక్బాల్ కోరే కవిత్వం ఒలికే కవితలు ముస్లింవాదంలో కోకొల్లలు. వెతికి ఒక వ్యాసం రాస్తే ఉపయోగం!

*
#అనుబంధం : ఈ విమర్శకుల మాయలోనే కదా నేను పడ్డది-

#జి_లక్ష్మీనరసయ్య :
ముస్లింలను ఈ దేశ మూల వాసులుగా ప్రకటిస్తూ రాయడం. బహుజన రాజకీయ అధికారంలో భాగంగా ముస్లిం రాజ్యాధికారాన్ని ధ్వనించడం. ముస్లిం సమాజ చాందసత్వాన్నీ, వెనుకబాటు తనాన్నీ విమర్శించడం, ముస్లిం సమాజం పట్ల బయట చాలామణీలో ఉన్న మిత్ లను భగ్నం చేయడం. ఈ ధోరణులు ఖాజా, స్కైబాబ, షాజహానాల కవిత్వంలో బలంగా వ్యక్తమయ్యాయి.

#కె_శ్రీనివాస్ :
నిర్ణిద్ర కవి
ఇప్పటి రచయితల్లో స్కైబాబ అంటే నాకు ప్రత్యేకమైన అభిమానం. అతని వ్యక్తిత్వంలోని కొన్ని అంశాలు అందుకు కారణం. ముస్లిమ్‌ వాదమయినా, తెలంగాణ వాదమయినా అతను దాన్ని లోపలికి తీసుకుని సంచలిస్తాడు. రచయితగా కూడా అతను కార్యకర్తగా, కార్యకర్తగా కూడా అతను రచయితలా అనిపిస్తాడు...

అస్తిత్వ సంక్షోభాన్ని మనసులోకి జీవితంలోకి తీసుకున్న స్కై తనను తానొక సమూహ జీవిగా చూసుకుంటాడు. సమష్టి ప్రయోజనమే అతనికి ప్రాధాన్యం. అందుకే అతను, మొదట ఇతరుల పుస్తకాలు వేసి ఆ తరువాత తన సొంత పుస్తకానికి పూనుకున్నాడు. కవిత్వంలో కూడా అంతే. ఎక్కడన్నా విన్నారా, కవులు తమ సొంత పుస్తకాలు కాక, సంకలనాలు వేయడం?
***
స్కైబాబ స్వేచ్ఛాప్రియత్వం- అతను ఇతర సామాజిక వాస్తవాలపై గ్రహింపు పెంచుకోవడానికి అనుమతించింది. ఫలితంగా కూడా కొన్ని సమస్యలు. అతను స్త్రీ సానుభూతిని, దళిత వర్గాలతో సమీకరణ భావాన్ని, తెలంగాణ వాదాన్ని కూడా ఆశ్రయించాడు. సాధారణంగా, కఠినమైన అస్తిత్వ భావనలో అన్యశ్రేణులతో మమేకతకు ఆస్కారం లేదు. కానీ, అన్ని రకాల ప్రజాస్వామ్య భావనలతో తన దృక్పథాన్ని సంపన్నం చేసుకోవడానికి స్కైబాబ ప్రయత్నించాడు. తాను మిత్ర అస్తిత్వాలపై చూపుతున్న మమేకతను ఆయా అస్తిత్వాలు తన సమస్యలపై ఎందుకు చూపవన్నది స్కైబాబ ప్రశ్న. దానికి కూడా సమాధానం ముస్లిం అస్తిత్వంలో ఉన్న సమస్యాత్మకతలో ఉన్నది. మన అధీనంలో లేకుండా జరిగిపోతున్న పరిణామాలలో ఉన్నది. జాతీయ, అంతర్జాతీయ కుటిల రాజకీయాలలో ఉన్నది.

అన్నిటికి మించి స్కైబాబ ఆధునికుడు కావడం మరొక సమస్య... ముస్లిం అస్తిత్వాన్ని మత ప్రమేయంలేని సామాజిక అస్తిత్వంగా, ఒక రాజకీయార్థిక సమస్యగా చూస్తున్న స్కైబాబ నిజమైన లౌకిక వాది. 'చంద్రవంకల్ని వదిలి సూర్యుడివైపు గమిద్దామనుకునే' ప్రయత్నంలో 'ఏ రంగుకీ బద్ధుణ్ణి కాలేను' అనీ, ప్రస్తుతానికి మాత్రమే 'ఆకుపచ్చ'ను ఆశ్రయిస్తున్నా అనీ చెప్పుకుాండు. అయినా తానెందుకు ముస్లిమో కూడా వివరిస్తాడు. సర్వమానవ సమానత్వాన్ని, అంటుముట్టులు లేనితనాన్ని ఇష్టపడుతున్నందుకే తాను ముస్లింనని చెబుతూ తను ప్రతిపాదించే అస్తిత్వానికి కొత్త నిర్వచనం కూడా ఇచ్చాడు. 'దువా చేసే చేతుల కన్నా హక్కులకోసం పోరాడేవాడే నిజమైన ముస్లిమ్‌'.

#డా_సుంకిరెడ్డి నారాయణరెడ్డి :
confrontation చేయని వేడెప్పుడూ కవి కాలేడు. పైరవీ మార్గం అనుసరించేవాడు సత్యాన్ని అన్వేషించలేడు. సత్యం, కవి పరస్పరం పర్యాయపదాలు. స్కై కూడా.

#డా_అంబటి సురేంద్రరాజు :
'ఎటో దిక్కు ఎనుగు తొక్కి కాలి బాటన్నా ఎయ్యాలె 'కవిగా, సాహిత్యోద్యమకారునిగా స్కైబాబ అంతరంగాన్ని, ఆచరణను పట్టిచ్చే పాదాలివి.

#కాసుల ప్రతాపరెడ్డి :
అనేక ఆధిపత్యాలపై ఒక్కుమ్మడి పోరు స్కైబాబ కవిత్వం. స్కైబాబ కవితా సంకలనం 'జగ్‌నే కీ రాత్‌' చదువుతుంటే సిద్ధులగుట్ట కాడ నిప్పుల గుండం తొక్కుతున్నట్లు వుంటుంది. ఈ తీవ్రత కవిత్వానికి రావడానికి కారణం స్కై అంతరంగంలో ఎడతెరిపి లేకుండా భగభగ మండుతున్న ఆలోచనా స్రవంతే కారణమని అనిపిస్తుంది. ఒక దారం పోగు లాగుతున్న కొద్దీ సాగినట్లు ఆ ఆలోచన ధార ముందుకు సాగుతూ పోతుంటుంది. 'జగ్‌నే కీ రాత్‌' సంకలనంలోని చాలా కవితలు ఈ విషయాన్ని పట్టిస్తాయి...
నిజానికి, సభ్య సమాజం కళ్లు చెదిరే భావతీవ్రత స్కైది. గుండెను మెలి పెట్టే నెత్తురును సుడులు తిప్పే తీవ్రత అతని కవితలది. తీవ్రమైన ప్రభావం చూపడం వల్ల మనలోని స్థిరీకృత భావజాలం దారం తెగిన పతంగిలా కొట్టుకుంటుంది. అందుకే మనకు స్కై మీద తప్పకుండా కోపం వస్తుంది. మనది సభ్య సమాజపు అసహనమని తెలుసుకోవడానికి కొంత సహనంతో ఆలోచించాల్సి వుంటుంది.

#వరవరరావు :
నేను ఆయన ముస్లింవాదాన్ని లౌకిక, ప్రజాస్వామిక దృష్టి అన్నాను. ఇంకా దానికి ఒక జీవన విధానం, సంస్కృతి నుంచి చూసి చెప్పాలంటే దూదేకులవాదం అనొచ్చునేమో. అత్యంత ప్రాచీన జీవన విధానానికి, నాగరికతకు, సంస్కృతికి పత్తి నుంచి దారం తీయడమే ఆధారమయితే ఆ పని నేతగాళ్లు చేసారు- వాళ్లు ఈ దేశంలో మాలలు, సాలెలు కావచ్చు. ఈ దేశంతో సహా ప్రపంచమంతా ముస్లింలు కావచ్చు. స్కైబాబ ఆ వారసత్వం నుంచి ముస్లింవాద కవిత్వం రాసాడు.

#జిలుకర శ్రీనివాస్‌, చిట్టిబాబు :
స్కైబాబ కవిత్వం మీద జరిగిన దాడి వ్యక్తిగతమైంది కాదు. సైద్ధాంతిక కోణం నుంచి వివేచిస్తే రాజకీయమైన దాడి అని అర్థం అవుతుంది. హిందూత్వవాదుల అమానుషమైన దాడితో అది భావజాలపరమైన అంశంగా మారింది. 'జగ్‌నే కీ రాత్‌'లో ప్రత్యామ్నాయ రాజకీయ సమీకరణం గురించి ప్రతిపాదించడం వల్ల మరొక పార్శ్వం వ్యక్తం అవుతుంది. పరివృతమై వున్న ఇన్ని అంశాలను పరిగ్రహించినపుడు ఒక అంగీకారం కుదరానికి ఆటంక మేదీ వుండదు. స్కైబాబ కవిత్వం మీద జరిగిన దాడి సైద్ధాంతికమైంది. దాన్ని ఎదిరించడానికి మనం అనుసరించాల్సింది కూడా అలాంటి విధానమే. మైనారిటీల అస్తిత్వం గురించి, మరీ ముఖ్యంగా ప్రస్తుతం నెలకొని వున్న పరిస్థితుల్లో ముస్లింల అస్తిత్వం, ఉనికి, గుర్తింపు మీద తగినంత విస్తృతితో, లోతుగా పర్యవలోకనం జరగాలి. ఒక సైద్ధాంతిక అవగాహన అన్ని పార్శ్వాలలోంచి రూపొందాలి. ప్రస్ఫుటమైన అవగాహన ప్రజల్లోనూ సాహితీ రంగంలోనూ పలుకుబడి సాధించినప్పుడే ముస్లింవాద కవిత్వాన్నైనా స్కైబాబ కవిత్వాన్నైనా అర్థం చేసుకోగలం. వ్యాఖ్యానించ గలం. సాహిత్యంలో ఉత్తమ సంస్కారాన్ని, వ్యాఖ్యాన విలువలను, మూల్యాంకన పద్ధతులను ప్రతిష్టించగలం. పరివ్యాప్తం చేయగలం. -సంపాదకులు, 'గవాయి' జగ్‌నే కీ రాత్‌ చర్చ

*స్కైబాబ కవిత్వంపై ఒక వ్యాసం

వారికి సలాం!!!!! Iqbal Chand 8 May 2020

వారికి సలాం!!!!!
------------------------------
పర్సనల్ గా నాకు తెలుగు సాహిత్యంలోని మైనారిటీ సాహిత్యం పై సదభిప్రాయం లేదు.

ఇది అందరికి తెలిసిన విషయమే.దానికి రెండు ముఖ్య కారణాలు.

1.క్వాలిటీ లేకపోవడం
2.ఎవరి కోసం రాస్తున్నారో వారికి తెలవకపోవడం, చేరకపోవడం, లేదా వీరు చెప్పే వాదం సగటు ముస్లింలు ఆమోదించకపోవడం.

ఆ కేటగిరి కవులందరినీ ఒకే గాటన కట్టడంలేదు.

దళిత కవులను దళితులు ఓన్ చేసుకొన్నారు, బీ.సీ కవులను బీ.సీలు పట్టం కట్టారు. కానీ ,ముస్లిం కవులు సగటు ముస్లిం సమాజాన్ని ఆకర్షించలేకపోయారు.

కొంతమంది విమర్శకుల మాయలో పడి ఈవెంట్ మేనేజర్లు మైనారిటీ కవుల రూపం ఎత్తారు.ఇది మరీ దురదృష్టం.

ఇది ముమ్మాటికి నిజం.

మైనారిటీ సాహిత్యం పై ఎటువంటి భ్రమలు వారికి లేవు.పైగా వీరిపై ఎటువంటి సానుభూతి ,సహాయానుభూతి కూడా ముస్లింల నుండి లభించలేదు.

ఎందుకంటే సాహితీ స్పృహ ఉన్నవారు వీరి కవిత్వాన్ని చదివాక పెదవి విరుస్తారు.

వారికి బాల్యం నుంచి అల్లామా ఇక్బాల్, గాలిబ్ ,సాహిర్, ఫైజ్ అహమద్ ఫైజ్ వంటి మహా కవులని చదివాక వీరి కవిత్వం లోని డొల్ల తనం బయట పడుతుంది.

ఇక ఉర్దూ రాని వారి కోసం ఇది.

తెలుగు లో కూడా పెద్ద ప్రభావం చూపే కవులు ఎక్కువ లేకపోవడం పెద్దలోటు.

అఫ్సర్ అంతర్జాతీయ వేదిక మీద తెలుగు కవిత్వానికీ ,కథకు, విమర్శ కు ఒక జెండా లా ఎగురుతున్నాడు.

అలాగే గత 20 ఏళ్ళ నుంచి అఫ్సర్ రాసిన మైనారిటి సాహిత్యానికి ఒక లెగసీ ఉంది.

ఎకడమిక్ డిసిప్లైన్ తో కూడిన స్టాండర్డ్స్ తో పాటు సగటు ముస్లిం జీవన విధానానికి చక్కటి రూపం కూడా అఫ్సర్ సాహిత్యానికి ఆకర్షణ.

మిగతావారిలో చాలామందిలో ఈ క్వాలిటీ లేకపోవడం తో ఒట్టి నినాదాలకు లెదా సెన్సేషన్స్ వరకే పరిమితి అయ్యారు.

అటు ముస్లిం వర్గానికి దగ్గర కాలేక ఇటు రెగ్యులర్ స్రవంతి కి దూరమై రెంటికి చెడ్డ రేవడిగా మిగిలారు.

ఇక ఇటీవలి కరోనా నేపథ్యంలో అఫ్సర్ గ్లొబల్ లెవల్లో తన ప్రాతినిథ్యం బలంగా వినిపించి ఒక దీపంలా వెలుగు చూపుతున్నాడు.

యాకూబ్ ను మైనారిటి కోణం లో చూడలేము.యాకూబ్ కవిత్వం వాదవివాదాల స్థాయిని దాటి మానవ సంబంధాలతో ముడిపడివుంది.కాబట్టి యాకూబ్ ని ఈ వరసలో చూడకూడదు.యాకూబ్ ది విశ్వమానవ గీతం.

ఇటీవలి కాలం లో తన ప్రకటనలతో ముస్లిం సమాజానికి మరీ దెగ్గరా చేరినవారు వాహెద్,నశ్రీన్లు,

లాక్డౌన్ ను సమర్థించినవాడు వాహెద్.

అలాగే తబ్లిక్ వాళ్ళు తన ఇజ్తెమాను పోస్ట్పోన్ చేసుకొనిఉండాలి అని మొదటిసారిగా అన్నవాడు కూడా వాహెద్.డ్యాని కూడా తనవంతు కి మించి ఈ విషయంలో పని చేసారు.

అలాగే రంజాన్ నెలలో ముస్లిం కుటూంబాలు చాలా డబ్బులు వృధాగా ఖర్చుపెడతారు.అటువంటీ ఖర్చులను వదులుకొని సాదాసీదాగా పండగ జరుపుకొందాం అని ధైర్యం గా ముందుకు వొచ్చి ప్రకటించిన కవయిత్రి నశ్రీన్.వాహెద్ , నశ్రీన్ ల మాటల ప్రభావం ముస్లిం సమాజానికి చేరింది.

ఇప్పుడు వారు చెప్పినట్లు ఆలోచించడమే కాదు ఆచరిస్తున్నారు.

నాకు నచ్చిన మరో గొంతు షాజహన మంచి భావుకురాలు, మoచి క్వాలిటీ కవిత్వం రాస్తుంది. అకడమిక్ స్టాండర్డ్స్ కూడా ఉన్నాయి.

సాబిర్ కూడా మంచి కవిత్వం రాస్తున్నారు.త్వరలో నశ్రీన్,వాహెద్ ల రచనల్లా వారి రచనలూ ముస్లిం
సమాజానికి దెగ్గర అయితే నాకు చాలా సంతోషం.

రసూల్ ఖాన్, డాక్టర్ షేక్ ఇబ్రాహీ,సలీమా,ఫైజ్, షేక్ పీర్ల మహమూద్, నబి ఖరీం ఖాన్, హనీఫ్, పీర్ల మొహమ్మద్,ఉస్మాన్ ఖన్ , లు కూడా బలంగా వారి గొంతులు సవరిస్తున్నారు.

వినుకొండ కరీముల్లా గురించి విన్నాను కానీ , నేను చదవలేదు.చదివాక స్పందిస్తాను.

రాజా హుస్సైన్ భాయి ఒక్కరే అలసిపోకుండా సాహిత్య విమర్శ రాసుకుంటూ పోతున్నారు.అభినందనలు.

ఏది ఏమైన ఈ కరోనా కాలంలో అఫ్సర్,నశ్రీన్,డ్యానీ, వాహెద్ ల కృషి ఎంతో ప్రశంసనీయం.

మిగిలిన వారికి ఆదర్శంగా వీళ్ళు నిలిచారు.

ఇది నిజమైన ప్రాతినిథ్యం.
సరైన సమయంలో ఎలా స్పందించాలో వారు రుజువు చేసారు.మరీ ముఖ్యంగా వాహెద్, డ్యానీ, నశ్రీన్ ల అయిడియాలజి చాలా బలం గా వుంది. ఎవరినీ విమర్శించడంలేదు.

సంస్కరిచుకొనే మార్గాన్ని వీరు చూపుతున్నారు.
భారతీయ జీవన విధానంలో ముస్లింలు కూడా ఒక భాగమే.
ఇప్పుడు తప్పొప్పులు వెతుక్కొనే సమయం కాదు.

తిట్ల పురాణాలకు అసలే కాలం కాదు.మన తప్పులోంచి పాఠాలూ నేర్చుకొనే సమయం ఇది.

రాజకీయాలకు అతీతంగా మిగిలిన సమూహాలతో కలిసిమెలిసి బతకాల్సిన వాళ్ళు.ఇది ఆడంబరాల కాలం కాదు.

ఈ సామాజిక మార్పు లో కవులు రచయితలు మిగిలిన వారి కంటే ముందు చూపు కలిగి ఆదరంగా నిలిస్తే చాలా సంతోషం.

చరిత్ర రచన లో సయ్యిద్ నసీర్ ఆహమద్ ఒంటరి పోరాటం చేస్తున్నాడు.నజీర్ శ్రమ ఎంతో విలువైనది.వంద మంది కవులు చేయలేని పనిని ఒక్క నజీర్ చేస్తున్నాడు.

తెలుగు నాట సామాన్య ముస్లిం ప్రజా జీవనానికి దిక్సూచికలుగా వాహెద్ , నశ్రీన్ లు ఉన్నారు.వారికి అభినందనలు.

రమజన్ అయ్యేవరకూ లాక్డౌన్ కొనసాగించాలి.ముస్లిం సమాజం వల్ల కరోనా పెరిగిందనే అపవాదు రాకుండా ఉండాలంటే మీ సహకారం చాలా అవసరం.అంతా బావుంటే భవిష్యత్తులో మరిన్ని పండుగలు చేసుకోవొచ్చు.దూరం పాటించండి.ఇంటిలోనే గడపండి.కొందరివల్ల అందరికీ ఇబ్బంది పడే అవకాశం ఇవ్వొద్దు.సాదా సీదా జీవితాన్నే ఇస్లాం అభిలాషిస్తుంది.

ఇది గత రెండు దశాబ్దాల కు పరిమితమైనది గా భావించ మనవి. అంతకు ముందు కవిత్వం రాసిన ఉమర్ అలి షా, ఇస్మాయీల్,వజీర్ రహమాన్, ఖాదర్ మొహియొద్దీన్ ,గౌస్ ,కౌముది , దేవి ప్రియ, సుగం బాబు గార్లను మినహాయించాను.వారు పూర్వ కవులని
నా అభిప్రాయం. మరీ ముఖ్యంగా 2000 తర్వాత వొచ్చిన కవిత్వాన్నే పరిగణన లోకి తీసుకొన్నాను.కొందరు మంచి కవులను మరిచిపోయి ఉండవొచ్చు.కానీ ఉద్దెశపూర్వకంగా వారిని వదలలేదని మనవి.

Friday, 8 May 2020

UN chief says pandemic is unleashing a ‘tsunami of hate’

UN chief says pandemic is unleashing a ‘tsunami of hate’
AP UNITED NATIONS: , MAY 08, 2020 10:57 IST
UPDATED: MAY 08, 2020 10:58 IST

U.N. Secretary-General Antonio Guterres addresses his statement, during the opening of the High-Level Segment of the 43rd session of the Human Rights Council, at the European headquarters of the United Nations in Geneva, Switzerland, Monday, Feb. 24, 2020.

The U.N. chief said “anti-foreigner sentiment has surged online and in the streets, anti-Semitic conspiracy theories have spread, and COVID-19-related anti-Muslim attacks have occurred.”
U.N. Secretary-General Antonio Guterres said on Friday the coronavirus pandemic keeps unleashing “a tsunami of hate and xenophobia, scapegoating and scare-mongering” and appealed for “an all-out effort to end hate speech globally.”

The U.N. chief said “anti-foreigner sentiment has surged online and in the streets, anti-Semitic conspiracy theories have spread, and COVID-19-related anti-Muslim attacks have occurred.”

Mr. Guterres said migrants and refugees “have been vilified as a source of the virus - and then denied access to medical treatment.”

"With older persons among the most vulnerable, contemptible memes have emerged suggesting they are also the most expendable,” he said. “And journalists, whistleblowers, health professionals, aid workers and human rights defenders are being targeted simply for doing their jobs.”

Mr. Guterres called on political leaders to show solidarity with all people, on educational institutions to focus on “digital literacy” at a time when “extremists are seeking to prey on captive and potentially despairing audiences.”

"And I ask everyone, everywhere, to stand up against hate, treat each other with dignity and take every opportunity to spread kindness,” Mr. Guterres said.

The secretary-general stressed that COVID-19 “does not care who we are, where we live, what we believe or about any other distinction.”

Mr. Guterres said then that the pandemic has seen “disproportionate effects on certain communities, the rise of hate speech, the targeting of vulnerable groups, and the risks of heavy-handed security responses undermining the health response.”

With “rising ethno-nationalism, populism, authoritarianism and a push back against human rights in some countries, the crisis can provide a pretext to adopt repressive measures for purposes unrelated to the pandemic,” he warned.

In February, Mr. Guterres issued a call to action to countries, businesses and people to help renew and revive human rights across the globe, laying out a seven-point plan amid concerns about climate change, conflict and repression.

-----
Khwaja Shahid
58m
Secy General's advice is very important and timely. We in lndia has coined a word : "Infophobia". It represents false and hate news on TV channels and social media.lts enormousity has complled the govt to take note of it and issue guidelines / instructions to check it. Many cases are filed in courts of law against defaulters. The false hate propaganda has been resulting in social boyctting of members of particular community. Their shops are not being allowed to operate or their vendors are not allowed in colonies belonging to other community. These trends of social and economic boyctting should be curbed by law enforcing agencies and community leadership. Unity is most important strength to fight against th pendemic.
-------

Antonio Guterres 43rd session of the Human Rights Council

Wednesday, 6 May 2020

‘Unwed & Pregnant’: Trolls Target Safoora Zargar With Fake

‘Unwed & Pregnant’: Trolls Target Safoora Zargar With Fake 

Claims
HIMANSHI DAHIYAUPDATED: 05/05/2020 AT 05:34 


Many social media posts targeting Jamia Millia Islamia (JMI) 

scholar and activist Safoora Zargar for her marital status and 

pregnancy are doing the rounds, with people claiming that she is 

unmarried and that her pregnancy was discovered when she was 

lodged in Tihar Jail.

Not only are these claims baseless and false, they also reflect the 

vitriolic trolling that activists, students and many others are 

exposed to on a daily basis.

Also Read : COVID-19: Another Fake Quote Attributed to Ratan 

Tata Goes Viral

CLAIM

Facebook and Twitter are flooded with messages claiming that 

27-year-old Zargar, who was arrested by the Delhi Police’s 

special cell on 10 April for her alleged involvement in the Delhi 

riots and subsequently booked under the draconian Unlawful 

Activities Prevention Act (UAPA), learnt about her pregnancy after 

she underwent a medical examination in Tihar Jail.

Several people also linked this to Shaheen Bagh, insinuating that 

this is the “truth” behind the Shaheen Bagh protests.

(Caution: Strong/abusive language used in posts below.)

లక్నోలో 8 మసీదులే కరోనా హాట్ స్పాట్లు

లక్నోలో 8 మసీదులే కరోనా హాట్ స్పాట్లు...
 కరోనాకు యోగి సర్కారు మతం రంగు

లక్నో (ఉత్తరప్రదేశ్): ఉత్తరప్రదేశ్ రాష్ట్ర రాజధాని నగరమైన లక్నోలో 8 మసీదుల పేర్లను కరోనా హాట్ స్పాట్లుగా ఆ రాష్ట్ర ప్రభుత్వం ప్రకటించడం సంచలనం రేపింది. లక్నో నగరంలోని 18 కరోనా హాట్ స్పాట్లలో 8 మసీదులున్నాయని అధికారులు ప్రకటించారు. లక్నో నగరంలోని సదర్ బజార్ లోని అలీజాన్ మసీదు, వజీర్ గంజ్ లోని ముహమ్మదీయ మసీదు, త్రివేణి నగర్ లోని ఖజూర్ వాలీ మసీదు, కైసర్ బాగ్ లోని నజర్ బాగ్ మసీదు, గుడుంబా ప్రాంతంలోని రాజౌలీ తదితర 8 మసీదులను కరోనా  హాట్ స్పాట్స్ అని సీఎం యోగి ఆదిత్యనాథ్ సర్కారు ప్రకటించింది. కరోనా వైరస్ ప్రాబల్య ప్రాంతాలను గుర్తించడంలోను యోగి సర్కారు మతం రంగు పులిమిందని ఉత్తరప్రదేశ్ ప్రతిపక్ష పార్టీల నేతలు ఆరోపించారు. మసీదుల పేరిట కరోనా హాట్ స్పాట్లు అంటూ ప్రకటించడం దురదృష్టకరమని యూపీ కాంగ్రెస్ పార్టీ అధ్యక్షుడు అజయ్ కుమార్ లల్లూ విమర్శించారు. కరోనా ప్రత్యేకించి ఓ మతానికి రాదని ఆయన వ్యాఖ్యానించారు. అధికారులు ఇలా కరోనా హాట్ స్పాట్లకు మతం రంగు పులుముతూ మసీదుల పేర్లను పేర్కొనడాన్ని సమాజ్ వాదీ పార్టీ నాయకుడు రాజ్ పాల్ కశ్యప్ విమర్శించారు. కరోనా హాట్ స్పాట్లకు మసీదుల పేర్లు పెట్టి సమాజానికి ఎలాంటి సందేశం ఇవ్వాలనుకుంటున్నరని రాజ్ పాల్ కశ్యప్ ప్రశ్నించారు. లక్నో నగరంలో 226 మందికి కరోనా సోకగా వారిలో ఒకరు మరణించారు. కరోనా వైరస్ ను కూడా అధికార బీజేపీ రాజకీయప్రయోజనాల కోసం వాడుకుంటుందని ప్రతిపక్ష నేతలు విమర్శిస్తున్నారు.

Tuesday, 5 May 2020

Mob Violence in UP's Auraiya After 2 'Sadhus' Killed in Temple, Third injured


NEWS18 » INDIA2-MIN READ
Mob Violence in UP's Auraiya After 2 'Sadhus' Killed in Temple, Third injured
Police suspect the monks were attacked as they opposed some people who were allegedly into cow slaughter.
PTIUpdated:August 15, 2018, 6:36 PM ISTfacebookTwitter Pocket
Mob Violence in UP's Auraiya After 2 'Sadhus' Killed in Temple, Third injuredRepresentative Image.
Lucknow: Two 'sadhus' were stabbed to death and another injured inside a temple premises by unidentified persons on Wednesday triggering mob violence in the Bidhuna area of Auraiya district, police said.

Enraged at the killings, a mob set some shops ablaze and pelted stones forcing the police to fire in the air, they said. The situation was brought under control even as there was heavy deployment of security personnel to maintain law and order, they said.


The exact motive for the crime was not immediately clear, police said adding they suspected the victims' opposition to cow slaughter could be one reason.

Additional DG (Kanpur range) Avinash Chandra said the priests were found lying in a pool of blood with multiple stab wounds on their necks and other body parts inside the Bhayanak Nath temple in Kudarkot area under Bidhuna police station.

Additional Superintendent of Police, Auraiya, Rajesh Kumar Saxena told PTI, "The incident took place around 3 am, when three 'sadhus' (Hindu monks) were attacked by unidentified men."

Auraiya is around 180 km from Lucknow.

Police suspect the monks were attacked as they opposed some people who were allegedly into cow slaughter. "They were tied to a charpoy and attacked. Two of them were killed," Circle Officer, Bidhuna, Bhaskar Verma said.

Infuriated at the killings, a mob attacked shops and set some of them afire and hurled stones and brickbats, prompting police to open fire in the air, an official said, adding the situation was soon brought under control with heavy deployment of police to prevent any untoward incident.

The deceased were identified as Lajja Ram (65) and Halke Ram (53), residents of Bakewar, Etawah.

Another monk, Ramsharan (56), received serious injuries, police said. A resident of Bidhuna, he was shifted to Saifai hospital, they said.

The three were rushed to the district hospital where Lajja Ram and Halke Ram were declared dead upon arrival, while Ramsharan was shifted to Saifai hospital in a critical condition, ADG Chandra told PTI.

Inspector General of Police (Kanpur range), Alok Singh, rushed to Auraiyya to supervise police action and to maintain law and order.

"People were generally complaining that the area where the murders took place was witnessing cases of cow slaughter and the victims were opposing it. That could be a possible motive behind the attack," the IG said, adding, Station House Officer, Akhilesh Mishra, was placed under suspension on charges of negligence.

Around a dozen police teams headed by senior officials were formed to investigate the double-murder.

Special surveillance teams were sent to Auraiya from Kanpur to assist local police in cracking the case and in dealing with rumour-mongers, officials said.

The exact motive behind the gruesome killings was not known immediately, the ADG said, adding that they were exploring all possible angles.

Charged with 'Stealing Tongs', Man Kills 2 Sadhus Inside Bulandshahr Temple


NEWS18 » INDIA2-MIN READ
Charged with 'Stealing Tongs', Man Kills 2 Sadhus Inside Bulandshahr Temple
The murder came to light when people reached the temple on Tuesday morning and saw the blood-soaked bodies.
Qazi Faraz Ahmad | News18@qazifarazahmadUpdated:April 28, 2020, 3:47 PM ISTfacebookTwitter Pocket
Charged with 'Stealing Tongs', Man Kills 2 Sadhus Inside Bulandshahr Temple The Shiva temple where the bodies were found.
Lucknow: Days after the brutal lynching of two sadhus in Maharashtra’s Palghar district, two saints were found murdered inside a temple in Pagona village of Uttar Pradesh’s Bulandshahr on Tuesday. The incident came to light after village locals discovered their blood-soaked bodies and informed the police. A man, who was accused of theft by the priests, has been arrested.

Speaking to media, SSP Bulandshahr Santosh Kumar said, “The incident took place in Pagona village which falls under the jurisdiction of Anoopshehar police station. The two priests Jagdish and Sher Singh, who used to live in the temple had accused one of the locals, Murari alias Raju, of stealing the ‘chimta’ (tong) and had scolded him for the same a few days ago.”


Kumar added that Murari arrived at the temple with a sword on Tuesday and murdered the two saints. “The accused is an intoxicated state and we are trying to extract more information about the incident,” he added.

District Magistrate Bulandshahr, Ravindra Kumar said, that the accused has been arrested and that the village locals had helped authorities nab the person.

“The accused has claimed it was the will of God. He has denied using any sword and claimed that he killed the priests using a stick that was lying at the temple,” the district magistrate said.

Chief Minister Yogi Adityanath has taken cognizance of the incident and directed the district officials to reach the site of crime and inform him of the investigations. He has also ordered strict action against the accused.

Maharashtra chief minister Uddhav Thackeray dialed CM Yogi later in the day and sought punishment for the guilty. "We shouldn't politicise during times of such gruesome crimes. We must punish the guilty," he said.

Meanwhile, Congress General Secretary Priyanka Gandhi attacked the state government over the law and order situation and demanded an impartial inquiry into the matter. Congress Working Committee member and former Union Minister Jitin Prasada demanded the resignation of Chief Minister Yogi Adityanath. Prasada in a press statement said, "It's time that the chief minister should step down as law and order situation is worsening day by day." The Brahmin leader of UP has been accusing the government of targeted killing of Brahmins in the state and said that the government is trying to cover up such cases.

“In the first 15 days of April more than 100 people were murdered in Uttar Pradesh. Three days back, five members of Pachouri family were found dead under mysterious circumstances in Etah district of UP, nobody knows what happened with them. Today, two priests were brutally killed in UP’s Bulandshahr. Such heinous crimes should be thoroughly investigated and nobody should politicise the matter,” she said. Priyanka added that the government should ensure an impartial investigation into the case.

Samajwadi Party chief and former UP chief minister Akhilesh Yadav also condemned the killings and demanded a thorough probe.

“The murder of two sadhus in Bulandshahar is sad and highly condemnable. Instead of politicising the issue, a thorough investigation must be done to ascertain the criminal mentality and violent behaviour. Legal and timely action should be taken based on this investigation.”



Uddhav Thackeray Calls Yogi Adityanath Over Murders Of 2 Sadhus In UP
Bulandshahr: Uttar Pradesh Chief Minister Yogi Adityanath has asked for strict action against the killer.
All IndiaReported by Alok Pandey, Edited by Deepshikha GhoshUpdated: April 28, 2020 03:47 pm IST
by TaboolaSponsored LinksSponsored
Sumadhura Horizon, 3 BHK Spacious apartments, Kondapur, Hyderabad (Sumadhura Group)
I will never able to able to hear my child say Ammi without your urgent help (Ketto)

Bulandshahr Police: The sadhus were killed at a temple where they were staying temporarily.


51

Bulandshahr: The murder of two sadhus inside a temple at Uttar Pradesh's Bulandshahr has snowballed into a political controversy days after two sadhus were killed by a mob in Maharashtra.
The sadhus, 52 and 35, were killed on Monday night, allegedly by a man they had berated and accused of theft. A man called Raju has been arrested and charged with murder, the police said.

"Raju said he had bhang (cannabis) and went into the temple and murdered the priests. We asked him about reports he attacked the sadhus with a sword but the accused claims he only used lathis," Ravindra Kumar, a senior government official, said.

"The accused claimed it was the will of God," Mr Kumar told reporters.

The Uttar Pradesh police have denied any communal angle in the murders. The accused man was still "high" and would be questioned when he was coherent, a police officer said.

"The two babas lived here at the temple. One person named Murai alias Raju, who belongs to a scheduled caste, took away a ''chimta'' (tongs) for which he was scolded and abused by the priests. After the murder, villagers were looking for him and spotted him drugged with bhang," a senior police officer, Santosh Kumar Singh, said.

Uttar Pradesh Chief Minister Yogi Adityanath has asked for a report on the killings.

He was among the BJP leaders who had demanded an inquiry after the mob-killing of two Sadhus in Maharashtra's Palghar, which, a section suggested, was a communal attack.

Maharashtra's Shiv Sena-NCP-Congress coalition had denounced what it called attempts to whip up tension in the middle of the coronavirus crisis. The Sadhus and their driver were attacked and killed by a mob on April 16 allegedly over rumours that they were involved in the kidnapping of children for organs. State Home Minister Anil Deshmukh said 101 people were arrested for the killings and not a single accused was Muslim.

Despite the Maharashtra government's emphatic denial of any communal link, several BJP leaders raised questions. Home Minister Amit Shah called Chief Minister Uddhav Thackeray and asked him to take tough action.

Yogi Adityanath had also dialed his Maharashtra counterpart and later told the media that he had called for strict action.

Today, Uddhav Thackeray returned the call. "Have spoken to Yogi Adityanath over phone and discussed the incident. I told him we are with you against such a heinous crime. Just the way we acted upon and nabbed the accused, I wish you would do the same and avoid giving this a communal angle," Uddhav Thackeray tweeted.

Many Sena leaders have tweeted on the killings, warning against giving it a communal twist.

"Terrible! Killing of two saints, sadhus at a temple in Bulandshahar, UP, but I appeal to all concerned to not make it communal the way they tried to make Palghar, Maharashtra incident," tweeted Sanjay Raut.

Congress leader Priyanka Gandhi Vadra tweeted that the UP killings should not be politicized and the accused should be punished.